Dag 72-74 : Sarzana - Lucca

Dag 72-74 :  Sarzana - Lucca

Tussenstops : Massa en Camaiore

Beste lezer, ik heb wat achterstand opgelopen met mijn verslagen.  Enerzijds om wille van de vele ontmoetingen en het gezelschap onderweg en anderzijds door het feit dat de job van "schrijver" niet bepaald eenvoudig lijkt te zijn.

 Ik ben dus genoopt om een aantal dagen te bundelen en zo het gat met het heden dicht te rijden.

Gedurende drie dagen stapte Jacques mee. We overbrugden samen de afstand van Sarzana tot Lucca waar ik hem snel achterliet om me te haasten naar mijn liefje.

Jacques staat met een open geest in het leven. Dat toont hij ook op het werk door zijn openheid voor nieuwe ideeen en de zijn grote bereidheid om mee te werken aan verandering. Anderzijds is Jacques ook een fervent fietser wat zich vertaalt in een prima fysieke conditie wat ik ook mocht ondervinden. Als jonge zestiger huldigt hij alvast de levensleuze mens sana in corpore sano.

Stilzwijgend hadden we afgesproken dat er geen protocol was -ook al waren we niet in de ruimte- zodoende deden we alsof we elkaar reeds lange jaren kenden. En dat werkte best. Ik ga hier  niet in detail gaan, maar Jacques weet ongetwijfeld waarover ik het heb.

Ik had er een sport van gemaakt om tegen iedereen goededag te zeggen. Meestal werd een goededag beantwoord met een salve of buon-gorno. In de gevallen dat dit niet was, volharde ik meestal tot een groet terug mijn richting kwam. Ook Jacques deed gewillig mee aan deze sport.  Echter de onvriendelijkheid van de mensen die we tegenkwamen tussen Sarzana en Massa was niet te breken. Het moet zijn dat het marmer hun zwaar op de lever lag. 

We liepen immers op dag 72 aan de voet van de Apuaanse Alpen waar zich ongeveer 300 marmergroeven bevinden. Deze marmergroeven stammen uit de tijd van de Romeinen en zijn daarmee de oudste industrieterreinen ter wereld die nog in bedrijf zijn. Het marmer werd onder andere gebruikt door Michelangelo voor zijn 'David' en 'Pièta'.

Zij die ooit met de auto langs de Toscaanse kust gereden zijn gereden zijn via Carrara en Massa,  is ongetwijfeld al opgevallen dat de bergen bedekt zijn met eeuwige sneeuw, het marmer dus.

In Massa werden we daarentegen bijzonder vriendelijk ontvangen door een Capucijn in het convento aldaar. Het bier was op maar het verwelkomingspakket bestond uit wijn, cake en ijsjes (cornettos). We hadden de pater-capucijn ook gevraagd of hij ons twee glazen in kelkvorm kon bezorgen want beste Jacques had het zevende wereldwonder meegenomen uit Belgie ttz twee flesjes WestVleteren. Het werden uit eindelijk twee bekers waaruit we het beste bier van de wereld zouden soldaat maken na het avondeten, zo hadden Jacques en ik smakelijk en in de handenwrijvend afgesproken. Echter dit feestje ging niet door want bij onze terugkeer van het avondeten in het centrum van Massa was alles : de wijn, het afval van de cornetto's, de waterkan, EN de bekers verdwenen.

Dit was de tweede avond op rij dat het ons niet gelukt was om te drinken wat moest gedronken worden. De eerste avond was er zelfs geen glas te bespeuren in een zijgebouw van de kerk te Sarzana.

Op dag 73 stapten we van Massa naar Camaiore waar ik geen slaapplaats vond bij paters, de parochie, of...  Het werd dus een B&B met... fietsen. We maakten gebruik van de tweewielers om naar het strand te trappen en op zoek te gaan naar een gelateria want naast het ontbreken van glazen was het ons niet gelukt om twee dagen na elkaar te likken aan een of andere lekkere artisanale ijs.

Mamamia, was me dat effe schrikken. Ik moet toegeven dat de kustlijn wat gebouwen betreft net iets smaakvoller volgebouwd werd dan bij ons aan de Kust maar het strand was volledig ingenomen door, gezien het laagseizoen, lege strandstoelen die telkens van kleur veranderden als de privaat uitbating van een stuk strand van eigenaar veranderde. Wat moet dat geven in de zomer?  Ik mag er niet aandenken.

De ijs daarentegen was buono. 

Ook de flesjes zevende wereldwonder moesten eraan geloven die avond. Met de nodige egards wel te verstaan en bij herhaling elkaar zeggend : dat is toch lekker. Het ritueel werd trouwens digitaal vastgelegd. 

Na 16 dagen stappen zonder pauze, mocht ik me opmaken voor een rustdag in Lucca. Maar eerst nog samen met Jacques van Camaiore naar Lucca. Op mijn tocht mocht ik al heelwat aangename verrassingen ervaren en het deed me dan ook plezier dat ook Jacques zo'n ervaring mocht opdoen. In Valpromaro passeerden we una casa dei pelligrini, waarbij een infobordje aan de deur in vier talen de pelgrim uitnodigde voor een drankje. Het was ongeveer 11u30 en de gastvrouw en -heer vonden het niet kunnen dat we verder stapten zonder eerst onze maag vol te stouwen met een pasta. En zo geschiedde, geheel onverwacht, werden Jacques en ik ongelooflijk in de watten gelegd en voorzien  van de nodige koolhydraten om de rit verder uit te doen.

Op het moment van mijn aankomst te Lucca wachtte mijn schat, Vanessa, die ik inmiddels in geen 8 weken meer had gezien.  Mijn ongeduld was dus groot en veel tijd had ik niet om de goede afloop van onze driedaagse te vieren. Snel dronk ik nog een pintje op de piazza Puccini samen  met mijn wandelmaatje om hem dan abrupt achter te laten en me snel te begeven naar la piazza amphitheatro. Het was een emotioneel en blij weerzien en op een terrasje nestelden we ons voor een tijdje want er was zoveel om bij te praten.