Dag 27 : Dolancourt -Barvaux

Dag 27 : Dolancourt- Barvaux

Tussen 11u en 12u had ik een afspraak met de Moonenclan uit Hoboken die op weg naar hun vakantiebestemming een stop maakte in Bar sur Aube.

Greetje, Bart en hun drie jongens Pieter, Matthijs en Rik zouden in de namiddag een goede 15 km meestappen tot in Clairvaux. 

In schril contrast met de kleurloosheid van heelwat dorpjes die ik al gepasseerd was, ademden de dorpjes die ik op dag 27 op mijn pad tegenkwam een authentiek karakter en een rijke geschiedenis. 

Vanuit Dolancourt naar Bar sur Aube was het slechts 12 km en vermits ik al vroeg uit de veren was kon ik het onderweg bijzonder langzaam aan doen en genoot ik dus extra van al het moois dat zich aandiende. 

Op een gegeven moment passeerde ik een huis waarvan de zijgevel uitgaf op de straat. Deze gevel trok mijn aandacht omdat in het midden een grotere steen gemetseld was met het opschrift : " la mendicite est interdite dans le departement de l'Aube". 

Ik nam me alvast voor om eenmaal in een wifi area,  hét woordenboek te raadplegen om de betekenis van het woord la mendicite op te zoeken. Tesamen met het ontstaan van dit voornemen opende de eigenaar van het huis de voordeur. Meteen maar vragen dacht ik.

Naast de betekenis van la mendicite ( het bedelen) bood de goedlachse man ook een koffie aan. 

En zo geschiedde dat ik wederom aan een Franse tafel belandde. Het was een leuke babbel die naast de gebruikelijke vragen wanneer vertrokken, wanneer toekomen, waarom deze tocht en de gebruikelijke bewondering die gepaard gaat met de antwoorden op deze vragen,  ook inhoudelijk bepaald werd door het T-shirt met het opschrift Marathon des Sables dat  de man droeg. 

Marathon des Sables is een loopwedstrijd waarbij in 7 dagen  250 km wordt afgelegd in temperaturen van meer 50 graden Celcius in de Zuid Marokaanse Sahara.

Alain, want zo  heette de man, nam al meer dan 10 jaar deel aan de logistieke organisatie van dit evenement, wat een schat aan interessante en heroische verhalen opleverde. 

Van Tom Waes had hij weliswaar nog niet  gehoord.

Als souvenir gaf hij me nog een balaclava mee verwijzend naar le marathon des sables.

Toffe kerel, die Alain. 

Amusant detail, de eerst volgende straat die ik tegenkwam was rue du desert. Zou den Alain er voor iets hebben tussen gezeten? 

De Moonenclan arriveerde rond 11u30. Het was even schrikken om te zien hoe groot de gasten al geworden waren. In jaren had ik ze niet gezien,

Na een drankje op een terras voor de kerk van Bar sur Aube, waar ik trouwens de stempel in mijn pelgrims paspoort ontving van de burgemeester in hoogst eigen persoon, vertrokken we dan met de ganse meute richting Clairvaux, een zeer afgelegen dorp in het midden van de bossen.

Het was een amusante namiddag die kleur kreeg door de fratsen van de drie gasten (vooral Rik en Matthijs)  en de interesse die vooral Pieter toonde in mijn project.

Het was ook een mooie tocht door de  laatste wijngaarden van de Champagnestreek die we tegenkwamen  en het immense regionale woud van Clairvaux.

Op een gegeven moment stapten we op een breed en lang bospad toen we plots een onherkenbaar geluid hoorden dat in intensiteit toenam en precies onze richting uitkwam. Toen we ons omdraaiden zagen we hoe opkomende regen helemaal vanaf het begin van het bospad een goede kilometer terug met een aardige snelheid en heel gestadig opschoof in onze richting. Een mooi spektakel. Snel zochten we onderdak bij een uitkijktoren van de jagers.

Na 15 km konden de jongens met enige trots sippen aan een welverdiend drankje in de bar cafe tegenover de oude abdij van Clairvaux. 

En of de bende nog niet groot genoeg was passeerde mijn broer Patrick met zijn familie ook nog even. Lang hebben we niet samen op het terras gezeten - sorry broerke, sorry Lies- want de Zusters van de Broerderschap van Sint Bernard wachtten op me voor het avondeten en dat wou ik voor geen geld missen.

De ontvangst bij de zusters was bijzonder hartelijk. Het feit dat ik me voor het eerst in drie dagen ook nog eens kon douchen en mijn oren te rusten kon leggen op een kussen was welgekomen luxe.

Het huis van de zusters was gelegen tegenover de oude abdij van Clairvaux die omgebouwd was tot een van de zwaarst bewapende gevangenissen van Frankrijk, aldus de zusters. De terrorist Carlos zou er zelfs een tijdje vertoefd hebben. Naast de ontvangst van pelgrims zorgden de zusters in hun kleine hostellerie voor de opvang van de families van de gedetineerden, voornamelijk vrouwen en kinderen van. Voor de economische prijs van 8 euro voor een volwassenen en 2 euro voor een kind zorgden de zusters niet alleen voor een dak boven het hoofd van deze bezoekers maar ook voor rust en een luisterend oor. 

Op de avond van mijn aankomst, verbleef er een 5-tal moslima dat zich niet snel genoeg kon haasten om het hoofddoek op te zetten toen ik er met mijn rugzak toekwam. 

Om ter best moslima zijn zo leek het, en vooral die vreemde man niet aankijken want het zou maar eens moeten zijn dat "mijne" kleine Carlos daarbinnen zou te weten komen dat ik ook maar een seconde naar die man met zijn Belgisch vlagske gekeken heb.

Ik ga doorgaans door het leven als een tolerant wezen maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het gedrag van deze vrouwen me enigszins stoorde. De kinderen die hen vergezelden op deze reis daarentegen maakten het dan weer volledig goed. In tegenstelling tot hun moeders waren ze open, zochten ze kontakt en deden ze onbewust me sterk denken aan mijn lieve dochter Emma. 

De zusters waren werkelijk schatten van mensen die vanuit hun diepe geloof alleen maar goed wouden doen voor anderen. Geen exclusieven hier noch theoretisch theologische overpeinzingen. Iedereen was welkom. Wat kan het leven eenvoudig en goed zijn!