Na 7km stappen kreeg ik een telefoontje van de zusters : Gerard, tu as oublie ton carnet de tampon et ton torchon. Tu es ou?
Geen 10 minuten later zag ik ze voor een laatste keer, met de armen uit de zijruit van de auto zwaaiend terug richting hun hostellerie nadat ze me mijn pelgrimspaspoort hadden terug bezorgd. Geweldige goedlachse, levenslustige dames, die zuster !
Een vluchtige ontmoeting met een mevrouw aan het einde van de langste etappe tot dusver doorbrak ( na km 7) de voor de rest in stilte gehulde dag.
De mevrouw was aan het werk in haar groententuin en het duurde niet lang of in weemoed vertelde ze over haar man die 15 jaar geleden gestorven was en die destijds altijd instond voor de tuin.
Ook al betekende het bijzonder veel werk, het leek alsof dat deze toch wel erg grote tuin haar nog steeds verbond met haar overleden geliefde.
Ik vertelde haar dat ik aan haar zou denken als ik in Rome zou toekomen. Vous etes trop gentil monsieur. En we draaiden onze ruggen naar elkaar toe, met de krop in de keel (althans ik toch). Zij zette haar werk voort en ik stapte verder met witte Bomma en Mazussen, mijn twee grootmoeders die ik nog gekend heb, in gedachten.
Hallo Geert,
BeantwoordenVerwijderenWat moeten we hierop zeggen????
Bedenk volgende spreuk "Interdum lacrimae pondera vocis habent".Groeten, A&W.