Dag 43 : Lausanne - Vevey

Dag 43 : Lausanne - Vevey

Dag 43 viel op een zondag, de laatste zondag van Augustus. Voor de tweede keer in mijn leven  ( de eerste keer was in 1986) mis ik Zussen Kermis. Zussen is een van de drie gehuchten (van ZicheN-Zussen-Bolder) te Zuiden van Riemst, heimat van de voorzitter van het Vlaamse Parlement. Het Zuid-Limburgse Zussen heeft een kermistraditie om u tegen te zeggen, al generaties lang. De mensen vieren er nog  4 dagen feest, van zondag tot en met woensdag. Ze nemen er zelfs conge voor. Waar gebeurt dat nog ? Een boekje kan ik volpennen met  kermisverhalen over Zussen , waar gebeurd en van horen zeggen.. Ik beperk me tot een aspect van de kermis : de woensdag van de kermis. Op deze dag wordt de kermis begraven met het vuurwerk - zo zei onze Mazussen zaliger-. Nu, in een dorp van 900 inwoners verwacht men zich niet dadelijk aan een vuurwerk, laat staan aan 2 vuurwerken. Dit heeft dan ook alles te maken met het feit dat het dorp ook twee muziekharmonieen telt. Aan de ene kant heb je de Fritsen, met rode pluim op hun blauwe hoed/pet :  de vrijzinnigen van het dorp; aan de andere kant heb je de Dorissen, met gele pluim op hun blauwe hoed/pet : de christelijken van het dorp. Aan moederszijde behoorde/behoort onze familie tot deze laatste clan. 

In het verleden, beste lezer, toen er nog vrijzinnigen en christelijken waren ( nu zijn het alleen nog vrijzinnigen??) gebeurde het wel vaak dat door de politieke rivaliteit de instrumenten gebruikt werden om elkaar's ' kop in te houwen'. In Zussen zijn ze ook meegegaan met de tijd en dus is het allemaal een beetje beschaafder geworden. Niettemin, twee vuurwerken. Het ene georganiseerd door de Dorissen in een weide die toebehoort aan een boer die lid is van de Koninklijke vreugd in deugd. Het andere georganiseerd door de Fritsen - die met hun rode pluimkes -  in een weide die toebehoort aan een boer die lid is van de Koninklijke Broederband. Haast tegelijkertijd worden de fuses de lucht ingeschoten. Wat een folklore !

Ik had de berichten van mijn neven van al het lekkers dat ze achter de kiezen geslagen hebben vandaag via facebook echt niet nodig om deze familie-traditie hard te missen. In gedachten was ik heel vaak in Zuid Limburg. 

Als beloning voor al dat gemis mocht ik de ganse dag stappen langs de oevers van het meer Leman en de wijnbouwterrassen van Lavaux, door Unesco op de Werelderfgoed lijst geplaatst in 2007.

Niettegstaande de onheilspellende regendruppels bij het verlaten van Lausanne, waren de weersvoorspellingen bovendien aan de verkeerde kant en mocht ik genieten van aangename en zachte temperaturen waarbij de zon zich af en toe liet verdringen door de wolken. Ideaal stapweer.

Ik had het gevoel in de perfecte wereld van Marklin ( HET merk van miniatuurtreintjes) te stappen. Treintjes reden haast geruisloos af en aan : langs de oevers van het meer, op en af de bergen. De setting was alsof in scene gebracht : kraaknette dorpjes, druivenranken op de centimeter na op dezelfde hoogte afgeknipt in perfecte harmonie met slingerende weggetjes die tussen de wijngaaden laveerden, allemaal blijde wandelende mensen, een koppel dat elkaar het jawoord gaf in de prachtige tuinen van een chique hotel aan het meer ( te zien en te horen vanuit de hoogte van de terrassen), zeilboten op perfecte koers, een vliegacrobaat die weliswaar de rust even verstoorde maar dan wel gratis en voor niets hallucinante vliegbewegingen uit zijn knuppel kunstelde,....en dan speelde dat rechterscheenbeen weer voor spelbreker.

Vanaf km 22/23 was het weer heel regelmatig rusten en me zorgen maken op wat zou komen de volgende dagen.

In Vevey, waar de hoofdkantoren van Nestle gelegen zijn, vond ik mijn intrek in een jeugdherberg waar ik voor een keertje de kamer voor mezelf had. Alvorens nog onder de dons te duiken, had ik zin in lekker eten wat ik vond in een restaurant waar telkens als DE schotel van Zwitserland besteld werd ( kaasfondue)  het Zwitserse volkslied luid gespeeld werd, de dienster met de prachtige rode vlag en het witte kruis in de aanhef aanzette naar de tafel van bestelling, gevolgd door de eigenaar met het pannetje kaas in de hand en een  helm van het Zwitsers leger op zijn hoofd. De kerel was knotsgek. 

Gezien mijn betrekkelijke late aankomst in Vevey was het office du toursime reeds gesloten en had ik geen stempeltje kunnen versieren. 

Na het betalen van de rekening vroeg ik aan de Zwitserse patriot of hij geen stempeltje in mijn credentiale wou zetten. Nadat  hij me aan het begin van de avond modene Jesus had genoemd, gezien baard, bidhouding en dit achter de Ipad denkend hoe ik mijn dag zou formuleren, vroeg hij me argwanend waarvoor dit stempeltje diende.

De uitleg gaf recht op een extra pintje en het overheerlijke dessert van het huis ter waarde van 15 Zwitserse Franken.

Neven Peter en Bart, gij met uw smskes en facebook berichtjes van aspergeroemsoep en zalm in cocktailsaus, dat dessertje was niet te versmaden. 

Op die manier rondde ik mijn dag 43 af, lekker culinair met Mazussen zaliger in mijn achterhoofd, de beste kokkin van Zussen en omstreken.

Dag 40 - 42 : Yverdon - Lauzanne

Dag 40 : Yverdon - La sarraz

Dag 41 : La Sarraz - Lausanne

Dag 42 : rustdag Lausanne

In plaats van in drie dagen wou ik in twee dagen geraken in Lausanne. Volgens Jean-Samuel was Lausanne de moeite waard voor een stop. Een goede 65 km moest dus afgelegd worden in twee dagen.

Het ritueel van vroeg opstaan, van mijn eerste stappen in de nieuwe dag zetten voordat de klokken 7 keer hadden aangegeven dat ze er nog  hingen,  en van een uurtje later ergens een stevige kop koffie versieren werd op dag 40 ook gerespecteerd.

Vanuit Yverdon volgde ik de bewegwijzering van het 'tourisme pedestre'  naar Orbe.

De bewegwijzering bestaat uit gele plaatjes met de aanduiding van bestemmingen en het benodigd aantal uren,  plaatjes met het opschrift toursime pedestre of gewoonweg markeringen in verf op boom, steen of weg. Overal in Zwitserland werden ze met de nodige accuraatheid geplaatst en dorpen en steden werden op die manier via bos- en veldwegen met elkaar verbonden. Een paradijs voor de wandelaar : geen drukke wegen, geen frequente raadpleging van je gids, geen onnodige kilometers. Bovendien werden de wegen gekozen op zo'n manier dat ook de mooiste plekjes de revue passeren. 

In Zwitserland wordt bovendien de Via Francigena aangeduid met wandelroute 70. In 13 etappes van de Frans-Zwitserse grens in Auberson naar de Italiaans-Zwitserse grens via de col St Bernard. 

Ik had dus besloten om de route 70 te volgen en niet mijn gids te volgen in Zwitserland. Behalve dan tijdens het tweede gedeelte van dag 40 (namiddag) omdat er een onnodige 9 km was in opgenomen en ik anderzijds niet in 3 maar in 2 dagen Lausanne wou bereiken.

 

In Orbe, een stadje dat ik bereikte na 4uurtjes stappen, verleidde een bord langs de weg met het opschrift Mosaiques Romaines me voor een cultureel- historsch intermezzo.

De mozaieken getuigden van een ver maar rijk verleden te danken aan de vruchtbare aarde in de vallei tussen Yverdon en Orbe (Urba in het Latijn).

Dat de villa op deze plek lag, enkel mozaieken worden getoond, moet anderzijds niet verwonderen vermits de via Francigena de voornaamste oude Romeinse Heirbaan naar het Noorden volgt (de E40 van 2000 jaar geleden).

En of het de moeite waard was !

Het vooropgestelde doel om Ordonnay te bereiken zat er niet in op dag 40. In la Sarraz een goede 10 km voor Ordonnay was er een camping. Uiteindelijk bleek dit een lap grond te zijn gelegen naast het zwembad waarvoor ik dan ook nog eens 22 Zwitserse Franken moest neerdokken.. Pure afzetterij. Ik was een beetje boos op mezelf dat ik me zo in de luren had laten leggen. Dat bedrag had ik immers kunnen uitsparen door ergens langs te kant te gaan kamperen. Soit.

Zwitserland is pokkeduur. Gelukkig dat het niet de grootte heeft van Frankrijk!

Het kwam me ook voor dat ik nu al drie dagen aan het trekken was door Zwitserland en dat er nog niemand ( op uitzondering van Jean Samuel) met interesse gepolst had naar wat ik aan het doen was. Mijn vlagske moest toch duidelijk maken dat ik niet bepaald van de buurt was, niet ?

De eerste innerlijke bedenking met een klein kantje van een vooroordeel over de Zwitsers werd door me gemaakt : alles hier  picobello in orde maar het heeft geen ziel ! 

Welke wind deze innerlijke bedenking verder in de vallei blies,  blijft een raadsel maar nog geen 12 uur later werd het begin van mijn vooroordeel in de kiel gesmoord door de ontmoeting met Sylvie, haar dochtertje Charlotte en later ook haar echtgenoot Jean-Andre. 

Monsieur, monsieur,... en ze spoedde zich achter me aan. Vous faites La francigene? Vous connaissez ? (vroeg ik verbaasd). Bien sur ! On a deja loge des pelerins ! Et bien voila, zo maakte ik kennis met een Zwitserse middagtafel.

Silvie werkte part-time in een bibliotheek waar er haast geen boeken meer waren (??) , de andere helft van haar tijd besteedde ze aan de goede zorgen van haar gezin. Jean-Andre werkte als designer van  websites vanuit een prachtig ingerichtte zolder thuis.. Daarnaast 

had hij samen met een Italiaan en Amerikaan een start-up opgericht om te werken aan een software  die gehackte sites snel moest kunnen opsporen. En dit allemaal via de Cloud !

En Charlotte, wel Charlotte deed me een van haar tekeningen cadeau. Mijn eerste op deze reis. Wat was dat ook weer van die ziel ? 

Geen uur later halverwege Lausanne was het dan weer een lieve mijnheer die de koelte opzocht van het bos om een salvo aan vragen op me af te vuren. 

De camping van 22 Zwitserse Franken blijft wel een mega rip-off.

Het meer van leman ( geneve of lausanne)  kwam na 9 uur stappen in zicht en aan de overkant van het meer lagen ze dan : de Alpen. Het gebergte dat de Cathagers onder leiding van Hannibal met olifanten overstaken om te verhinderen dat de Romeinen via Iberia Noord Afrika zouden binnen vallen en veel later Napoleon hetzelfde deed om de 

Oostenrijkers op hun donder te geven in Lombardije.

Het was genieten, puur genieten. Lang duurde het genot niet omdat mijn rechter scheenbeen begon zeer te doen. In die mate dat ik verplicht was om de laatste 3 km iedere 200 meter ergens een rustplek op te zoeken. Een paar dagen eerder had ik dezelfde pijn gevoeld maar na een nachtje rusten was de pijn verdwenen en kon ik de volgende dag zonder zorgen verder. Te catalogeren onder de vele ongemakjes die je tijdens een dergelijke tocht proberen uit je evenwicht te brengen.

Maar nu was het anders. Ik had me mogelijks geforceerd om de afdaling in 2 dan wel in 3 dagen te doen. Gelukkig maar had ik dus op dag 42 een etmaal Lauzanne op het programma staan. 

De pijn was op dag 42 verminderd maar het was duidelijk dat een dag rust onontbeerlijk was om door te kunnen stappen op dag 43. De apotheker gelegen aan de jeugdherberg waar ik sliep in de buurt van het kantoor van Jacques Rogge  (het IOC) was alvast zo vriendelijk om me een tiental samples gel tegen spierpijn te geven. 

De man aan de receptie van de jeugdherberg was dan weer uiterst behulpzaam door me zakken vol ijsklontjes te geven. Het komt wel goed. Het moet !!!

Het bezoek aan Lausanne was er eentje op langzame tred, eentje waarmee je in een jaar Rome nog niet bereikt. Een charmante stad, Lauzanne. Aparte kathedraal, vroege gotiek, getekend door de gevolgen van het reformisme ( geen schilderijen, haast geen beelden, altaar verwijderd, ...) . Een bijzonder mooi stempeltje in mijn credentiale was de beloning om weliswaar met de tred van een luipaard naar dit godshuis te stappen. 

Het goot bakken regen. Het was de eerste echte regen in ongeveer een maand. Ook de temperaturen waren merkelijk gekelderd tot op een niveau van "amper" 20 graden. 

De weersvooruitzichten voorspellen de komende 3 dagen trouwens niet veel goeds. 

Op de col St Bernard zou het morgennacht vriezen -1 en overdag de 10 graden niet overstijgen

Maar we blijven positief. Nog 4 dagen et on est mi-chemin !!!

Dag 39 : Sainte-Croix -Yverdons les Bains

Dag 39 :  Sainte Croix - Yverdon les Bains

De nacht in Sainte Croix bracht ik door bij Jean-Samuel Py. Het office du tourisme van Sainte Croix had dit voor me geregeld. Sedert een tweetal  jaar ontv ing deze man pelgrims in zijn appartement vol met curiositeiten en bood hij een bed en een ontbijt voor een bedrag dat men zelf kan kiezen. In mijn gids wordt steevast verwezen naar by donation voor dergelijke slaapplaatsen. Dit ter info.

Jean-Samuel was een aparte en interessante man. Het was duidelijk dat de man belezen en erudiet was, getuige hiervan de gigantische bibliotheek en de stapel boeken die op een tafeltje in het salon klaar lagen om gelezen te worden. In zijn kindertijd was hij trouwens fan van strips en fier toonde hij een exemplaar van Kuifke uit 1947. ( en het was trouwens niet zijn enige exemplaar). Hij was ook een verzamelaar van pijpen, modelbouw treintjes ( een ganse kamer vol) , lp's en muziekdozen. De restauratie en fabricatie van muziekdozen is trouwens een ambacht die generatie op generatie wordt verder gezet in de regio van Auberson en Sainte Croix. Nu als ik spreek van muziekdozen dan heb ik het niet over die kleine beschilderde doosjes made in china die je voor een habbekrats kan kopen in een souvenierswinkeltje. Het topstuk dat hij in huis had kon sequentieel 7 muziekstukken spelen, had een grootte van 60cm op 40cm en was een goede 30cm hoog en dateerde van het jaar 1882. 

Enig mooi, prachtige klank.

In het professionele leven programmeerde hij raar genoeg CNC machines en dat betekende dat hij iedere morgen om 7u naar het werk vertrok.

Het was dus vroegdag op dag 39. Nochtans had ik geen lange dagtocht gepland en was het hoofdzakelijk bergaf richting Yverdons les Bains aan het meer van Neuchatel. 

Op 1000 meter hoogte kan het al behoorlijk fris zijn zo vroeg in de morgen en dat kon ik meteen gewaar worden. De zon stak zich nog even weg achter een heuvel die Oostelijk van me gelegen was. Toen ik even later rond de uitlopers van de heuvel stapte, werd de vallei die vredig voor me lag overgoten met de stralen van de zon.  In die landelijke schoonheid van het middengebergte stapte ik de ganse morgen.

Geen vier uur later arriveerde ik al op mijn bestemming. Meteen dan maar richting de katholieke gemeenschap die ook by donation een kamer ter beschikking stelde. Ik werd er goed ontvangen en de aangeboden kamer was er gezellig en confortabel. Ik was wel op mijn eentje aangewezen. Geen uitnodiging zoals bij de zusters van Clairvaux.

De vroege aankomst in Yverdon gaf me de mogelijkheid om mijn plannng tot in Vercelli in Italie enigszins te herzien. ( zie onderaan de aangepaste planning) en een bijzonder uitgebreide siesta te nemen. Drie uur lang was ik in dromenland en of het goed gedaan heeft.

Na mijn schoonheidsslaap en de inkopen voor de volgende dag zette ik aan richting het meer van Neuchatel waar ik op mijn gemak de rest van de namiddag doorbracht.

Aangepaste planning :

22/8  yverdon - route 70 (plaats nog te bepalen) 30 km 

23/8 route 70 - lausanne 30 km

24/8 visit lausane (eventueel kortevwandeling daarvoor)

25/8 lausanne - vevey 25 km

26/8 vevey - saint maurice 35 km

27/8 saint maurice - martigny 16 km

28/8 rustdag martigny

29/8 martigny - orsieres 20 km van 400 naar 1000 ofbourg saint pierre

30/8 orsieres - great st bernard 25 km van 1000 naar 2500

31/8 great st bernard - gignod 22 km

1/9 gignod - nus 23 km

2/9 nus - ? 25 km

3/9  ? - Pont Saint Martin 25 km

4/9 Pont Saint Martin - Ivrea 22 km

5/9 Ivrea - Lake Viverone 

6/9 Lake Viverone - Santhia

7/9 Santhia - Vercelli 28 km

8/9 Rustdag Vercelli

Dag 35 -38 Besancon - Sainte-Croix (Zwitserland)

Dag 35-38  Besancon - Sainte Croix (Zwitserland).

4 dagen lang werd ik vergezeld door vrienden. Dagen 35 en 36 werd ik vergezeld door Jan en Dirk V en dagen 37 en 38 werd ik vergezeld door Gianni en Nanna, een tekkel van het zuiverste ras. 

Het blijft een dubbel gevoel. 

Enerzijds ben ik reuze blij dat mijn vrienden kunnen participeren aan dit avontuur en dat ze kunnen ervaren wat ik beleef. De laatste 10 dagen zijn anderzijds op zijn minst gezegd vol gezelschap geweest. Ik voel dat ik terug nood heb aan mijn eigen ritme en rust die hiermee gepaard gaan.

Ik verheug me nog op het einde van de maand op bezoek van vrienden Christof, De Phille en Voske. Daarna heb ik ook voor mezelf beslist dat ik zeker tot een goed end in Toscane alleen verder wil en vooral wil genieten van het onbekende dat op mijn pad ligt.

In Ouhans aan het einde van dag 36 konden we met z'n allen genieten van de generositeit van het gepensonieerde (melk)boerenkoppel Jean en Colette. Vooral boer Jean vond het een feest om de tafel te kunnen delen met een pelgrim en drie van zijn vrienden (Gianni was ook inmiddels gearriveerd).  Ook al was ze er niet op voorzien, toch wist Boerin Colette de magen te spijzen. Het was duidelijk te zien dat de  75 jarige Jean niks tekort kwam en dat het gezegde liefde gaat door de maag ook in de Jura van tel was. 

Niettegenstaande hij goede relaties onderhield met de lokale pastoor zoals bleek bij mijn vertrek de volgende morgen, wist hij ons te trakteren op een paar moppen over Jesus Christus  waarvan er eentje me nog bekend in de oren klonk  : "waarom hebben ze Christus aan het kruis genageld en niet verdronken? " 

Deze avond die model staat voor het soort ontmoetingen die kleur en geur geven aan een rit op apostelpaarden van Canterbury naar Rome zal mijn vrienden ongetwijfeld bij blijven. Ben er zeker van dat deze ontmoeting nog onderwerp zal zijn van menig gesprek onder elkaar tussen pot en pint.

Op dag 38 liet ik Frankrijk definitief achter me. In Auberson omstreeks 14u30 passeerden we de Frans-Zwitserse grens.  En zoals dit het geval is wanneer je de Nederlands-Belgische grens oversteekt was ook hier het verschil meteen te zien. Alleen iets minder uitgesproken. 

In het eerste dorp over de grens hielden we halt aan een bankje met daarnaast een perkje van bloemen  met een kraan van het type duwknop. Boven deze kraan was er een plaatje gemonteerd met het opschrift : ' eau potable d'une source fraiche. Rincez 10s'. Ik geloof niet dat er ergens in de wereld aan een kraan langs de weg zo'n verduidelijking wordt meegeleverd. De Zwitsers zijn niet voor niets meesters in het  precisiewerk. 

Frankrijk is gul geweest voor me. Het openbaarde authentieke dorpjes en steden vol met een rijke geschiedenis die tot in le franche comte gelinkt was met onze contreien. De landschappen waren verbluffend mooi, zelfs de leegte van les grandes plaines met het eeuwig zingende, nog steeds onbekende, vogeltje en het prachtige blauw van de korenbloem die me dan weer aan mijn Vanessa deed denken, maakten een grote en onvergetelijke indruk op me.

Heelwat van haar inwoners ontvingen me met open armen en toonden een grenzeloze interesse in mijn onderneming. Ontmoetingen waren talrijk en zoals ze zo mooi zeggen in Frankrijk 'chaleureux'.

Ik zal hieraan prachtige herinneringen ontlenen en tevens koesteren. Frankrijk was inderdaad douce. Ik hou voortaan nog meer van dit uitgestrekte land.

En nu op naar het volgende. Het kleine Zwitserland. Ben er klaar voor.

Dag 33 en 34 Gy - Besancon

Dag 33 : Gy - Besancon

Dag 34 : Rustdag

De laatste etappe van een reeks van 10 was er een eentje om u tegen te zeggen : 34,5 km en de nodige hoogtemeters. 

De periode sedert het afscheid van mijn ouders in Chalon en Champagne was redelijk stevig geweest en dit om tal van redenen : om te beginnen lag de gemiddelde afstand van iedere etappe op ongeveer 30 km met uitschieters van 34 en 35 km, ten tweede passeerde ik door het minst bevolkte gebied van Frankrijk  met een voie Romaine die gedurende 2,5 dagen mijn uitzicht bepaalde en niet bepaald kan gecatalogeerd worden als most scenic road (alhoewel) en ten derde ik was genoodzaakt om meer dan ooit te vertrouwen op wat moest komen en minder planmatig te werk te gaan.

Toegegeven, ik vertrok met een klein hart vanuit Chalon en Champagne. Maar in die leegte die tien dagen geleden voor me lag, zat ik nooit meer aan de tafel van de gastvrijheid, werd een kinderwens vooralsnog gerealiseerd, maakte ik kennis met de schoonheid van een onbekend Frankrijk en was het vertrouwen in mezelf maar vooral in de goedheid van de kleine menigte rondom mij nooit zo groot.

Het waren intense dagen geweest en ik voelde dat mijn hele lichaam toe was aan een rustdag. 

Els en Louis, respectievelijk levenspartner en zoontje van vriend Jan, stonden mij op te wachten in Besancon. 

Het gloednieuwe huis van Els en Jan, die sedert 2002 zich als dierenarts gevestigd had in Frankrijk,  was mijn homebase voor de rustdag. Het gaf me de mogelijkheid om echt te rusten en mijn voeten te soigneren door hen bv. onder te dompelen in een lekker fris ijsbadje. 

De guitigheid van zoontje Louis en de goede zorgen van Els en Jan tankten het vat terug vol. Nog drie dagen stappen en we zouden het Franse grondgebied verlaten. Ik was er klaar voor. Bovendien zouden vriend Dirk V en vriend Jan twee dagen meestappen.

Elske,  Louiske, Jean. Bedankt voor alles. Het heeft goed gedaan.

Dag 32 Dampierre sur Salon - Gy

Dag 32 : Dampierre sur Salon -Gy

Inmiddels was ik in de Franche Comte beland. Een nieuwe regio nadat Paul en ik in dag 31 de regio Ardenne-Champagne definitief achter ons gelaten hadden. Een liefhebber van geschiedenis drong zichzelf een beetje op tijdens een van onze stops en wist ons te vertellen dat le Franche Comte - vertaald Vrij Graafschap - deel uitmaakte van het Bourgondische rijk en op die manier gelinkt was met ons historisch verleden. Om juridische geschillen te beslechten moest, dixit de man, men zelfs helemaal tot Brussel. Dat was nog dag 31.

Iets na mijn eerste stop op dag 32 ontmoette ik een man die me een beetje deed denken aan een of ander duister stripfiguur uit Kuifke. Het bleek een kunstminnaar te zijn, en in het bijzonder van Salvator Dali. In Beaune had hij naar eigen zeggen een prive collectie die hij ter beschikking had gesteld van een museum. Omstreeks 10u30 droeg hij nog zijn peignoir en liep hij rond op zijn sloffen met op het eerste zicht onsmakelijke windels rond zijn enkels. Dit weerhield de man niet om samen met zijn hondje een goede 10 minuten mee te stappen. In die tijd wist hij me dus te vertellen dat hij Dali liefhebber was, dat hij om wille van de echtelijke vrede en het moederkloek-gehalte van zijn vrouw zijn bestaande huis verkocht aan een lagere prijs dan de aankoopprijs om een beetje verder een groter huis te kopen zodat de kinderen en de kleinkinderen alle vakanties konden samen doorbrengen met grootmoeder, de superkloek. 

Hij had ook een paar Belgische vrienden die tevens Dali liefhebbers waren en Gent vond hij een prachtige stad waar goed getafeld werd. 

Bijzondere man die zich ook graag met peignoir en al liet fotograferen leunend op de bewegwijzering naast de weg. Bon courage, maar dan zonder de che van che guevara, waren zijn laatste woorden.

In Igny, twee dorpen verder, was ik dan weer even gast van een grote familie. Grootvader, grootmoeder, 3 koppels (zoon en 2 dochters met partner) met in totaal 7 kleinkinderen gaven elkaar ieder jaar rendez-vous in het ouderlijke huis van de grootmoeder. Ooit herbergde dit huis de lokale epicerie. En de sfeer van weleer hing er nog omdat het huis zijn eigenheid had behouden en niet omgebouwd of gerestaureerd was. In de vitrine spotte ik ook nog een aantal mooie antiquiteiten die extra dimensie gaven aan de authenticiteit. Een klein museum heemkunde.

De appelcompote gemaakt van appels uit de tuin had een lichte aciditeit, te verklaren door de slechte lente die het rijpingsproces van fruit en groenten een maand had vertraagd. Samen met licht gesuikerde biscuits en een lekker kopje koffie genoot deze reiziger ten volle van al dat lekkers dat deze familie mee aanbood.

Het moet niet verwonderen dat ik  het uur uit het oog verloren was. Het was inmiddels 14u geworden, zo wistten de klokken van Igny, en voor 16u30 had de mevrouw van het gemeentehuis van Gy gezegd dat ik er moest zijn als ik wou geherbergd worden. Met flinke tred richting Gy dus.

Aangekomen op de eindbestemming bleek het oude bureau van de politie commissaris op het gemeentehuis mijn hotelkamer te zijn. De vloer was de matras en het aanrecht van het bijkeukentje mijne lavabo. De bereidwillige en sympathieke gemeente ambtenaar overhandigde mij de sleutel van het gemeentehuis dat opgetrokken was in een redelijk groot gebouw in Griekse tempel-stijl. 

Mi casa es tu casa moet ik gedacht hebben toen ik op een bankje voor het gemeentehuis een eenzame en het op eerste zicht vermoeide pelgrim spotte die zijn blaren aan het verzorgen was. En dus belandde ook hij die nacht op de grond van het gemeentehuis, weliswaar in een andere ruimte, een grote vergaderzaal.

De jongeman van 25 jaar uit Duitsland was een week eerder vertrokken. Al vanaf zijn jeugd vocht Nicolas met de vele muizenissen en negativiteit in zijn hoofd. En sedert het begin van het jaar was dit geescaleerd naar een zware depressie en was hij in behandeling bij een psychiater. 

Niets leek echter te helpen en dus besloot hij dan maar, redelijk onvoorbereid  (bv geen gids, noch detailkaarten) en met een bijzonder gelimiteerd budget naar het Zuid Westen van Frankrijk te trekken. 

De eerste twee nachten had hij getracht in het bos te slapen zonder echt te weten waar hij was. Bovendien ontbrak het hem aan een goede slaapzak en leed hij onder de koude.

Op de derde morgen na een te korte nachtrust en een beetje ten einde raad zag hij de afbeelding van een schelp in een stuk hout dat naast zijn tent lag. Toen hij terug op pad 100 meter verder een ware afbeelding van de schelp van Compostela zag, was de boost totaal. Hij had zijn weg gevonden en sedert die dag kon hij zijn hoofd ontdoen van alle negatieve gedachtes. Op de dag dat ik hem zag, nauwelijks 1 week na zijn vertrek, wist hij me te vertellen dat hij zich nooit eerder zo bevrijd had gevoeld. En sedert lang voelde hij zich gelukkig. Samen dronken we twee pintjes in de enige cafe die in Gy nog open was. 

Zijn geluk kon die dag niet op. Naast het aanbod van een burgermeesterlijk dak en twee pintjes was hij ook nog uitgenodigd door drie andere pelgrimmers die hij eerder die dag was tegengekomen, voor een warm avondmaal ter gelegeheid van de verjaardag van een van de drie.

De jarige bleek een Luxemburgse vrouw te zijn die een maand onderweg was richting Compostela met de bedoeling haar pensioen op een waardige manier in te zetten. Joelle, was op haar beurt een Frans koppel - Sonia en Eric - uit Straatsburg tegengekomen. Het koppel was op weg naar Cluny in Bourgondie.

Ook mijn geluk kon niet op toen ik ook uitgenodigd werd om deel te nemen aan de verjaardagsmaaltijd. Bij een lokale traitteur werd een aantal klaargemaakte maaltijden ingekocht. 

In een onuitgegeven samenstelling van feestvierders, genoot Joelle met volle teugen. Ik ben er zeker van dat ze deze verjaardag niet snel zal vergeten. Ook ik zal lang terugdenken aan deze avond waarbij toevallige passanten ongedwongen, onbevooroordeeld en met een gulle spontaniteit in de huiselijke sfeer van een gite er een bijzonder warme avond van maakten. 

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat die jonge man uit Duitsland, Nicolas, nog lang bevrijd zal zijn van die slechte gedachten. Dat een gelukkig leven hem verder toe lacht.

Door de ontmoetingen van de dag en de eenvoud van goede dingen die hieruit vootsproot was hij die avond alvast super content, positief ingesteld en voelde hij zich bevrijd.

Het gaat hem verder goed !

Dag 28 : Clairvaux - Mormant

Dag 28: Clairvaux - Mormant

Na 7km stappen kreeg ik een telefoontje van de zusters : Gerard, tu as oublie ton carnet de tampon et ton torchon. Tu es ou?

Geen 10 minuten later zag ik ze voor een laatste keer, met de armen uit de zijruit van de auto zwaaiend terug richting hun hostellerie nadat ze me mijn pelgrimspaspoort hadden terug bezorgd. Geweldige goedlachse, levenslustige dames, die zuster !

Een vluchtige ontmoeting met een mevrouw aan het einde van de langste etappe tot dusver doorbrak ( na km 7) de voor de rest in stilte gehulde dag. 

De mevrouw was aan het werk in haar groententuin en het duurde niet lang of in weemoed vertelde ze over haar man die 15 jaar geleden gestorven was en die destijds altijd instond voor de tuin. 

Ook al betekende het bijzonder veel werk, het leek alsof dat deze toch wel erg grote tuin haar nog steeds verbond met haar overleden geliefde. 

 

Ik vertelde haar dat ik aan haar zou denken als ik in Rome zou toekomen. Vous etes trop gentil monsieur. En we draaiden onze ruggen naar elkaar toe, met de krop in de keel (althans ik toch). Zij zette haar werk voort en ik stapte verder met witte Bomma en Mazussen, mijn twee grootmoeders die ik nog gekend heb, in gedachten. 

Dag 29 -31 Mormant - Dampierre sur Salon

Dag 29 - 31 : Mormant - Dampierre sur Salon

In Mormant kreeg ik het gezelschap van vriend Paul Hegge. Al meer dan 25 jaar ken ik Paul en in die periode hebben we samen al enkele reizen samen ondernomen. Zo campeerden we ooit op een natte en aan het vriespunt grenzende Nieuwjaarsdag op de Botrange  - met 693 mtr het hoogste punt in Belgie -, maakten we een onvergetelijke 10 daagse trekking in het Himalaya-gebergte en ondernamen we samen de beklimming van de Mont Blanc -waarbij Paul de top bereikte nadat ik op een hoogte van 4560 meter de beklimming moest staken gezien totaal op- . 

Mijn vriend Vos wist naar aanleiding van het niet bereiken van de top van de Mont Blanc trouwens twee zinsnedes te bedenken : de ene,  richting Paul :  there's no I in team en de andere, richting mezelf en alvorens ik vertrok naar Rome : geen Mont Blancke deze keer he! Doch dit geheel terzijde

Samen stapten Paul en ik van het gehuchtje Mormant, bestaande uit 4 huizen en de ruines van een oude abdij, via Langres en Grenant naar Dampierre sur Salon, gelegen aan het prachtige en visrijke riviertje le Salon.

In Langres mochten we bovendien rekenen op een avondmaal aangeboden door Nancy, een collega van het werk, die samen met haar dochter Gilles, haar vriendin Christine en diens zoontje op weg waren naar hun vakantiebestemming. Het is alsof iedereen naar Frankrijk gaat op vakantie en om een of andere reden wilt zien hoe lang mijn baard inmiddels is.

Langres is gelegen op een heuvel en steekt als kleine vulkaan uit  boven het plateau van de Langres, waar trouwens de bronnen van de rivieren Seine, Aube, Marne en Maas ontspringen. Gezien zijn ligging speelde deze stad dan ook regelmatig een rol in militaire veldslagen waaronder de 10 jarige oorlog tussen Duitse keizerrijk en Frankrijk in de 17 de eeuw. De gerestaureerde ommuring en torens rond de stad  zijn stille getuigen van dit verleden.

Het is bovendien de geboorteplaats van Denis Diderot die als exponent van de Franse Verlichting mede aan de wieg stond van de encyclopedie. 

Op doorreis in Frankrijk lijkt me dit stadje echt de moeite waard voor een bezoek. 

Inmiddels lagen de langgerekte velden met rechte wegen definitief achter onze rug. Heuvelachtig en bosrijk gebied met riviertjes was nu het decor waarin we stapten. Volgens de driedelige gids waaruit ik iedere dag de blaadjes van elke dagetappe scheur en op die manier 5gr in mijn rugzak spaar - zie zoveel mogelijk vermijden van de kastijding- konden we niet rekenen op zachte ondergrond vermits de meeste bos- of veldpaden overwoekerd waren met groen of door de prive-eigenaars afgesloten waren voor passage. Hierdoor waren we ganser dagen veroordeeld tot het stappen op harde tarmac, weliswaar op uitzonderlijke kalme departementale wegen. En dat liet zich ook gevoelen aan voeten en knieen.

In Grenant sliepen we nog eens a la belle etoile. Aan de rand van een riviertje, achter la mairie op een grasperkje met een bankje erbij. Geen passerende auto deze keer, wel de zalige rust van de omgeving en de geweldige grappen van Paul.

Zij die Paul kennen behoeven verder geen betoog. Zij die hem nog niet kennen, ik doe hier niet de moeite om zijn pointes en manier van vertellen verder te beschrijven want da's per definitie een verloren zaken.

Hilarisch was zijn verhaal uit zijn Alkense jeugd waarbij hij samen met zijn vriend Bert Cosemans - voor de echte Thuis liefhebbers de ware echtgenoot van Leontine, ex-levenspartner van Luc in thuis -, figureerde als kleine meisje met kinderkoets in het eerste toneelstuk geschreven en geregiseerd door Bert zelf. Nog voor het doek openging en de lichten op de planken schenen verloor Paul zijn evenwicht door de ongemakkelijke knie/hurkstand die hij moest aannemen om het kleine meisje te spelen. Hierdoor kwam de kinderwagen ongelukkig in beweging, bracht ook Bert uit evenwicht ( zie zelfde hurk/kniestand) en op het moment dat het licht begon te schijnen donderden voor de ogen van 400 toeschouwers zowel Bert als kinderwagen van het toneel naar beneden

Het zou een weekdurende breuk betekend hebben in de vriendschap tussen Bert en Paul. Een breuk die gelijmd werd door de commentaren van de aanwezigen die avond : " we hebben die avond geweldig met jullie gelachen"

35 jaar later in de bossen rond Grenant werd het wild opgeschrikt door een mega slappe lachbui van 2 middenveertiger. Het was lang geleden dat ik nog zo gelachen had. 

Paul werd in Dampierre Sur Salon door zijn sportieve en knappe levensgezellin Thais opgepikt en toen was het terug stil. Heel stil.

Dag 27 : Dolancourt -Barvaux

Dag 27 : Dolancourt- Barvaux

Tussen 11u en 12u had ik een afspraak met de Moonenclan uit Hoboken die op weg naar hun vakantiebestemming een stop maakte in Bar sur Aube.

Greetje, Bart en hun drie jongens Pieter, Matthijs en Rik zouden in de namiddag een goede 15 km meestappen tot in Clairvaux. 

In schril contrast met de kleurloosheid van heelwat dorpjes die ik al gepasseerd was, ademden de dorpjes die ik op dag 27 op mijn pad tegenkwam een authentiek karakter en een rijke geschiedenis. 

Vanuit Dolancourt naar Bar sur Aube was het slechts 12 km en vermits ik al vroeg uit de veren was kon ik het onderweg bijzonder langzaam aan doen en genoot ik dus extra van al het moois dat zich aandiende. 

Op een gegeven moment passeerde ik een huis waarvan de zijgevel uitgaf op de straat. Deze gevel trok mijn aandacht omdat in het midden een grotere steen gemetseld was met het opschrift : " la mendicite est interdite dans le departement de l'Aube". 

Ik nam me alvast voor om eenmaal in een wifi area,  hét woordenboek te raadplegen om de betekenis van het woord la mendicite op te zoeken. Tesamen met het ontstaan van dit voornemen opende de eigenaar van het huis de voordeur. Meteen maar vragen dacht ik.

Naast de betekenis van la mendicite ( het bedelen) bood de goedlachse man ook een koffie aan. 

En zo geschiedde dat ik wederom aan een Franse tafel belandde. Het was een leuke babbel die naast de gebruikelijke vragen wanneer vertrokken, wanneer toekomen, waarom deze tocht en de gebruikelijke bewondering die gepaard gaat met de antwoorden op deze vragen,  ook inhoudelijk bepaald werd door het T-shirt met het opschrift Marathon des Sables dat  de man droeg. 

Marathon des Sables is een loopwedstrijd waarbij in 7 dagen  250 km wordt afgelegd in temperaturen van meer 50 graden Celcius in de Zuid Marokaanse Sahara.

Alain, want zo  heette de man, nam al meer dan 10 jaar deel aan de logistieke organisatie van dit evenement, wat een schat aan interessante en heroische verhalen opleverde. 

Van Tom Waes had hij weliswaar nog niet  gehoord.

Als souvenir gaf hij me nog een balaclava mee verwijzend naar le marathon des sables.

Toffe kerel, die Alain. 

Amusant detail, de eerst volgende straat die ik tegenkwam was rue du desert. Zou den Alain er voor iets hebben tussen gezeten? 

De Moonenclan arriveerde rond 11u30. Het was even schrikken om te zien hoe groot de gasten al geworden waren. In jaren had ik ze niet gezien,

Na een drankje op een terras voor de kerk van Bar sur Aube, waar ik trouwens de stempel in mijn pelgrims paspoort ontving van de burgemeester in hoogst eigen persoon, vertrokken we dan met de ganse meute richting Clairvaux, een zeer afgelegen dorp in het midden van de bossen.

Het was een amusante namiddag die kleur kreeg door de fratsen van de drie gasten (vooral Rik en Matthijs)  en de interesse die vooral Pieter toonde in mijn project.

Het was ook een mooie tocht door de  laatste wijngaarden van de Champagnestreek die we tegenkwamen  en het immense regionale woud van Clairvaux.

Op een gegeven moment stapten we op een breed en lang bospad toen we plots een onherkenbaar geluid hoorden dat in intensiteit toenam en precies onze richting uitkwam. Toen we ons omdraaiden zagen we hoe opkomende regen helemaal vanaf het begin van het bospad een goede kilometer terug met een aardige snelheid en heel gestadig opschoof in onze richting. Een mooi spektakel. Snel zochten we onderdak bij een uitkijktoren van de jagers.

Na 15 km konden de jongens met enige trots sippen aan een welverdiend drankje in de bar cafe tegenover de oude abdij van Clairvaux. 

En of de bende nog niet groot genoeg was passeerde mijn broer Patrick met zijn familie ook nog even. Lang hebben we niet samen op het terras gezeten - sorry broerke, sorry Lies- want de Zusters van de Broerderschap van Sint Bernard wachtten op me voor het avondeten en dat wou ik voor geen geld missen.

De ontvangst bij de zusters was bijzonder hartelijk. Het feit dat ik me voor het eerst in drie dagen ook nog eens kon douchen en mijn oren te rusten kon leggen op een kussen was welgekomen luxe.

Het huis van de zusters was gelegen tegenover de oude abdij van Clairvaux die omgebouwd was tot een van de zwaarst bewapende gevangenissen van Frankrijk, aldus de zusters. De terrorist Carlos zou er zelfs een tijdje vertoefd hebben. Naast de ontvangst van pelgrims zorgden de zusters in hun kleine hostellerie voor de opvang van de families van de gedetineerden, voornamelijk vrouwen en kinderen van. Voor de economische prijs van 8 euro voor een volwassenen en 2 euro voor een kind zorgden de zusters niet alleen voor een dak boven het hoofd van deze bezoekers maar ook voor rust en een luisterend oor. 

Op de avond van mijn aankomst, verbleef er een 5-tal moslima dat zich niet snel genoeg kon haasten om het hoofddoek op te zetten toen ik er met mijn rugzak toekwam. 

Om ter best moslima zijn zo leek het, en vooral die vreemde man niet aankijken want het zou maar eens moeten zijn dat "mijne" kleine Carlos daarbinnen zou te weten komen dat ik ook maar een seconde naar die man met zijn Belgisch vlagske gekeken heb.

Ik ga doorgaans door het leven als een tolerant wezen maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het gedrag van deze vrouwen me enigszins stoorde. De kinderen die hen vergezelden op deze reis daarentegen maakten het dan weer volledig goed. In tegenstelling tot hun moeders waren ze open, zochten ze kontakt en deden ze onbewust me sterk denken aan mijn lieve dochter Emma. 

De zusters waren werkelijk schatten van mensen die vanuit hun diepe geloof alleen maar goed wouden doen voor anderen. Geen exclusieven hier noch theoretisch theologische overpeinzingen. Iedereen was welkom. Wat kan het leven eenvoudig en goed zijn!

Dag 26 : Braux - Dolancourt

Dag 26 Braux - Dolancourt

Om 7u was mijn tentje en de rest opgeborgen in mijn rugzak en een (te) kliein ontbijt achter de kiezen geslagen. Er stond immers een hele lange etappe op het programma. Toch lukte het me ook deze keer de aanlokkelijke bewegwijzering te volgen in plaats van mijn gids te respecteren met als gevolg drie extra onnodige duizend meters aan mijn broek. Het zou de aller, aller, allerlaatste keer zijn.

Op dag 25 was het redelijk goed verlopen met mijn linkervoet maar in de morgen van dag 26 had het ongemak zich vertaald in een vervelende pijn. 

Een lange rechte en bijzonder drukke Route Nationale die me 9 km lang naar Brienne Le Chateau moest leiden, benodigde bovendien alle aandacht. Voor het eerst voelde ik grote ergernis bij me opborrelen en was het even niet leuk. Het te kleine ontbijt zat er zeker ook voor iets tussen. 

Toegekomen in Brienne Le Chateau wist ik op de lokale donderdagmarkt, geheel binnen de butgettaire limiet van 10 euro een karrevracht aan eten in te slaan  voor de komende 24uren.

Mijn maag rammelde. Ik installeerde me op het terras van een van de twee cafes op het centrale plein, bestelde een grand-creme en maakte een sandwich  van een vers baguetteje, een lekker zacht kaasje waarbij vloeibare honing voor een nieuwe variant van een smos moest zorgen. Dit late ontbijt zorgde alvast voor nieuwe energie en na de  nodige rust van een uur moest ik terug aanzetten wou ik Dolancourt op een redelijk uur bereiken, alwaar ik ook nog op zoek moest naar een plek om te slapen omder de blote hemel.

De pauze en de ontbijt smos misten hun effect niet. Ik voelde me meteen een stuk beter en de pijn aan mijn linkervoet was ook nagenoeg verdwenen.

Het landschap veranderde ook helemaal. De immense, eindloze velden met de voie romaine die als een rechte streep deze vlakte in twee gelijke helften verdeelde moest ( eindelijk) plaats ruimen voor een bosrijk en glooiend landschap. 

Het was alsof het een nieuw begin was.

Onderweg botste ik op 4 fietsende dames. Op het moment dat ik hen tegenkwam hadden ze net een stop achter de rug en zetten ze aan om voort te fietsen. 

Ik vond het een vreemd zicht om vier fietsende dames te ontmoeten in een Frans landschap omdat dit niet bepaald een Franse gewoonte is.

En wat bleek  : het waren vier madammen uit Bruhhe die hun venten hadden achtergelaten om schaterlachend door het departement van de Aube te fietsen. Het was de leukste ontmoeting van de dag die een extra dimensie kreeg toen de achterband van een van de fietsen het begaf. En gezien de cursus fietsmaken nog niet het nodige resultaat had gebracht, mocht deze pelgrim de achterband repareren. Het leverde veel appreciatie op maar vooral een extraatje voor de ransel in de vorm vam een appel, nootjes en rozijnen, een tomaat, twee banestos en jawel, een blikje tonijn.

Na 12uur onderweg te zijn kwam ik uiteindelijk toe in Dolancourt. Het duurde even vooraleer ik een plekje vond ergens aan de rand van een bos, langs een bosweg.

Geheel binnen het budget had ik in Brienne Le Chateau ook een doosje van 500 gr klaargemaakte paella gekocht die ik nog slechts moest opwarmen. Nooit eerder zo veel smaak gepuurd uit wat rijst, groentjes, een stukje kip, wat mosseltjes en twee scampi's. 

Het was een lange dag geweest met een morgen vol ergernis en een namiddag vol goede dingen. Een perfecte sterrenhemel zorgde voor een waardige afsluiter van de dag. Even werd ik wel nog opgeschrikt in de donker door een voorbij rijdende auto die zo'n goede meter naast mijn tent passeerde. 

Met mijn stok in de aanslag was ik op het ergste voorbereid maar het gebruik hiervan bleek niet nodig te zijn, ook niet een uurtje later toen diezelfde auto in omgekeerde richting terug een weg baande naar de bewoonde wereld.

Met een gerust hart kon ik de slaap aanvatten.

Dag 25 : Coole -Braux

Dag 25 : Coole - Braux

Op dag 25 was er de ontmoeting  met de wind die bij gebrek aan iets anders in de nog immensere leegte van dag 24, aardig op me losbeukte. De regen was ook goed van de partij en samen zorgden dit duivelse paar voor een extra fysieke uitdaging.

De deconnectering moest compleet zijn moet de Heer gedacht hebben. 

De eerste loslopende hond op mijn reis tot dusver vond het ook maar niks dat de Frangicena langs het erf van 'zijn' eenzame boerderij in de velden lag en maakte het me zonder omwegen duidelijk. 

Reculer was de boodschap. Heb geen idee of mijn wandelstok de situatie erger maakte of precies erger voorkwam. Gelukkig kwam zijn vriendelijk baasje opdagen en wist zijn viervoeter meteen te temperen. 

Hij wil alleen maar aan je snuffelen en dan is ie wel content. Ja, hallo ! 

Een beetje verder dan de boederij met hond ( klinkt als een naam voor een schilderij van Miro) speelde zich een tafereel af dat ik me nog kon herinneren uit mijn kindertijd. Het verzamelen, het samentroepen van de zwaluwen die  in golvende bewegingen en en in lange slierten in dit geval van kruin tot kruin vlogen. Ze waren met zovelen dat telkens ze een boom verlieten voor een ander, de achtergelaten boom precies opveerde. 

Toch spijtig dat het vogeltje zo zelden bij ons nog te zien is :  wat een acrobaat, wat een blijde vogel met een gezwinde vaart,... Door hem hier zo vaak te zien, mis ik hem nu al voor later als ik terug thuis zal zijn.

Op 4 km van mijn eindbestemming, wanneer ik het het minst verwachtte, viel me wederom een aangename ontmoeting te beurt. Een mevrouw die onkruid aan het wieden was, zag me passeren, kwam naar me toegesneld en trakteerde me op een spervuur aan vragen.

Het was tijd voor een pauze vond ze voor haar en haar echtgenoot na al dat groene vingerwerk en zo belandde ik andermaal aan de tafel van een Franse familie.

Beiden gepensionneerd, hadden ze de grote en drukke stad verlaten voor het rustige platteland. En of ze genoten. Waar ze ook van hielden, was ons kleine landje waar ze meermaals per jaar kwamen en waar er, volgens hen goed geleefd werd. Het waren ook meteen de eerste Fransen die ik ooit ben tegengekomen die zeiden dat ze in onze contreien beter eten dan in het land van Victor Hugo. 

Het vriendelijke duo trakteerde me niet alleen op een koffie maar spijsde mijn ransel ook met een perzik, een tomaat, een blikje tonijn, brood, een stukje kaas en speculoos.

Deze dosis levensmiddelen kwam niet echt ongelegen want ik zou die nacht vrij kamperen en de volgende dag zou ik me maar tegen de middag kunnen herbevoorraden.

Budget van dag 25 : 4,05euro ( pasta 1,5euro;  pastasaus 1,35euro en blikje (jawel) tonijn 1,2euro). 

Geen verblijfkosten gezien tentje aan de rand van het veld.