Dag 71 : Aulla - Sarzana
De ochtend in Aulla was mistig en grauw. Een goede twee kilometer verder en twee honderd meter hoger kon ik de gevolgen zien van een atmosferische inversie. Beneden de vallei gehuld in de wolken, en tweehonderd meter hoger op de flanken van de heuvels een straalblauwe hemel en een prachtige zonsopgang.
In de morgen van dag 71 zag ik de Middelandse Zee terwijl ik al stappend flirte met de Ligurische en Toscaanse grens in de heuvels tussen Aulla en Sarzana.
Het tweede gedeelte van de tocht stond echter in schril contrast met de rust en schoonheid van de heuvels. Ik had de vlakte aan de zee bereikt, de bevolkingsdichtheid was toegenomen met iedere meter die ik gedaald was en dus ook het lawaai, de drukte, mijn ergernis over het rijgedrag van de Italianen (zwakke weggebruiker ? Nooit van gehoord !) . Bovendien passeerde ik een verlaten (zondag) industrieterrein waar ik herinnerd werd aan het werk door een containerterminal die voorzien was van sporen.
Ik besefte voor het eerst dat ik mentaal heel ver weg was van mijn dagelijkse professionele omgeving. Terwijl ik thuis de schoonheid in de ruw- en hardheid van de havens kon zien, was ik niet in staat om ook maar een een stukje van dat gevoelen op te roepen. Gelukkig zit er nog een drietal weken tussen terug thuis aankomen en werken gaan... Maar zover zijn we nog niet natuurlijk.
Toch eindigde dag 71 in mooiheid, enerzijds door het verrassende Sarzana en anderzijds door een zichtbaar aangegrepen Jacques, een collega van het werk die me de komende drie dagen zou vergezellen.
Zijn eerste woorden waren toen hij me terug zag : ik weet niet of ik dit zou kunnen...
de schoonheid van de professionele ruw- en hardheid...,
BeantwoordenVerwijderen't is allemaal zo relatief: die schoonheid, die ruwheid, die hardheid, misschien zelfs dat professionele...