Dag 75-77 : Lucca - San Miniato

Dag 75-77 :. Lucca-San Miniato

Dag 75 : rustdag in Lucca

Tussenstop : Altipascio

Vanessa's timing om naar me te komen kon niet beter. Twee weekjes voor het einde, nog wat zuurstof en energie geven aan haar ventje om de laatste 400 km te overbruggen. Timing is alles. Een vroegere baas zei ons altijd : avant l'heure, ce n'est pas l'heure, apres l'heure, ce n'est plus l'heure.

Op de rustdag in Lucca deden we heel kalmpjes aan. Geen strak plan om Lucca cultureel of gastronomisch te verkennen. Traditiegetrouw maakte  ik op mijn vrije dag tijd om het verdere verloop van mijn tocht te plannen en mijn slaapplaatsen voor de komende 5a6 dagen vast te leggen. Een laatste keer !  Voor het eerst werd ik echter geconfonteerd met het feit dat de plekjes voor pelgrims volzet waren. Dit was zo het geval in San Gimignano en Siena. Dit had te maken met twee zaken nl 1. Het feit dat de weg naar Assissi ook langs deze 2plekjes passeert en 2. heelwat Italianen starten blijkbaar vanuit Siena of San Gimignano naar Rome. Een fenomeen dat ook gekend is op de weg naar Compostella waarbij de laatste 100, 200 kms gestapt worden zodoende men zeker is van een diploma. 

We planden wel om de Torre Guinigi te  beklimmen gezien het mooie uitzicht over Lucca en de ideale plek om mijn schatje te bedanken voor de bijzondere afgelopen 2,5 jaar dat we samen zijn en dit in de vorm van een ring, een creatie van mijn nichtje Elke Smellenbergh. Meisje blij, manneke ook blij! Het leven kan soms zo simpel zijn.

Op dag 76 stapten we van Lucca naar Altopascio. En in tegenstelling tot de algemene beeldvorming over Toscane, was het vlak terrein en niet bepaald mooi. Bovendien stapten we een groot stuk langs de grote weg en op asfalt. Wat dat betreft hadden we het bezoek van Vanessa niet bepaald juist gepland. Ook dag 77 was niet bepaald mooi te noemen. 

In Altopascio troffen we de Duitse Gaby, die inmiddels "hare Bernard" had laten gaan. Mijn vermoeden was dan toch verkeerd geweest. 

Voor Vanessa was het een  leuke ervaring iemand te ontmoeten die ik via mijn blog tot in de Vlaamse huiskamer had gebracht ( zin voor dichterlijke overdrijving mag toch). We leerden elkaar verder kennen aan de dinertafel waar we genoten van een aantal lokale specialiteiten op basis van wilde paddestoelen. Het was immers het seizoen hiervoor, nietwaar. By the way snel even opgezocht wat Porcini is/zijn ttz Eekhoorntjesbrood.

Zoals gezegd bracht dag 77 ook niet veel moois wat landschappen en ontmoetingen betreft. Gelukkig was mijn vrouwke er zodat we al babbelend de afstand vol praatten. 

Inmiddels was ik bijna 80 dagen onderweg en naarmate de eindmeet meer in zicht kwam, groeide het verlangen naar thuis, Emma, de familie, de vrienden, de gezelligheid van de herfstse avonden, het confort van een goed bed ( en steeds hetzelfde bed). De  aanwezigheid van Vanessa deed het verlangen om thuis te zijn met mijn geliefden alleen maar toenemen. Het was dan ook met moeite dat ik afscheid nam van haar. Ook al was het nog maar 2 weken, en ongetwijfeld lagen er mooie ontmoetingen voor me, ik was niet liever dan de andere kant uitgegaan op, de volgende morgen.