Dag 64 : Montale - Fiorenzuola

Dag 64 Montale - Fiorenzuola 

In de morgen van dag 64 namen we definitief afscheid van Mario die in Piacenza de trein nam naar Lucca. Vanuit Lucca zou hij nog een aantal dagen stappen naar Siena om vervolgens op zoek te gaan naar de juiste vrouw in Oost Europa.

Mario was een iet wat bijzondere kerel. Niet alleen zijn mirakel verhaal droeg bij tot mijn perceptie van de man, ook zijn constante opmerkingen over de omgeving, het eten, Italie : te koud, te warm, te saai, te lelijk, te dit, te dat... Bovendien was er wel altijd iets medisch aan de hand met de man die ongelukkig genoeg ook nog eens als een astma patient door het leven ging, wat we meermaals mochten ervaren tijdens de nachten dat we samen in een gemeenschappelijke ruimte sliepen. Na drie weken Italie was het voor hem nog altijd moeilijk om het systeem van primi en secondi piatti te begrijpen en bestelde hij nog steeds een vino tinto, het weinige Spaans dat hij had overgehouden van zijn camino een tweetal jaar geleden, in plaats een vino rosso,  waarbij de ober of dienster dan telkens zijn/haar wenkbrauwen fronste en vroeg che ?

Anderzijds was hij goedlachs en wist hij zichzelf wel altijd te relativeren waardoor hij toch iets van el simpatico had. Ik hoop dat de nabije toekomst en het lot hem een fantastische vrouw zullen brengen zodat hij op zijn pensioengerechtigde leeftijd toch de nodige gemoedsrust mag terugvinden. 

Bernard, Gaby en ikzelf vertrokken vervolgens naar Fiorenzuola. Voor het eerst in lange tijd hingen er dreigende wolken boven onze hoofden. Na 1,5 maand van zonneschijn op enkele regendruppeltjes na was het dan zo ver : een lange regenbui van jewelste begeleidde ons de ganse namiddag. We kwamen dan ook kliedernat toe op onze bestemming waar we getuigen waren van een trouw aan de duomo van Fiorenzuola.  Dan woon je op een plaats waar de zon 300 dagen per jaar schijnt, en dan regent het toch wel zeker op je trouwdag. 

Bij deze is een uiting van enorm diep respect voor die pelgrims die begin dit jaar in de druilerige lente die we gekend hebben gestapt hebben, niet ongepast. Dagen na elkaar door de regen je weg zoeken, geen enkel kledingsstuk dat droog kan aangetrokken worden in de morgen, geen straaltje zon om je aan op te warmen, ... Wat een ellende van een energiekiller moet dit geweest zijn. En toch zijn er mensen die het hele traject gestapt hebben. Chapeau en een diepe buiging !!

In Fiorenzuola hadden Gaby, Bernard en ik ook ons laatste avondmaal samen. Ik denk dat er iets tussen die twee aan het groeien was en bijgevolg wouden ze een tijdje met hun tweetjes ervan door. Love was in the air....een taxi pikte hen de volgende dag op en bracht hen een goede 15km verder op de Via.

Ik kan me inbeelden dat ik zowel Gaby als Bernard nog zal terugzien, indien niet op de Via dan zeker op onze verdere levensweg. Onderlinge uitnodigingen werden alvast mondeling gemaakt. 

Bernard had trouwens nog een prachtig verhaal in petto over zijn stemgedrag. Al jaren stemt hij ongeldig omdat het zijn overtuiging is dat zijn stem toch geen verschil maakt. Een discussie op zich waard maar niet met een 65-jarige die toch niet van gedacht te veranderen is. Hij heeft echter wel een heel originele manier om ongeldig te stemmen : hij houdt namelijk een logboek bij van politieke blunders en niet waargemaakte beloftes en op de dag dat hij als Frans staatsburger zijn recht van stemmen uitoefent, dropt hij zijn logboekje in de stembus. 

In Italie zou hij alleen al met al die Berlusconi toestanden zijn logboekje niet kwijt kunnen in de stembus... 

Wat een toestanden hier. En ik vrees dat de Italianen en een bepaalde politieke klasse nog steeds niet echt begrepen hebben in welke merde ze zitten. Als dit maar goed afloopt...