Dag 55 : Roppolo -San Germano Vercellese

Dag 55 Roppolo - San Germano Vercellese

Aan de ontbijttafel trof ik een Frans koppel dat op weg was naar Nice langs de kleine weg. Al snel raakten we in gesprek over het Franse gedeelte van mijn tocht en meer bepaald over de gruwelheden van de oorlogen die duidelijk sporen had nagelaten in de families van het koppel. 

Toen ik vertelde over het graf van de 18jarige Private  P.S Guest uit Liverpool stonden de tranen aan de rand van de ogen van de mevrouw. 

Blijkbaar, zo vertelde toch de Fransman, was Merkel een week eerder afgezakt naar Ouradour sur Glane in de regio Limousin waar op de vooravond van het einde van de oorlog een heel dorp door de Duitsers op een bijzondere gruwelijke wijze werd uitgemoord.  Het was de man aan te zien dat hij nog steeds werd geraakt door het oorlogsverleden en dit inmiddels een goede 70 jaar na de feiten.

Ik vertelde hen over Ieper en de Last Post die er iedere avond om 20u plaats vond. Het zou een van hun volgende uitstappen worden.

Na een goede 2 uur stappen, kwamen de eerste rijstvelden in zicht : Licht groene stengels in vochtige ondergrond met aan het uiteinde een halm korrels, een beetje te vergelijken met het graan van ons. Deze rijstvelden zouden dus de komende 5a6 dagen het uitzicht bepalen tot in Piacenza. De vrees voor zwermen muggen was op dag 55 alvast onnodig. Niet een enkele mug gezien....

Welke negatieve gedachte hebben we bij een kikker? 

Als republikein kan ik me inbeelden dat je niet bepaald gelukkig wordt van de gedachte dat een prins verschijnt als je een kikker kust. Kijk maar naar onze Filip, kikker zijnde, door Mathilde als prins gekust, en dan op de koop toe Koning der Belgen worden.

Ik kon geen negatieve gedachte bedenken bij een kikker. Integendeel, ik verdenk zelfs de honderden kikkers die ik inmiddels ben tegen gekomen voor de mugvrije zone tot dusver. 

De leeuwerik of de gele gors was mijn vriend in de graanvelden van Noord Frankrijk. In de rijstvelden van Noord Italie zou dit wel eens de kikker kunnen worden. 

Het mais stond twee knopen hoog toen ik door Nord Pas de Calais stapte. Op dag 55 zag ik voor het eerst de mais geoogst worden. Het is duidelijk de zomer gaat zo naar haar einde en de herst maakt haar opwachting ook al waren de temperaturen niet van die aard : 32C.

San Germano Vercellese maakte een bijzonder schrale indruk op me. Het was duidelijk dat de tijd er had stil gestaan en dat de gemeente van 1600 inwoners was ingeslapen. Toch ontmoette ik een 82 jarige man op het terras van een lokale bar/cafe waarmee ik in de mate van het mogelijke in gesprek raakte : Merckx, Van Steenbergen, Van Looy,... Marcinelle,... De man was duidelijk op de hoogte van ons rijke wielrennersverleden. Boonen ? No conosco ! 

De enige slaapplaats in dit gat was de albergo di miniere die helemaal uitgeleefd was en thans gerund werd door Chinezen. Voor een goede 20 euro kon ik er terecht : douche op de gang, een kamerke met verrassend proper lakentjes en een ontbijt bestaande uit een croissant die verdacht erbij gelegen had (schat 3 dagen oud) en een Cappucino die door de dochter des huizes de volgende ochtend op een redelijke norse manier werd klaar gestoomd 

 

Het was een andere wereld dan het kleine paradijs van rust, smaak en fantasie van de avond voordien. 

Vooreest was de Chinese bemanning niet bepaald klantvriendelijk te noemen waarbij hun harde manier van communicatie onderling bijzonder storend was : grootmoeder zat de hele tijd aan een tafeltje voor zich uit starend door een bril met de rondingen van een visbokaal dan weer in haar ogen wrijvend.  Telkens als ze van achter haar tafeltje wou komen werd ze door, naar ik vermoed, haar dochter terug verbannen naar haar stoel. Het leek alsof ze een levensstraf moest uitzitten. Het was duidelijk dat de de dochter van de grootmoeder het grote woord voerde maar anderzijds niet bepaald goed ter Italiaanse taal was. Voor het tolk- en werkgedeelte zorgden haar echtgenoot en haar enige en eigenste dochter, een puber van tussen de 13 en 16 jaar oud. Het resultaat van de eenkindspolitiek van de Chinese overheid was er duidelijk te zien. 

Wat in godsherename zochten deze mensen in dit oord? Welke ellende dreef hun naar dit bijzonder ongezellige gat? 

De kleuren van meubilair, muren en vloeren vloekten enorm en zorgden voor een ander onharmonieus element van deze slaapplaats. De gokautomaten tegen de muur en de Tv die qua volume afgestemd was op het niveau van hardhorigen die net niet doof waren zorgden voor het derde component van lichte ergernis. 

Een vierde component was echter van Italiaanse makelij namelijk de twee life commentatoren van de wedstrijd Italie-Bulgarije waarbij Bufon de meubelen redde voor de squadra azzura. Wat kunnen die gasten toch een stukske afzeiken : een en al spanning, een en al stress, machogedrag van het ergerlijkste soort...

Mijn wens dat de Bulgaren verdiend zouden scoren was echter groter dan de ergernis om zoveel wansmakelijk lawaai.. En dus keek ik tot het einde van de wedstrijd, tegelijkertijd werd ik door het thuisfront op de hoogte gesteld van de scores Belgie-Schotland en Servie-Kroatie. 

Mathematisch gezien : het kan zijn dat de Rode Duivels zich niet plaatsen voor Brazilie.... Ik neem aan dat de krantenkoppen de volgende morgen dit anders zouden verwoorden.