Dag 81-82 : Siena -San Quirico d'Orcia

Dag 81-82 Siena - San Quirico d'Orcia

Tussenstop : Ponte d'Arbia

Dag 81 was voornamelijk een stevige wandeling door een heuvelachtige landschap van velden die allemaal bruinrood omgeakkerd waren. De wandelpaden lagen er ook behoorlijk zwaar bij door de regen van de afgelopen nacht. Er stond een stevige wind zodat ik voor het eerst een herfstgevoel had. De temperaturen van de andere kant waren dan weer niet te associeren met de temperaturen die wij in Belgie gewoon zijn rond deze tijd van het jaar. Nog steeds rond de 20C.  Ideaal stapweer dus.

En mijn vriend uit Noord Frankrijk was ook terug : de veldleeuwerik.

Op een zeker moment, in het laatste deel van de etappe werd mijn aandacht gevestigd op een hoge berg wiens vorm sterk geleek op een vulkaan. Vanuit het thuisfront werd ik geinformeerd dat dit Monte Amiate was, een uitgedoofde vulkaan -laatste eruptie was zo'n 180.000 jaar geleden- deeluitmakend van de Antiappennini, een aantal bergen dat losstaat van de Apennijnen in de 'laars' van Italië. De kegel rijst zo'n 600 meter uit boven het omliggende plateau en haalt een hoogte van 1732 meter, waarmee het na de Etna de hoogste vulkaan van Italië is. Monte Amiate zou de komende vijf dagen nadrukkelijk aanwezig zijn,

Voor het eerst ontmoette ik ook een Belgische clochard. Den Bart, van Schoten. Verpleger intensieve zorgen in het UZ te Antwerpen. Bart verzamelt overuren door te werken op Zondagen, door vele nachten te doen,  en door collega's te vervangen. Zo is hij in staat om 2a3 weken rond te trekken in de Lente en 2a3 weken in de Herfst. Op die manier is hij een tweetal jaar geleden vertrokken in Canterbury en hoopt hij ooit aan te komen in Brindisi om eventueel daarna de overzet te nemen naar ik weet niet goed waar, met de intentie Het Heilige Land te bereiken. Best wel een toffe gast voor een Antwerpenaar. (:-))

Bart deed me een beetje denken aan Peter, de Duitser, wat betreft zijn rugzak. Eveneens geladen als een ezel, kon je langs achteren kop, rug noch gat zien. Zijn rugzak woog misschien wel tussen de 18 en 20kg. Het gewicht op zijn rug vermeed echter niet dat hij, als positivo pur sang, vlot zijn babbeltje deed on the road, zodat ik schoon de kans zag om de mop van de krokodillen te vertellen...

Die avond at ik samen met 13 andere pelgrims, 8 Fransen, 2 Italiansen, 1 Canadees en zijn Poolse vriendin, en den Bart. Mario en Rosanna zorgden nog eens voor een lekkere rissoto, die zelfs bij de Fransen in de smaak viel. Nooit eerder had een van de Fransen (behalve Bernard) ooit een rissoto gegeten en ze stonden dan ook vol nieuwsgierigheid over de schouders van Mario heen mee te gluren. De Belgen verwierven eeuwige sympathie door de afwas te doen.

Het was lang geleden dat ik nog groot wild zag. In het Noorden van Frankrijk, vooral dan in de Champagne-Ardenne was het vaak gebeurd dat ik in de morgen een hertje of reetje spotte. In de morgen van dag 82 werden Bernard en ik getrakteerd op twee prachtige taferelen met jonge hertjes in de hoofdrol. De eerste ontmoeting met twee hertjes was het prachtigst, tegen het zonlicht in, aan de rand van een veld, hun warme adem telkens een wolkje vormend in de koudere ochtendlucht. Ze bleven een aantal tellen muisstil staan, met hun wasemende koppen heel aandachtig in onze richting om het dan meteen op de loop te zetten.

Het was de voorbode van meer schoonheid die dag. De regio ten Zuiden van Siena is immers uitgeroepen door de UNESCO als werelderfgoed. We stapten onder andere door de gemeente Montalcino. Wie Montalcino zegt of schrijft, zegt en schrijft dan ook meteen  Brunello wijn. De Brunello di Montalcino is een rode wijn die in 1967 de zevende wijn werd in Italië met de beschermde herkomstbenaming DOC en behoort tot de meest gewaardeerde Italiaanse wijnen.

De gebruikte druif, de Brunello druif, is een kloon van de in Italië (Chianti) veel gebruikte Sangiovesedruif. Bekende producenten van Brunello di Montalcino zijn onder meer Biondi Santi, Fuligni, Case Basse, Valdicava, Salvioni en Brunelli.

Op het moment dat ik door een van de wijngaarden stapte was men net aan het oogsten. En ook hier waren het geen mensenhanden die de oogst binnenhaalden maar machines speciaal ontwikkeld voor het oogsten van de druiven. 

 

San Quirico d'Orcia zal voor eeuwig in mijn geheugen gebeiteld zijn door de ontmoeting met Don Gianni. Don Gianni was de hoeder van de kerk, herder van zijn parochie. En de schaapjes hadden hem graag. Zowel jong als oud ondertekenden een petitie tegen zijn overplaatsing naar een andere gemeente. 2 op de 3 San Quiriconen maakte het de bisschop duidelijk : don't touch Don Gianni. Nooit eerder zag ik jong volk, zowel jongens als meisjes, zo uitbundig de pastor groeten, nooit eerder zag ik een pastor in short en gumpies (Nikes maar niet van den Aldi) zo gekscheren  met iedere parochiaan die hij ontmoette.  Ik schat dat hij achteraan in de dertig, vooraan in de veertig was.  Flamboyant, grappig, een beetje nonchalant. Hj presteerde het om te laat te zijn voor de eucharistievierg. Bovendien had hij de sleutel van de zijdeur van de Sacristie vergeten waardoor hij heel hard op de deur moest kloppen opdat een van de zusters aanwezig in de kerk hem zou horen en de deur zou opendoen. De misviering startte hierdoor met enkele minuten vertraging. Niettegenstaande zijn populariteit, was een enkeling komen opdagen voor zijn mis op deze doordeweekse dag. 

Markant figuur die Don Gianni.