Verslag Canterbury - Wissant (dag1-3)

Dag 1 begon met een luid verbasterd Engels van een Australier, die al te nadrukkelijk wou duidelijk maken aan al diegene die aan de ontbijttafel van de jeugdherberg zat, wat hij allemaal wist en wat hij allemaal in zijn leven al gedaan had. Even gingen de hemel sluizen open en viel lichte ochtendregen over Canterbury. Maar snel kwam de zon piepen en ze zou de hele dag van de partij zijn. Nadat we de jeugdherbeg verlaten hadden, verkenden we Canterbury. Onze eerste stop was het museum van de tot voor kort voor mij onbekende Canterbury Tales. Na het aanhoren van veel vunzigheid was het tijd om ons te begeven naar de kathedraal, waar om elf uur de mis begon. De eucharistieviering was een hele beleving: Twee orgellisten en een mannen/jongenskoor luisterden de mis op met haast hemelse muziek. Het was alsof engelen aan het zingen waren. De priesters, decanen, vicars, presidents,... en nog veel van dat schoon volk in vol ornaat maakten er een onvergetelijke viering van, zelfs de preek was grappig  en to the point. Na de viering volgden we toevallig een van de priesters naar de hoofduitgang van de kathedraal. Bleek dat de brave man op weg was naar een merksteen dat als startpunt van de francigena geldt om er een Canandeese pelgrim die ook naar Rome zou stappen, de zegen te geven. Ik heb me dan maar bij het ritueel aangesloten. Wie weet komen we elkaar onderweg nog tegen.  Om 1 uur zijn Emma en ik dan vertrokken uit Canterbury. Het was een mooie wandeling door het landschap van Kent vol met rode klaprozen en het hoge gras. We volgden de North Downs Way, 1 van de vijftig National Foottrails. Onderweg passeerden we een brug over een autoweg (A2). We pakten ons Belgische vlag ske en begonnen te zwaaien naar de automobilisten. De reacties van de automobilisten en in het bijzonder van de Belgen en de vrachtwagen&buschauffeurs deden ons lachen als kleine kinderen.

Zes uur na ons vertrek in Canterbury arriveerden we in Coldred, een dorpje van 150 inwoners. We verbleven er bij de lokale peningmeester, Barell, en zijn vrouw. Onze gastheer was zelf een fervente stapper. Hij stond en staat bovendien in voor het onderhoud van de bewegwijzering van de North Downs Way. 

Emma deed het super en verdiende dus dan meer dan normaal een Fish en Chips avondmaal. En smullen dat het was. 

De morgen van dag 2 stond in schril contrast met het lawaaierige begin van dag 1. Onze gastvrouw verwende ons met een echt Engels ontbijt in de stilte van een Engelse tuin. How more British can it get. Dag 2 werd een korte wandeling van 15 km wederom door het mooie Kentse landschap. En alle complimenten aan Barell want geen meter verkeerd gestapt door de prima bewegwijzering. De paden te midden door de graanvelden zijn het vermelden waard. Volgens mij bedekken de boeren de aarde waar het pad loopt alvorens te zaaien waardoor je zonder veel moeite diagonaal over meerdere honderden meters door het veld kan stappen. Een aparte gewaarwording, bijzonder rustgevend. Emma deed het wederom prima ook al had ze een beetje pijn aan haar enkel door een lichte val in dag 1. Om 16u40 namen we dan terug de ferry  naar, zoals de Engelsen dat zeggen, het CONTINENT. Een laatste avond met Emma op een terras in Calais volgde. Vanaf dag 3 I'm on my own....

Dag 3 en 53km staan op de teller. De weergoden waren me weer goedgezind. Misschien iets te warm om goed te zijn maar daar gaan we niet over klagen. Het was een prachtige wandeling langs de cote opale. De eerste tien km vormden een strandwandeling, daarna was het de GR120 volgen 

doorheen een natuurpark vanwaar een in smog ( van de zeeschepen)gehuld zicht op de krijtrotsen van Dover en de iets minder ver gelegen obelisk van cap blanc nez. 

Vanuit Cap Blanc Nez kon ik mijn eindbestemming van de dag zien liggen.

Binnen handbereik zo leek, maar nog een goede 2 uur stappen. Wissant, afgeleid van wit zand, doet zijn naam alle eer aan. Het zand is inderdaad wit. 

Voor de eerste keer op deze tocht mijn tentje opgeslagen. Naast me staat een megatent van een Nederlandse familie uit Arhnem. Mijn tentje verdwijnt in het niets daartegen. Maar goed het mijne weegt ook maar 880 gr (lichter dan een i-pad) en stond er in een wip. Mijn Nederlandse vrienden zijn na een uurtje bijna geinstalleerd. Voor een keer zijn de verhoudingen in de grootte van wonen even omgekeerd. Het is hen gegund. Aardige mensen trouwens en een bijzonder leuke wagen (Een azuurblauwe volvo station van 1972)  Heb al een fruitsappie in ontvangst mogen nemen. 

De quote van de dag kwam van een Fransoos die op de dijk van Calais met zijn kleinzoon aan de leiband aan het wandelen was. C'est pas mal, c'est comme des chiens....

Mensen zijn voorts nieusgierig en vragen soms wel waar de reis naartoe gaat.

Emma werd deze morgen door haar mama opgepikt. Ze heeft dat werkelijk goed gedaan. Het afscheid was op zijn Emma's : me ns goed vastpakken, met haar handje geruststellend op mijn rug kloppend en dan in mijn oor fluisterend :" ge gaat dat goed doen papa". Geen traan, geen gesnik, geen gezever,... En mijn hart verschrompelen tot een gedroogde rozijn.

Ge hebt zelf gezocht. Be a man !!!