Laatste verslagje

Dag 85-86 : Acquapendente - Viterbo

Tussenstop : Bolsena

In de ochtend van dag 86 namen Bernard en ik voor een laatste keer afscheid (nu zeker) op de Via. Het staat als een paal boven water dat ik deze bijzondere, ietwat eigenwijze man nog zal terugzien, in Parijs waar hij woont of in Gent waar hij altijd welkom is.

Bernard was ik voor het eerst tegengekomen in de rijstvelden  iet wat voor Vercelli. Onze eerste ontmoeting bestond uit niet meer dan een beleefd babbeltje. Niets deed vermoeden dat ik hem nog zou terugzien, en dat mede hij kleur gaf aan mijn tocht.

Twee dagen later, in Mortara,  zagen we elkaar voor een tweede keer.  In de resterende 5 weken zouden we een kleine 2 weken nog samenstappen. Bernard wou als jonge gast pastoor worden maar dat was buiten zijn moeder gerekend die dit geen goed idee vond.  En het was de moeder die de broek droeg thuis. Dan maar op 16-jarige leeftijd -2jaren vroeger dan normaal- naar de prep-school voor les grandes ecoles. Uiteindelijk kwam  Bernard in de goedbetalende IT sector terecht alwaar hij een interessante carriere opbouwde. In al die jaren bleef Bernard een verstokt vrijgezel. De reden voor het feit van zijn vrijgezel zijn was niet ver te zoeken gezien het lijstje aan crietria waaraan de vrouw moest voldoen.... Een van die criteria stipuleerde dat hij geen relatie kon hebben met een vrouw die rode wijn dronk. De reden hiervoor vond zijn oorsprong in een gebeurtenis uit zijn jeugd waarbij hij  in het dorp waar hij opgroeide, een lokale wijnboer met zijn voeten de druiven zag pletten en tegelijkertijd de boerin haar maandelijkse katoenen doeken zag wassen. Sedertdien heeft den Bernard een onwrikbare associatie gemaakt tussen rode wijn en de menstruatie van de vrouw waarvan hij trouwens vindt dat de Schepper de vrouw een grote oneer heeft aangedaan. Dus geen rode wijn voor vrouwen. Ook geen korte haren, .... Soit het lijstje was te lang om op te noemen en dus de verklaring voor het vrijgezel zijn. Wat niet betekende dat hij als Pastoor door het leven ging, integendeel zelfs. 

Dezelfde morgen nam ik ook afscheid van Albert, een 73jarige Duitser uit Essen. Het kontakt met Albert was minder intens, niettemin was het een warm afscheid. Een aantal daarvoor had Albert zich op een morgen niet zo goed gevoeld, een combinatie van lage bloeddruk en gebrek aan slaap. Omdat ik me een beetje om hem bekommerd had, was hij me bijzonder dankbaar. En dat liet hij dan ook merken bij het afscheid. Toch petje af voor de man die inmiddels ook al twee weken onderweg.

Op dag 86 op weg naar Viterbo stapte ik over een afstand van 2km langs een echte oude Romeinse Weg. De oude Via Cassia was een belangrijke Romeinse weg die Rome via Siena verbond met Firenze. Vandaar liep de weg door naar Lucca , waar ze aansloot op de via Aurelia. Mogelijk is ze genoemd naar de tirannendoder Gaius Cassius Longinus, of naar een iets latere republikeinse consul die eveneens Cassius Longinus heette.

.... Hier stoppen voorlopig mijn verslagen. Ben inmiddels goed en wel toegekomen in Rome. Ik hoop echt dat jullie het leuk vonden om een stukje met me mee te reizen. Nu kijk enorm uit om terug naar huis te gaan en zoals iedere goede pelgrim, clochard of vagabond het dient te doen : hij werpt zijn (volgens Vanessa stinkende) kledij  af, scheert zijn baard en neemt zijn rol in de maatschappij weer op.

Emma, here I come !,,m