Dag 45 : Aigle-St Maurice

Dag 45 : Aigle -St Maurice

Voor het eerst was de pijn in het scheenbeen sterk verminderd in die mate zelfs dat ik eenmaal warm gelopen de ganse dag quasi pijnloos kon stappen naar St Maurice.

Het was wederom een mooie dag. Ik stapte eerst door wijngaarden, daarna door het bos, daarna langs een zijrivier van de Rhone om uiteindelijk de laatste 9 kms langs de oevers van de Rhone richting St Maurice af te leggen. Niettegenstaande een redelijk bevolkt gebied, kwam ik geen mens tegen. 

Een beetje typerend voor het gedeelte reeds afgelegd in Zwitserland ook geen echte warme en onvergetelijke omtmoetingen.

Het was wachten op Elly en Thom, die zoals mij de nacht zouden doorbrengen in de abdij in St Maurice voor de eerste leuke ontmoeting van de dag. 

Het onthaal aan de receptie, niettegestaande de betekenis van het het woord, was niet bepaald onthalend. De dame met nors voorkomen was duidelijk niet gemachtigd om de 'overnachter' in de abdij verder te helpen. Met pere Yves van dag 6 in mijn achterhoofd hoopte ik op een een warme ontmoeting met de pere hotellier van de abdij St Maurice nadat hij op de hoogte werd gebracht van mijn  komst. 

Des te groter de verwachting, des te groter de desillusie. Ik had het moeten weten. Geen vragen over mijn reis, geen elementaire vraag die polste naar mijn fysieke of mentale gezondheid,.... Alleen een frigide zakelijkheid die vooral gericht was op het lichter maken van mijn beurs.

Een uurtje nadat ik was aangekomen arriveerden Thom en Elly en meteen smeedden we het plan om een pintje te drinken. Een tweede gerstenat verplichtte ons haastig te stappen naar de abdij waar we tegen 18u55 verwacht werden voor het avondmaal. Aan de ingang van de abdij werden we opgewacht door de krenterige pere hotellier en ,naar vermoeden, de overste van de abdij. Samen begeleidden ze ons naar een eetzaal, speciaal voorzien voor de gasten. Drie Duitsers die vorig jaar het traject Bonn - St Maurice hadden gefietst en dit jaar naar de Col St Bernard zouden stappen hadden ons inmiddels vervoegd en samen nuttigden we een rijkelijke maaltijd die nog eerst werd ingezet door een gebed.

De monniken waren inmiddels begonnen met het avondgebed in de prachtige Kerk van de abdij  in Romaanse stijl. Weliswaar te laat, vervoegden we de monniken tijdens dit dagelijkse avondritueel. 

Niet zozeer het religieuze aspect dat hier vanuit gaat trekt me aan, dan wel het aspect van rust, bezinning en contemplatie. Het zijn uitgelezen momenten om stil te staan bij de voorbije dag, om intens te  denken aan familie, vrienden, Vanessa en Emma, en alle dingen die we samen zullen doen als we terug thuis zijn.

Quasi halverwege, wat heb ik toch zo'n zin om het thuisfront eens goed vast te pakken....