Dag 29 -31 Mormant - Dampierre sur Salon

Dag 29 - 31 : Mormant - Dampierre sur Salon

In Mormant kreeg ik het gezelschap van vriend Paul Hegge. Al meer dan 25 jaar ken ik Paul en in die periode hebben we samen al enkele reizen samen ondernomen. Zo campeerden we ooit op een natte en aan het vriespunt grenzende Nieuwjaarsdag op de Botrange  - met 693 mtr het hoogste punt in Belgie -, maakten we een onvergetelijke 10 daagse trekking in het Himalaya-gebergte en ondernamen we samen de beklimming van de Mont Blanc -waarbij Paul de top bereikte nadat ik op een hoogte van 4560 meter de beklimming moest staken gezien totaal op- . 

Mijn vriend Vos wist naar aanleiding van het niet bereiken van de top van de Mont Blanc trouwens twee zinsnedes te bedenken : de ene,  richting Paul :  there's no I in team en de andere, richting mezelf en alvorens ik vertrok naar Rome : geen Mont Blancke deze keer he! Doch dit geheel terzijde

Samen stapten Paul en ik van het gehuchtje Mormant, bestaande uit 4 huizen en de ruines van een oude abdij, via Langres en Grenant naar Dampierre sur Salon, gelegen aan het prachtige en visrijke riviertje le Salon.

In Langres mochten we bovendien rekenen op een avondmaal aangeboden door Nancy, een collega van het werk, die samen met haar dochter Gilles, haar vriendin Christine en diens zoontje op weg waren naar hun vakantiebestemming. Het is alsof iedereen naar Frankrijk gaat op vakantie en om een of andere reden wilt zien hoe lang mijn baard inmiddels is.

Langres is gelegen op een heuvel en steekt als kleine vulkaan uit  boven het plateau van de Langres, waar trouwens de bronnen van de rivieren Seine, Aube, Marne en Maas ontspringen. Gezien zijn ligging speelde deze stad dan ook regelmatig een rol in militaire veldslagen waaronder de 10 jarige oorlog tussen Duitse keizerrijk en Frankrijk in de 17 de eeuw. De gerestaureerde ommuring en torens rond de stad  zijn stille getuigen van dit verleden.

Het is bovendien de geboorteplaats van Denis Diderot die als exponent van de Franse Verlichting mede aan de wieg stond van de encyclopedie. 

Op doorreis in Frankrijk lijkt me dit stadje echt de moeite waard voor een bezoek. 

Inmiddels lagen de langgerekte velden met rechte wegen definitief achter onze rug. Heuvelachtig en bosrijk gebied met riviertjes was nu het decor waarin we stapten. Volgens de driedelige gids waaruit ik iedere dag de blaadjes van elke dagetappe scheur en op die manier 5gr in mijn rugzak spaar - zie zoveel mogelijk vermijden van de kastijding- konden we niet rekenen op zachte ondergrond vermits de meeste bos- of veldpaden overwoekerd waren met groen of door de prive-eigenaars afgesloten waren voor passage. Hierdoor waren we ganser dagen veroordeeld tot het stappen op harde tarmac, weliswaar op uitzonderlijke kalme departementale wegen. En dat liet zich ook gevoelen aan voeten en knieen.

In Grenant sliepen we nog eens a la belle etoile. Aan de rand van een riviertje, achter la mairie op een grasperkje met een bankje erbij. Geen passerende auto deze keer, wel de zalige rust van de omgeving en de geweldige grappen van Paul.

Zij die Paul kennen behoeven verder geen betoog. Zij die hem nog niet kennen, ik doe hier niet de moeite om zijn pointes en manier van vertellen verder te beschrijven want da's per definitie een verloren zaken.

Hilarisch was zijn verhaal uit zijn Alkense jeugd waarbij hij samen met zijn vriend Bert Cosemans - voor de echte Thuis liefhebbers de ware echtgenoot van Leontine, ex-levenspartner van Luc in thuis -, figureerde als kleine meisje met kinderkoets in het eerste toneelstuk geschreven en geregiseerd door Bert zelf. Nog voor het doek openging en de lichten op de planken schenen verloor Paul zijn evenwicht door de ongemakkelijke knie/hurkstand die hij moest aannemen om het kleine meisje te spelen. Hierdoor kwam de kinderwagen ongelukkig in beweging, bracht ook Bert uit evenwicht ( zie zelfde hurk/kniestand) en op het moment dat het licht begon te schijnen donderden voor de ogen van 400 toeschouwers zowel Bert als kinderwagen van het toneel naar beneden

Het zou een weekdurende breuk betekend hebben in de vriendschap tussen Bert en Paul. Een breuk die gelijmd werd door de commentaren van de aanwezigen die avond : " we hebben die avond geweldig met jullie gelachen"

35 jaar later in de bossen rond Grenant werd het wild opgeschrikt door een mega slappe lachbui van 2 middenveertiger. Het was lang geleden dat ik nog zo gelachen had. 

Paul werd in Dampierre Sur Salon door zijn sportieve en knappe levensgezellin Thais opgepikt en toen was het terug stil. Heel stil.