Dag 49 : Col St Bernard - Gignod

Dag 49 : Col gran - Gignod

11 dagen nadat ik de Frans-Zwitserse Grens in Auberson overstak, was het nu de beurt aan Zwitserland om het land te verlaten. 

In Zwitserland was alles tot in de puntjes geregeld. Ergens heb ik geschreven dat de grassprieten op de juiste positie hun plaats innamen in een grasperk. Zelfs de muggen vragen er eerst of ze bloed vervelend mogen aftappen. 

Over de bewegwijzering, de paden, de kwaliteit van de hebergement of de campings (op die ene keer na) alleen maar lof. De precisie en perfectie zelve.

Alhoewel, om perfect te zijn toonde het land te weinig ziel. Ik miste de gulheid van menselijkheid en hartelijkheid die ik op mijn weg in Frankrijk mocht ervaren. Zelden betoonde men interesse, stelde men een vraag, laat staan gaf men blijk van appreciatie,... Zelfs de geestelijken van de abdij in St Maurice waren "besmet". 

Gelukkig waren er nog Sylvie, Charlotte, Jean-Andre en Jean-Samuel die stonden voor de hoop in bange dagen voor die Zwitserse ziel... Ze staan alvast op mijn lijstje van mensen die, als ik eenmaal zal arriveren in Rome, een postkaart mogen verwachten. En wie weet, ooit kan ik ze ontvangen thuis in Gent.

Een berg beklimmen is ze ook afdalen. Terwijl het klimmen vooral een fysieke inspanning vergt, is het dalen voornamelijk een belasting voor spieren en gewrichten. De afdaling vanuit de Col naar Aosta is ongeveer 30km lang en ik herinner me nog heel levendig de pijn aan diezelfde spieren en gewrichten toen ik 4 jaar geleden  samen met Laurent en Jonathan de afdaling naar Aosta in een dag had afgelegd.

Nicht wieder !! En dus had ik mijn planning aangepast en zouden we niet verder dalen dan Gignod, slechts 2 uurtjes stappen  verwijderd van Aosta maar een wereld van verschil gezien ook het dalingspercentage op het einde.

Na een uurtje of twee dalen stopten we voor een koffiebreak. Het was duidelijk dat we niet de eerste pelgrims waren die deze bar aandeden. Mijn aandacht ging naar een  libro pellegrini,  een soort gastenboek met foto's van pelgrims in de rechter bovenhoek van iedere bladzijde. Bij het doorbladeren van het gastenboek viel mijn oog op een foto van niemand minder dan Laurent.

Ik herinner me nog de fotoshoots die van hem en Jonathan werden gemaakt toen we 4 jaar geleden boven op de Col St Bernard waren aangekomen. Wel, een van deze foto's was dus terecht gekomen in dit libro pelligrini. Wat een toeval !

Ter info, beste lezer, het is dankzij Laurent dat ik de via Francigena aan het doen ben en niet de weg naar Compostella. Laurent, dikke merci for showing me the way. En tevens voor de tip niet te vertrekken vanuit Calais maar vanuit Canterbury.

Het slechtste wat je kan doen voor de spierkes na een dergelijke dagtocht, is je auto in te kruipen en 9 uur terug naar huis te rijden. En toch, heren Fille en Rik, vertrokken geen half uurtje na onze aankomst te Gignod. Die twee heren moeten hun madammen toch wel heel graag zien....

Op dag 47 schreef ik :" In regel is het zo dat wanneer twee mensen zich toevoegen aan een klein gezelschap van drie man de groepsdynamica toch wel verandert. En dit is zeker zo als zich het binnen het groepje van twee ene zekere Rik Vos bevindt".

Wel geen 48 uur later : geen 'du bist eine Slampe' meer, geen bulderende lach meer, geen cynisch grijnsje van Cancellara meer, ... Onnodig te zeggen dat diezelfde groepsdynamica een tweede gedaantewisseling onderging  in nog geen twee etmalen. 

En toen waren ze nog met drie !!   (hier wordt de lezer geacht te zingen op het deuntje van 10 kleine negers...)

Michael en Christof die op dag 50 huiswaarts zouden keren, hadden nog een kleine verrassing voor me in petto : nl een etentje in een van de beste restaurants van de Aosta vallei, aangeraden door een local. Eerst wel nog mijn tent opzetten in de vervallen camping van Gignod (slechts 9 euro) en dan mijn proper T-shirtje en proper onderbroekske aantrekken voor een sjiek diner. 

Bij deze geef ik openlijk toe, beste lezer, ik ben een verwende pelgrim die niet altijd in armoede van Noordwest naar Zuidoost stapt. 

Het eten was lekker maar wat ik het meest van deze avond zal herinneren was het bijzonder open en hartelijke gesprek. Het heeft ons als mens en vriend dichter bij elkaar gebracht en het was dan ook een perfecte afsluiter van drie dagen echt samen zijn, van drie dagen genieten van de natuur, van drie dagen snuiven aan het pelgrimschap,... 

Groter kon het kontrast dan ook niet zijn toen ik aan diezelfde vervallen camping van Gignod werd afgezet. Heel even lang was het stil en voelde ik me voor het eerst echt alleen...