Dag 70 : Pontremoli - Aulla

Dag 70 : Pontremoli - Aulla

Pontremoli-Aulla was, om in het wielertermen te zeggen, de Ronde van Vlaanderen van mijn tocht  (de oude versie wel te verstaan : maw geen plaatselijke rondes :-)) : korte stevige hellingen, prachtige vistas, en een lange rechte lijn na de heuvels. 

Vier gebeurtenissen gaven extra kleur aan dag 70 : 

Ten eerste was er de verjaardag van mijn nichtje Fleur, de jongste van onze Patrick. Deze gebeurtenis gaf aanleiding tot reflectie over mijn jongere broer Patrick, ook wel Patje genoemd. Toffe gast die broer van me. Het clowneske is er iet wat uitgegaan maar nog altijd kan hij ongewoon, onverwacht grappig uit de hoek komen. Een rots in de branding ook. Onze Pat kan je vragen om hulp, hij staat altijd klaar. Anderzijds zou hij zelf wat meer hulp mogen vragen. Een halve kop groter, twee schouders breder dan zijn oudere broer, gaat hij door het leven als een beer van een vent. Een beest, een werkbeest, onvervalste werkkracht, maar ook zo zacht en kwetsbaar. Soms, heel soms een klein vogeltje met een heel klein hartje. Die tegenstelling in hem maakt hem zoveel mooier. Mijn broer is puur natuur. What you see, is what you get. No hidden agenda, geen berekenbaarheid, gewoon heel echt en authemtiek. Ik hou van de kerel. Ik zie hem echter te weinig. Een aantal jaren geleden hebben we een 30 jaar oude zeilboot (een 470 voor de kenners) gekocht met de bedoeling als broers een gezamenlijk activiteit te hebben. Een mega grote scheur in het groot zeil -ik vrees dat we een kat in een zak gekocht hebben- maakte een einde aan onze fantastisch voornemen. Ik denk niet dat we 5 keer onze boot hebben opgetuigd.  Ik blijf hopen dat we in de toekomst meer tijd zullen vinden voor elkaar... Anderzijds geniet ik ten volle van de keren dat hij er wel is...

Ten tweede ontving ik een ontzettende attentvolle sms van een collega van het werk. Deze brave man stuurt me op geregelde tijdstippen een kort berichtje, steeds hartverwarmend en een bron van energie. Zijn naam laat ik lekker in het midden, gezien het feit dat hij ook graag discreet te werk gaat. 

 

Ten derde ontving het nieuws dat er een artikel in het Nieuwsblad verschenen was dankzij  de man die in Heren 5 (tennis, zie ook vorig verslag) in het Genkse ook wel door het leven gaat als de "tutser" -of was dat zijn jongere broer?-  Bij deze mijn oprechte dank, Dirk. Dit artikel heeft ontzettend veel plezier gedaan aan een hoop van mensen zoals daar zijn Emma, mijn ouders, de ouders van Vanessa, Vanessa zelf en Evelina, de dochter van Vanessa, die het artikel een aantal dagen later gebruikte voor haar nieuwsronde in de  klas,... 

Ten vierde, de avond die ik samen doorbracht met onze Noord-Ier, Brendan. Op een of andere manier vinden de mensen de weg naar me om hun verhaal te doen. Ook zo, Brendan, toen hij me vertelde over de beweegredenen van zijn tocht. Uit respect ga ik hier niet dieper op in, maar ik hoop dat hij de nodige antwoorden op zijn tocht zal vinden. Via Brendan leerde ik ook heelwat over de nog steeds kwetsbare situatie te Belfast. Ook dat is onderweg zijn, meer te weten komen van andere landen... Anderzijds laat ik geen kans liggen om Belgie uit te leggen aan de buitenwereld.

By the way, wij Vlamingen moeten stoppen met te zeggen dat we Vlaams spreken. We spreken immers Nederlands, zo heet namelijk ook het vak dat mijn dochter een 5-tal uur per week heeft op school. Bij mijn weten heet dat vak niet Vlaams. Soit, Ik ben alvast zeker dat Geert Van Istendael het wel eens zal zijn met mij. Geert wie ?