Dag 32 Dampierre sur Salon - Gy

Dag 32 : Dampierre sur Salon -Gy

Inmiddels was ik in de Franche Comte beland. Een nieuwe regio nadat Paul en ik in dag 31 de regio Ardenne-Champagne definitief achter ons gelaten hadden. Een liefhebber van geschiedenis drong zichzelf een beetje op tijdens een van onze stops en wist ons te vertellen dat le Franche Comte - vertaald Vrij Graafschap - deel uitmaakte van het Bourgondische rijk en op die manier gelinkt was met ons historisch verleden. Om juridische geschillen te beslechten moest, dixit de man, men zelfs helemaal tot Brussel. Dat was nog dag 31.

Iets na mijn eerste stop op dag 32 ontmoette ik een man die me een beetje deed denken aan een of ander duister stripfiguur uit Kuifke. Het bleek een kunstminnaar te zijn, en in het bijzonder van Salvator Dali. In Beaune had hij naar eigen zeggen een prive collectie die hij ter beschikking had gesteld van een museum. Omstreeks 10u30 droeg hij nog zijn peignoir en liep hij rond op zijn sloffen met op het eerste zicht onsmakelijke windels rond zijn enkels. Dit weerhield de man niet om samen met zijn hondje een goede 10 minuten mee te stappen. In die tijd wist hij me dus te vertellen dat hij Dali liefhebber was, dat hij om wille van de echtelijke vrede en het moederkloek-gehalte van zijn vrouw zijn bestaande huis verkocht aan een lagere prijs dan de aankoopprijs om een beetje verder een groter huis te kopen zodat de kinderen en de kleinkinderen alle vakanties konden samen doorbrengen met grootmoeder, de superkloek. 

Hij had ook een paar Belgische vrienden die tevens Dali liefhebbers waren en Gent vond hij een prachtige stad waar goed getafeld werd. 

Bijzondere man die zich ook graag met peignoir en al liet fotograferen leunend op de bewegwijzering naast de weg. Bon courage, maar dan zonder de che van che guevara, waren zijn laatste woorden.

In Igny, twee dorpen verder, was ik dan weer even gast van een grote familie. Grootvader, grootmoeder, 3 koppels (zoon en 2 dochters met partner) met in totaal 7 kleinkinderen gaven elkaar ieder jaar rendez-vous in het ouderlijke huis van de grootmoeder. Ooit herbergde dit huis de lokale epicerie. En de sfeer van weleer hing er nog omdat het huis zijn eigenheid had behouden en niet omgebouwd of gerestaureerd was. In de vitrine spotte ik ook nog een aantal mooie antiquiteiten die extra dimensie gaven aan de authenticiteit. Een klein museum heemkunde.

De appelcompote gemaakt van appels uit de tuin had een lichte aciditeit, te verklaren door de slechte lente die het rijpingsproces van fruit en groenten een maand had vertraagd. Samen met licht gesuikerde biscuits en een lekker kopje koffie genoot deze reiziger ten volle van al dat lekkers dat deze familie mee aanbood.

Het moet niet verwonderen dat ik  het uur uit het oog verloren was. Het was inmiddels 14u geworden, zo wistten de klokken van Igny, en voor 16u30 had de mevrouw van het gemeentehuis van Gy gezegd dat ik er moest zijn als ik wou geherbergd worden. Met flinke tred richting Gy dus.

Aangekomen op de eindbestemming bleek het oude bureau van de politie commissaris op het gemeentehuis mijn hotelkamer te zijn. De vloer was de matras en het aanrecht van het bijkeukentje mijne lavabo. De bereidwillige en sympathieke gemeente ambtenaar overhandigde mij de sleutel van het gemeentehuis dat opgetrokken was in een redelijk groot gebouw in Griekse tempel-stijl. 

Mi casa es tu casa moet ik gedacht hebben toen ik op een bankje voor het gemeentehuis een eenzame en het op eerste zicht vermoeide pelgrim spotte die zijn blaren aan het verzorgen was. En dus belandde ook hij die nacht op de grond van het gemeentehuis, weliswaar in een andere ruimte, een grote vergaderzaal.

De jongeman van 25 jaar uit Duitsland was een week eerder vertrokken. Al vanaf zijn jeugd vocht Nicolas met de vele muizenissen en negativiteit in zijn hoofd. En sedert het begin van het jaar was dit geescaleerd naar een zware depressie en was hij in behandeling bij een psychiater. 

Niets leek echter te helpen en dus besloot hij dan maar, redelijk onvoorbereid  (bv geen gids, noch detailkaarten) en met een bijzonder gelimiteerd budget naar het Zuid Westen van Frankrijk te trekken. 

De eerste twee nachten had hij getracht in het bos te slapen zonder echt te weten waar hij was. Bovendien ontbrak het hem aan een goede slaapzak en leed hij onder de koude.

Op de derde morgen na een te korte nachtrust en een beetje ten einde raad zag hij de afbeelding van een schelp in een stuk hout dat naast zijn tent lag. Toen hij terug op pad 100 meter verder een ware afbeelding van de schelp van Compostela zag, was de boost totaal. Hij had zijn weg gevonden en sedert die dag kon hij zijn hoofd ontdoen van alle negatieve gedachtes. Op de dag dat ik hem zag, nauwelijks 1 week na zijn vertrek, wist hij me te vertellen dat hij zich nooit eerder zo bevrijd had gevoeld. En sedert lang voelde hij zich gelukkig. Samen dronken we twee pintjes in de enige cafe die in Gy nog open was. 

Zijn geluk kon die dag niet op. Naast het aanbod van een burgermeesterlijk dak en twee pintjes was hij ook nog uitgenodigd door drie andere pelgrimmers die hij eerder die dag was tegengekomen, voor een warm avondmaal ter gelegeheid van de verjaardag van een van de drie.

De jarige bleek een Luxemburgse vrouw te zijn die een maand onderweg was richting Compostela met de bedoeling haar pensioen op een waardige manier in te zetten. Joelle, was op haar beurt een Frans koppel - Sonia en Eric - uit Straatsburg tegengekomen. Het koppel was op weg naar Cluny in Bourgondie.

Ook mijn geluk kon niet op toen ik ook uitgenodigd werd om deel te nemen aan de verjaardagsmaaltijd. Bij een lokale traitteur werd een aantal klaargemaakte maaltijden ingekocht. 

In een onuitgegeven samenstelling van feestvierders, genoot Joelle met volle teugen. Ik ben er zeker van dat ze deze verjaardag niet snel zal vergeten. Ook ik zal lang terugdenken aan deze avond waarbij toevallige passanten ongedwongen, onbevooroordeeld en met een gulle spontaniteit in de huiselijke sfeer van een gite er een bijzonder warme avond van maakten. 

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat die jonge man uit Duitsland, Nicolas, nog lang bevrijd zal zijn van die slechte gedachten. Dat een gelukkig leven hem verder toe lacht.

Door de ontmoetingen van de dag en de eenvoud van goede dingen die hieruit vootsproot was hij die avond alvast super content, positief ingesteld en voelde hij zich bevrijd.

Het gaat hem verder goed !