Ik bundel graag dag 14 tot en met dag 17 samen in een enkel verslag.
4 dagen werd ik vergezeld op mijn weg : de eerste twee dagen door mijn liefste Vanessa, de laatste 2 dagen door vriend Kurt.
Alvorens te vertrekken, werd me vaak de vraag gesteld. En, wie gaat er mee ?
In je hart neem je natuurlijk iedereen die iets betekent in je leven mee. En effectief, onderweg zijn al heelwat mensen in mijn gedachten de revue gepasseerd. En des te langer onderweg, des te zachtaardiger de gedachte. Het is als het ware dat iedere stap knaagt aan de negatieve kritiek die eigen is aan het mens zijn (of misschien wel aan mij).
Met verbijstering en ongeloof kreeg de vraagsteller te horen dat ik alleen tot Rome zou stappen. Weliswaar zouden af en toe vrienden meestappen. Steevast kreeg men ook te horen dat het solitaire karakter van de pelgrimstocht meteen ook de basis is voor het kontakt en de ontmoeting met de nieuwe wereld die zich iedere dag weer zou aandienen.
De verslagen van de eerste dagen puilen alvast uit van de bewijzen die deze these meteen kracht bijzetten.
Samen rondtrekken heeft dan weer andere voordelen. Je kan meteen delen, je kan de andere laten voelen wat je iedere dag meemaakt. Hiermee creeer je begrip voor wanneer je terug thuis bent. Deze blog is hier tevens een onderdeel van.
Ik herhinner me nog levendig mijn re-integratie in Belgie na een jaartje States op 17 jarige leeftijd. Tijdens mijn jaar abroad, waarin ik me niet alleen uitermate goed geamuseerd had maar ook verder ontwikkeld was, had ik het nagelaten vrienden en familie te laten delen in mijn belevingen en de gevoelens die hiermee gepaard gingen.
Terug thuiskomen was dan ook heel moeilijk omdat ikzelf steeds stuitte op onbegrip en anderzijds ik, in egelstelling, gepikeerd reageerde op datzelfde onbegrip.
Niet deze keer dus, al blijft het een delicate evenwichtsoefening tusen enerzijds het solitaire en anderzijds het in levendige lijve delen met.
Dag 14 stapten Vanessa en ik een goede 33 km, van Peronne naar Serancourt le grand waar we de nacht doorbrachten in een op de draad en naad versleten caravan die bovendien een aardig reukje had. Gezien mijn anosmie had ik daar alvast geen last van. Zo zie je maar alles zo zijn voordelen heeft.
De dag begon met een angstaanjagende storm. We verkozen dus om even het ergste af te wachten. Al snel klaarde het weer op en de rest van de dag zouden we genieten van een aangenaam weertje.
Het landschap begon stilletjes aan mijn keel uit te hangen. Het is de Franse landbouwer alvast goed gelukt om te bewijzen dat ze de graanschuur zijn van West-Europa. De afwisseling van bieten, porei, koolzaad en patatten kon niet langer rekenen op veel begrip mijnentwege.
Dag 15 eindigde in Tergnier en meteen werd ik herinnerd aan het feit dat ik voor den ijzeren weg werk, allez indirect dan toch, tot nader order. (zie Duitsers, Polen, Luxemburgers,....die ons willen inlijven)
Bij het binnenstappen van het overigens doodse Tergnier, waar een lokale bakker de enige plek was om na 18 u nog een biertje te kapen, werd de camera boven gehaald om foto's te trekken van B-Cargo huifkarren. Nooit gedacht dat ik tot zo iets in staat zou zijn geweest.
In Tergnier scheidden onze wegen, die van Vanessa en mezelf, voor een goede 7 weken. In Lucca zal ik haar bij leven en welzijn terugzien.
Het waren twee intense dagen om in te kaderen en te koesteren.
Vriend Kurt stond meteen de wacht op te maken met nieuwe Nikes van den Aldi en een rugzakske waar niet ns een onderbroek extra large inpastte. En jong : waar zijn uw wandelschoenen?
Na een nachtje slapen boven het enige Indische restaurant dat Tergnier telt waar trouwens op zondagavond niet een levendige ziel te bespeuren viel - voor die Indier die achter het kookfornuis staat moet dit wel een aardige cultuurshock zijn- startte dag 16 zoals dag 15 geeindigd was nl met huifkarren van B-cargo bij de firma Nmlk te Beator.
Ik mag hopen dat dit niet een of andere misplaatste grap was van mijne chef.
Mijn gebeden voor een ander landschap werden uiteindelijk aanhoord. Velden vol met granen werden vervangen door glooiend landschap met weilanden en mooie, volle en gezonde bossen. In een deze bossen, op het einde van onze dagtocht, vond ik dat het tijd was om die Nikes van den Aldi eens te testen op waterdichtheid en stevigheid.
Het is dankzij de man die in die gumpies zat en die er geen gewoonte van maakt om snel te klagen dat de test uiteindelijk tot een goed einde werd gebracht. Met natte voeten marcheerde mijn vriend na een goede 7 uur stappen de camping van Suzy binnen. Het leek even dat we waren aangemeerd op het Noord-Amerikaanse continent : Een Amerikaanse vlag, een Texaanse longhorn, een wegbewezering naar het saloon... De eigenaar die zijn inspiratie haalde uit strips van Lucky Luck, zelf nog nooit in de States geweest, en bijzonder handig in het bewerken van hout, was zijn camping aan het transformeren naar een soort Bobbejaan camping met zelf gemaakte huifkarren. In huifkar Charles, genaamd naar de Charles die speelt in the little house on the prairie (jeugdsentiment opgeroepen?)overnachtten we.
Dag 17 : mijn wandelschoenen baarden me zorgen.
De onderkant van mijn hielen slijten te snel. Ik heb nog nogal een hoge wreef en een holle voet en het gewicht, dat trouwens steeds vermindert , wordt duidelijk niet gelijkmatig verdeeld over mijn voet. Gevolg : aan de buiten- en anderkant van mijn hiel is het zwarte harde gedeelte bijna weggestapt op de ruwe tarmac van de afgelopen weken.
In Laon, eindbestemming van dag 17, hoopte ik dat ze bij mister minute voor een oplossing konden zorgen. Echter, minstens 24 uren wachten was het verdict en die tijd ontbeerde me. Dan maar drastische maatregel : een nieuw paar bestellen (in Belgie) en veranderen van pneus in Chalon wanneer mijn ouders me een bezoekje brengen op mijn rustdag.
In Laon wachtte anderzijds een aangename verrassing. John en Susy, ex-collega's van bPost, stonden met hun sleurhutje op de camping en zoals het hoort nodigde ze een pelgrim uit voor het avondmaal.
Susy en John zouden de volgende dag ook nog een 8-tal km meestappen. Ik loop vooruit op de feiten maar het was heel leuk om die afstand met hen te overbruggen. Niet zozeer om de wandeling op zich maar wel door de gedachte dat we dit konden samendoen als vrienden, nadat we op het sorteercentrum van Antwerpen X in goede en slechte dagen, lief en leed hadden gedeeld als collega's. Het "juk"van excollega's te zijn werd afgeworpen. De mantel der vriendschap werd opgenomen.
dan toch orthopedische schoenen kopen
BeantwoordenVerwijderen