Dag 24 : Chalon en Champagne - Coole
7 personen per vierkante km, da's de bevolkingsdichtheid in de regio tussen de Marne en de Aube.
Vertaald naar een provincie als die van Oost-vlaanderen betekent dit een bevolking van 21000 stroppedragers voor het geval het allemaal Gentenaren zouden zijn.
De Fransen noemen het gebied waar ik een goede drie dagen zou doorstappen les Grandes Plaines..
De afstand tussen de dorpen werd dus steeds groter en de dorpen verbonden door de Voie Romaine werden steeds kleiner. De Romeinen moeten gedacht hebben : "de korste afstand tussen twee punten is de rechte lijn, laten we onze wegen dan ook aanleggen volgens dit principe ". En zo geschiedde dat dag 24 ( en later ook dag 25 en een stuk van dag 26) vooral 'rechten dore' was.
De gids vermeldde tevens : exposed area without any possibility to re-alimentate, nor facilities to sleep. Make sure to have enough food and apprpriate clothing.
Het was nu echt vertrouwen op wat zou moeten komen behalve dan nacht 24 waar we op voorhand onderdak vonden bij een zekere Monique en Jean-Pierre maar daar dadelijk meer over.
Ik had me bijkomend als doel gesteld de komende 4 dagen met een dagelijks budget van 10 euro rond te komen. Door het feit dat er niet veel te rapen vie in les Grandes Plaines waren de verlokkingen alvast ook niet al te groot. Back to the basics was de boodschap.
Met de linkervoet was het iets beter maar de nieuwe schoenen brachten niet meteen de grote verbetering die ik gehoopt had. De onderkant van mijn linker voet bleef te zeer opspelen en ik maakte me dan ook grote zorgen voor de komende dagen. Wat als dit grote ongemak zo blijft, hoe lang ga ik dan kunnen verdragen? Wat als het erger wordt? Zou ik beter niet een aantal dagen ergens blijven rusten totdat de pijn helemaal weg zou zijn? Maar toch niet hier ? Het is dan wel het hoogseizoen -lees het is oogst- maar er is hier werkelijk niets te beleven...!?
De onzekere gedachten en de onbeantwoorde vragen hadden voor het eerst een impact op de goede moraal. Even zag ik het somber in. Waarschijnlijk door deze sombere gedachten belandde ik op het kerkhof van Fontaine sur Coole waar ik mijn lunchke verorberde en daarna een lange siesta nam.
Alvorens terug te vertrekken verwijderde ik een zooltje uit mijn linkerschoen. Dat zooltje had ik reeds vanaf dag 1 in mijn schoen gelegd omdat hierdoor mijn voet vaster in de schoen gegoten zou zitten en het risico op blaren zou verminderen.
De Heilige Geest moet over het kerkhof gevlogen zijn want na het verwijderen van dit zooltje was het ongemak voor een heel groot stuk verdwenen. Het gaf meteen een gigantische boost. Al mijn vragen leken beantwoord en er hing thans geen zwaard van Damocles meer over het verdere verloop van de tocht.
Anderzijds wou ik dit vreugdegevoel ook niet meteen delen met de 'gigantische' plaatselijke meute. Eerst de volgende dag maar eens afwachten, ....
Het vogeltje met de speciale deuntjes, dat ik op dag 1 in de graanvelden tussen Calais en Wissant voor het eerst had gehoord en daarna telkens weer ik graanvelden passeerde, was er weer. Het repertoire van het beestje bestaat uit wel 10 verschillende deuntjes die het snel, haast adhd-matig, achter elkaar afspeelt. Verscholen tussen de graanstengels is het diertje echter nooit te zien. Bij deze een oproep om mij uit mijn ornitologisch lijden te verlossen en me de naam van het vogeltje via sms of email door te spelen.
Zoals hierboven aangegeven zou ik de nacht doorbrengen bij Monique en Jean-Pierre. Aan de telefoon klonk Monique bijzonder gastvrij en ze wist me te vertellen dat al heelwat pelgrims de nacht bij hen hadden doorgebracht. En effectief, in de laatste 5 jaren had meer dan een honderd mensen hier figuurlijk hun tentje opgeslaan.
Monique werkte als administratief bediende van de mairie, in meerdere dorpen in de omgeving van Coole. Haar echtgenoot, Jean Pierre, was landbouwer en bewerkte ongeveer een kleine 180 ha (kleine boer in lokale normen).
Tijdens het avondmaal was het onderwerp van gesprek voornamelijk de passanten die bij hen waren verbleven en zo kwamen we uit bij twee gasten, de ene een jongere van 16 en de andere zijn begeleider, et ils etaient Belge.
En voordat ik hun namen kon uitkramen, wist Monique te vertellen dat het Jonathan en Laurent waren.
Hun verbazing was groot toen ik vertelde dat ik hen kende, en dat ik een drietal dagen met hen had meegestapt aan de grens tussen Zwitserland en Italie in 2010. En dat het hierdoor was gekomen dat ik nu niet naar Compostela maar naar Rome aan het stappen was.
Mijn dag kon niet meer stuk : eerst die pijn grotendeels weg en dan het verhaal van Jonathan en Laurent.
Het gesprek aan de avondtafel ging vervolgens voort en zo kwamen we aanbeland bij het bespreken van de gewassen op het veld, de boerderij en de aan de gang zijnde oogst. Het was de voorbode van het in vervulling gaan van een jongensdroom. Ging half uur later zat ik immers samen met Jean-Pierre in de cabine van zijn moissonneuse-batteuse, het Franse woord voor graandorser, met une coupe de 6,6 metre de largeur zomaar eventjes een halve hectare graan te oogsten.
De dag diende zich onheilspellend aan - exposed area, voie Romaine, leegte in ruimte, ongemak aan mijn voet- maar uiteindelijk eindigde het in grote blijdschap want een kinderwens was vooralsnog in vervulling gegaan en sliep ik in een warm en geborgen nest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten