Een korte dag stappen. Slechts 15 km. En ik mocht in de vroege namiddag als luxe pelgrim bezoek verwachten. Fam Vos die op doorreis was naar Bretagne en Vanessa pikten mij op in Therouane, eindstation van dag 7. We reden naar St Omer een stadje een goede 10 km van Therouane gelegen. Dat heten ze dan vloeken in de kerk voor een plegrim te voet. Gewoon ter info : de dag erna zou ik op dezelfde plek terug worden afgezet.
Het was wel even wennen, na een handvol dagen onafgebroken alleen stappen. Je raakt immers snel in een eigen ritme, in trance als het ware. Snel vormt men een eigen kleine wereld.
Het duurde toch een goed half uurtje vooraleer ik mijn draai goed terugvond.
De picnic samen was uitermate lekker en rijkelijk. In tegenstelling tot het quasi dagelijkse blikje tonijn, mocht ik me opmaken voor verse zalm. Quel regal !
Het was bovendien levendig door het jonge vrouwelijke geweld met de naam Carlotta.
Snel reed de familie Vos weer verder naar hun vakantiebestemming. Bleven Vanessa en mezelf met zijn tweetjes achter, meteen wetende wat te doen. Tijdens het schrijven van de tekst van dag 6, net na het stuk over dingen verliezen, wou ik een fotoshoot doen van Pierlapie, herinner u, de knuffel van dochter Emma, in de abdij van St Paul te Wisques. Echter knuffel P was nergens te vinden. Rugzak duizend keer doorzocht, de weinige spullen die ik meegenomen had honderduizend keer nagekeken,... Geen Pierlapie te bespeuren. Tijdens een van mijn stops had ik, hoe origineel, een foto genomem van knuffel P op een verlaten draaimolen in een al even verlaten dorp. Vanaf dat punt tot mijn eindbestemming had ik nog twee stops ingelast. Het enige wat me plausibel leek was dus dat P. tijdens een van mijn stops uit de rugzak was gekropen. Vanessa en mezelf dus eerst terug naar dat in slaap zijnde dorp, ons ervan gewissend dat P. niet was blijven zitten op de molen... Helaas... Dan op naar de volgende stop op een heel druk rond punt aan de oprit van A26. Maar waar had ik nu ook weer gestaan, een beetje twijfelend, snuffelend als een hond.... En daar lag ie dan, ietwat in het hoge gras bijna verstikt van de uitlaatgassen. P. zit nu terug veilig in mijn rugzak op een plek waar hij niet zo makkelijk meer kan uitkruipen. Moet nog gezegd worden dat ik me een stukje verlost voelde van een klein schuldcomplex jegens mijn dochter. Die Pelgrimstocht werkt, God is me nabij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten