Dag 8 : Therouane - Amettes

Dag 8 :

Het was een bijzonder warme dag in Het hartje van Frans Vlaanderen. Veel, heel veel drinken was de boodschap, tijdig een plekje in de schaduw opzoeken en frequent en goed rusten evenzeer.  Het zou ook een lange tocht worden, wederom door pakweg 5 km verkeerd te hebben gelopen. Die gele borden van de via francigena GR 145 zal ik geenszins meer volgen. Voortaan zweer ik plechtig getrouwheid aan mijn gids, zoals Filip1 dit voortaan zal doen aan de grondwet en het Belgische volk. 

Dag 8 viel op 21 Juli  2013. Met mijn Belgisch vlagske in de zijzak van mijn rugzak,  en mijn groene, onverslijtbare T-shirt van mijn legerdienst, nu 21 jaar geleden, rond  mijn steeds strakker wordend en spierrijker lijf leek het wel alsof ik ieder dorp in Frans Vlaanderen terug inlijfde tot het historische verleden van Vlaanderen, en dus tot nader order ook Belgie.  Nergens was er een kat te bespeuren, als loper en ontmijner baande ik me een weg naar Amettes. 

Dit dorp staat voorlopig genoteerd  in mijn rangschikking van pelgrimsdorpen op numero uno. 

Als geboorte dorp van saint Benoit-Joseph Labre kan dit natuurlijk ook niet anders. Pardon, Benoit-Joseph wie? 
Benedictus Jozef Labre (Benoît Joseph Labre) is een heilige van de Katholieke Kerk. Hij probeerde bij verschillende kloosterordes toe te treden. Toen dat niet lukte besloot hij "vagebond van God" te worden en trok hij als pelgrim zonder geld heel Europa rond. Na meer dan 30000 km stappen stierf hij op ongeveer 35 jarige leeftijd, op de trappen van de Santa Maria dei Monti in Rome, alwaar hij begraven ligt. Allen daarheen, dus. Heb me alleszins voorgenomen om van daaruit een kaartje te sturen naar de familie Cevas, maar daar dadelijk meer over. Benedictus werd heilig verklaard in 1881.  

Zijn feestdag is op 16 april, zijn sterfdag. 

 Ik heb de waarheid oneer aangedaan door te zeggen dat er geen kat te bespeuren was. Op die 4 andere pelgrims, Twee Franse koppels, na was er inderdaad geen kat te bespeuren.  De vier waren zo vriendelijk een deel van hun water met me te delen. En na wat gedachten met elkaar te hebben uitgewisseld ging elkeen terug son propre chemin. Enkele uren later zouden we samen een avondmaal nuttigen bij jawel de familie Cevas en meteen ook de tweede reden om Amettes op 1 te plaatsen. 

De familie Cevas is een boerenfamilie met een hart voor pelgrims. 

Bij aankomst in hun boerderij annex gite kreeg ik meteen een fris Frans-Vlaams biertje voorgezet. Het was duidelijk dat dit een oord van Vagebonden van God was. Een fotoboek met de persoonlijke gegevens van elke passant werd snel boven gehaald en het ene, na het andere verhaal volgde. Zo ook het verhaal van een Oostenrijkse vrouw die helemaal tot in Rome geraakte in een rolstoel. Il faut le faire. 

Een goed half uur later strompelden de 4 pelgrims die onderweg zo vriendelijk waren geweest wat water te delen, ook binnen. Het was de voorbode op een leuke avond aan een grote tafel in een boerderij in Frans Vlaanderen vol verhalen, de kost van de boerin des huizes, de beste wijn van de boer des huizes. 

De televisie op de achergrond zorgde voor een moord op  Kennedy-moment. Zo 'n moment waarvan je jaren later nog weet waar je was.  Onze nieuwe koning die een knuffel kreeg van zijn papa en ons Mathilde die ontroerd en tegelijkertijd bijzonder fier was door en op haar ventje ( spijtig dat die kus op het balkon weer niet wou lukken) kwamen ruim aan bod in het Franse nieuws van 20 u.  

Froome zou die avond ook als eerste (blanke) Afrikaan de 100ste ronde van Frankrijk winnen.  

Andere anekdote : de Franse koppels waren niet op de hoogte van het bestaan van de duivensport of zoals wij dat ook noemen 'de duivenmelkerij '. De uitleg van boer Jean Baptiste gaf meteen ook aan hoe de twee Vlaanderens in vele opzichten, zelfs tot op de dag van vandaag, meer met elkaar verbonden zijn dan Frans Vlaanderen met de rest van Frankrijk. 

Meerdere keren die dag onderweg had ik ook echt de indruk dat we "thuis" waren. -