Dag 56-57 : San Germano Vercellese - Vercelli

Dag 56 San Germano Vercellese - Vercelli

Dag 57 Vercelli (Imperia Liguria)

Dag 56 viel op 7 september. 13 jaren geleden werd op die dag Emma geboren en maakte van me meteen de gelukkigste papa van heel de wereld en omstreken. 

Mijn beperkte bijdrage in het welslagen van haar verjaardag bestond uit een kaartje eerder in de week op de bus gedaan in Nus, een Smsje met gelukwensen in de morgen en een geplande skype sessie op dag 57. 

Ik troostte me met de gedachte dat haar vriendin Chelsey zou blijven slapen en dat de ontelbare gesprekken over One Direction het gemis van haar papa op de achtergrond zou schuiven. ( in de veronderstelling dat de mannelijke helft van het ouderpaar uberhaupt gemist werd).

Sorry schat, maar volgend jaar ben ik er zeker weer bij !

Op dag 54 had ik een telefoontje gekregen van Gianni met de vraag of dat hij en Nana nog een dagje konden meestappen en zo ontstond het idee om vanuit San Germano Vercellese naar Vercelli te pelgrimmen en daarna naar Imperia - - plaats waar hij woont in Liguria- te rijden met de auto zodat ik mijn rustdag gepland op dag 57 wederom kon doorbrengen in een huiselijkse sfeer a la dag 34.

Ik zou Gianni opwachten aan de bar tegenover de kerk van San Germano waar ik onze 83 jarige vriend van de dag voordien ontmoette in het gezelschap van 3 andere, moeilijk verstaanbare grompotten. Het was duidelijk dat naast de heerlijke koffie, de boezem  en andere wel geaccentueerde rondingen van  de eigenares van de bar zorgden voor de nodige passage en in grote mate de omzet van deze drankgelegenheid.  Het besef van haar sensualiteit voor 65+ zorgde ervoor dat ze het spel heel goed meespeelde. Alleen maar lachende gezichten, en puberale uitwisselingen zowel verbaal als non verbaal over la donna eenmaal terug achter de toog. 

Vercelli lag op een goede 20 km van San Germano. Vermits Gianni omstreeks 9u30 gerarriveerd was en de hitte van de zon al goed voelbaar was wou ik er niet bepaald een lange wandeling van maken. Met stevige tred dus in quasi een ruk naar de hoofdstad van de rijst Vercelli. 

Dag 56 betekende het defintieve afscheid van Renato die ik voor het eerst in Ivrea had ontmoet. Gedurende drie dagen hadden we bepaalde stukken samen gestapt en in Roppolo hadden we bovendien een bijzonder fijne avond beleefd  in de Villa Emilia. Telkens wanneer ik Renato (terug) ontmoette onderweg -ieder zijn eigen tempo-, groette hij me uitbundig en riep behoorlijk luid 'Antonio come va ?'. Een rustige en aimabele man voor de rest. In Vercelli nam hij de trein terug richting Venetie waar zijn vrouw op hem wachtte, de gelukzak.

Op dag. 56  was er niet alleen het afscheid van Renato maar ook de ontmoeting met twee andere trekkers : Mario van Canada en Bernard uit Parijs. Het was duidelijk dat we niet alleen in een rijstzone zaten,  het leek er ook op dat de probaliteit van een ontmoeting met een andere pelgrim aan het stijgen was.

Een ander beeld dat ik zal onthouden van dag 56 en bij uitbreiding alle dagen waar er rijstvelden en dus kikkers te bespeuren vielen, waren de kikkervissers. Meestal met de fiets, gewapend met een vislijn met kikkerdraad zo dik als een waslijn en aan het uiteinde een kleurig plastic buisje. Om hun nek hing er doorgaans een stoffen zak waaruit de gevangen kikkers zichtbaar probeerden te ontsnappen. 

Rond 14u30 arriveerden Nana, Gianni en ikzelf redelijk vermoeid door de stevige tred en de warme temperaturen van 33C in Vercelli. Samen nuttigden we een pannini, en alvorens de trein te nemen terug naar Germano versierden we nog een bijzondere lekkere ijs. No other people that know how to make Icecream!

Wat meer dan 4 uren duurde om te voet te overbruggen, r kostte slechts 10 minuten met de trein. Een mens mag er niet te lang bij stil staan. Blijven stappen zou ik zeggen.

's Avonds aten we in het gezelschap van Gianni's zuster, schoonbroer en nichtje op het terras des huizes met uitzicht op de Middellandse Zee. Even was ik weggerukt van mijn camino en een gevoel van ontheemding van het nomaden leven (over een contradictie in terminis gesproken) overviel me.

Op dag 57 werd voornamelijk gerust en werden tevens wat praktische zaken geregeld  : laat opstaan, de kleren nog eens goed wassen, mijn planning herzien (zie later) en eventuele slaapplaatsen al vast leggen, een skypeke met Emma, wat bijpraten met Gianni,  een beetje eten, de voetjes goed  soigneren... En voordat we het goed en wel beseften was het 17u geworden en werd ik opgepikt door de schoonbroer en zus van Gianni die na een weekendje de "Kust" terugkeerden naar Turijn waar hun vaste woonplaats is. 

Vanuit Turijn zette ik mijn reis naar Vercelli met de trein verder. Maar vooraleer op de trein te springen gaf ik nog mijn tent en slaapmatje mee aan de schoonbroer van Gianni.

Werkend voor een internationale firma met een plant in Genk en een financieel center in Antwerpen, vertoeft de zwagervan Gianni vele malen per jaar in Belgie. Bij een van zijn volgende passages zou hij langs Zonhoven rijden en mijn spullen aldaar afzetten. 

Mijn tent en slaapmat  hebben goed gediend voornamelijk bij gebrek aan slaapgelegenheden in Frankrijk en in Zwitserland om de kosten te drukken. In Italie echter zijn er goede voorzieningen voor pelgrims die op de koop toe zeer economisch zijn qua prijs. Zo slapen we hier vaak voor max 5 euro's , hebben we een maaltijd bestaande uit de klassieke primi, secondi, dolce, cafe en drank voor 10 euro. Het ontbijt lukt vaak voor 3 euro. Onnodig dus om de kastijding van de moderne pelgrim verder te zetten.

Nu nog bekijken of ik me kan ontdoen van mijn vuurke en mijn panneke om te koken. 

Papa, mama, als er eerstdaags een Italiaan langskomt met een tent en een slaapmat : geef de man te eten en te drinken, behandel hem als een koning want mijn rugzakske is minstens 2,5 kg lichter !!!