Dag 48 : Bourg St Pierre - Col Grand St Bernard

Dag 48 : Bourg St Pierre - Col Grand Saint Bernard

Het zou dus lukken : mijn verjaardag vieren op de top van de Col Saint Bernard (2470mtr) 

Maar eerst nog de resterende 900 meters hoogte trotseren en ... bij het ontwaken de oerkreet van de heer Vos (du bist ein Slampe) en zijn ganse lichaamsgewicht als eerbetoon aan mijn 45ste verjaardag. Het onvergetelijke karakter van deze ochtendsprong zou model staan voor de rest van de dag.

Niettegenstaande het vroegdag was, vertrokken we niet eerder dan 13u. Dit had alles te maken met het feit dat Rik en de Fille de wagen aan de andere kant van de berg moesten zien te krijgen zodat ze op dag 49, eenmaal aangekomen op de eindbestemming meteen huiswaarts konden keren. Voor de vriendschap moet ge iets over hebben zeg ik altijd (Meeus zou zeggen : gewoon top). Daarna moest er door hen nog een bus genomen worden om terug te keren naar Bourg St Pierre. 

Zoals gezegd om 13u begonnen we aan de beklimming en naarmate we stegen, des te stiller het werd. Ik houd het op het adembenemende landschap en voor de rest onthoud ik me van iedere vorm van commentaar...

Een voor mij onuitwisbaar moment in mijn leven tenzij Alzheimer spelbreker wordt ooit, was onze break ergens halverwege de klim waar de cake, gebakken door Moeke en Emma, werd aangesneden en netjes verdeeld onder het gezelschap nadat de 9 kaarsjes (elk kaarsje voor 5 jaar) die tevens door Moeke  voorzien waren, werden uitgeblazen begeleid door de gekende verjaardagsliedjes (en niet de oerkreet du bist eine...). 

Bij deze breng ik ook de complimenten, unisono over aan Moeke en Emma voor de lekkere cake. 

Boven op de berg verbleven we in de Hospice de Grand St Bernard die gesticht werd in 1049 door Bernard van Menthon. Bernard die door Pius XI in 1923 bevestigd werd als patroonheilige van de Alpen, had als basisidee voor de oprichting van deze hospice het veiliger maken van de doorgang voor reizigers door bandieten en ander tuig te verwijderen van de berg. Bijkomend ontstond de idee om ook reddingsacties op te zetten in geval van mensen in nood waarbij de St Bernardshonden ook een rol van betekenis hadden.

Soit, de Bernardshondshonden zijn inmiddels vervangen door modern reddingsmateriaal en dito methodes en nog zelden zijn ze te zien op de top. 

Dat het er op de top die slechts 2470 meter hoog is, redelijk onhergzaam kan zijn mocht nog blijken afgelopen winter en lente. Slechts in derde week van juni dit jaar werd de pas terug geopend voor verkeer. 

Het moet wel een heel goede zomer geweest zijn, ook daarboven, want er was van de sneeuw haast niets meer te zien. By the way, van het weer heb ik tot dusver geen reden van klagen.

Eenmaal geinstalleerd in een slaapzaal van 8, ideaal terrein voor snurkend gezelschap (man, man, man,....) en na het afspoelen van het zout afgezet door het vele zweten werden we met de klokken van de hospice gevraagd om aan tafel te komen. Eenmaal aan tafel duurde het natuurlijk niet lang of de heer Vos, bijgestaan door het resterende olijke trio, kon het niet laten om de tafelende meute van de Hospice te informeren over mijn verjaardag. Gevolg : heel de keet mee, en vervolgens werd er verwacht dat ik ook nog ns een lied moest zingen dat inmiddels ook gepost werd op facebook met de titel De Kerstman gelooft ook in Sinterklaas...

Om de dag af te ronden dronken we nog een paar bokken en zochten daarna de warmte van onze dons op want het begon toch al aardig koud te worden...

Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor de vele smsjes en telefoontjes die ik mocht ontvangen en die het onvergetelijke karakter van deze dag extra cachet gegeven hebben. Ik voelde (en voel)  me werkelijk een gelukkig man met zoveel attentvolle vrienden. It really made my day.

En om het nog maar eens met de woorden van Meeus te zeggen : dag 48 was Top !