Dag 13 : Bapaume - Peronne

Dag 13 : 

Het werd mijn laatste dag in de regio Nord Pas de Calais. Ergens tijdens deze dag zou ik niets vermoedend de regio Picardie binnen stappen.

Om jullie schoolse kennis geografie wat op te krikken, het volgende weetje : 

Het land Frankrijk is opgedeeld in 22 regio's zoals Bretagne, Normandie, Nord Pas de Calais, Picardie,.. en 5 outre mer gebieden die dezelfde politieke armslag hebben als een regio. Iedere  regio bestaat uit departementen en zo heeft de regio Nord Pas de Calais twee departementen : het departement Nord en hoe origineel toch het departement Pas de Calais. 

Niet tegenstaande de leegte en de grootsheid van de ruimte tussen de kleine dorpjes die op mijn pad lagen, zo las ik, heeft de regio Nord Pas de Calais de tweede bevolkingsdichtheid van Frankrijk ,na Ile de France. Nog minder volk op de rest van mijn trektocht ?

In de veronderstelling dat de aanwezigheid van diertjes omgekeerd evenredig staat tot de aanwezigheid van de mens, hoop ik dan maar dat menig specie van het dierenrijk zich zal aandienen. 

Op uitzondering van de blijde intrede van mijn liefste op het einde van de dag 13 was de markantste ontmoeting van de dag die met een, naar ik mag vermoeden, bijziende haas. Op een gegeven moment in een van vele vlaktes op een goed begaanbare veldweg stopte ik mijn gemoedelijke tred om een haas die een beetje verderop de omgeving verkende te observeren. De windrichting zat alvast goed,  komende van de haas en dus via mijn zweetgeur was ik niet te detecteren. Beweegloos probeerde ik op te gaan in het landschap, wederom geholpen door de perfecte camouflage eigenschappen van mijn ABL-shirt. (ABL = Armee Belge Belgisch Leger)

De haas niets vermoedend kwam steeds dichter en dichter totdat hij een goede 2 meter van me verwijderd halt hield, zijn oren spitste, en met zijn oogjes verder probeerde een idee te vormen van het vreemd gegeven dat op ongewone afstand van zich bevond. Heb nog nooit een haas zo zien ketsen - ketsen is het Limburgse werkwoord en beschrijft wat men doet na het uithalen van een kwajongensstreek - op het moment dat ik het beest nochtans vriendelijk toesprak. 

Het was  de eerste dag dat ik in de regen mijn dagetappe begon. Na een goede twee uren gingen de hemelsluizen echter terug dicht en het spektakel van herboren leven ontspon zich aan mijn oog en oor. Volgeltjes vonden hun partituren terug en de eerste zonnestralen gaven extra cachet aan het landschap. 

Starten in de regen is iets wat je van nature niet doet. Men heeft de neiging te wachten op een beter moment om de voor de hand liggende reden. Paradoxaal genoeg was het de eerste keer dat ik de nodige druk ervoer om toch maar niet te dralen en te vertrekken. 

Op dag 13 lagen overbrugde ik twee belangrijke Franse verkeersaders. De A1 : Parijs - Lille en de A2 : Parijs - Brussel. Op die laatste brug heb ik het Belgisch vlagske nog eens boven gehaald met hetzelfde overweldigende getoeter en gezwaai voor gevolg op uitzondering van die ene Hollander die waarschijnlijk de laatste interland tegen de Rode Duivels nog niet verteerd had en beleefd een middenvinger tegen de voorruit duwde.

Misschien nog twee vluchtige ontmoetingen vermelden. De ene met een vrouw wiens echtgenoot werkte als onderhoudsman van de  Common Wealth begraafplaatsen in de regio, de andere met een jongeman van ongeveer 20 die zich zorgen maakte over het vinden van een geschikt appartement en fatalistisch tegen me zei : peut-etre il faut que j'achete aussi une tente pour le cas mes parents me mettent a la porte...

Dag 13 eindigde met een zalig bezoek van mijn sjattie Vanessa die me de komende 2 dagen zou vergezellen op mijn tocht. Beste lezer, permitteer me om al het mooie dat we samen beleefd hebben buiten het domein van het publiekelijke te houden. Bij deze hoop ik ook meteen dat dit uw verbeelding verder aanscherpt.

Een ding wil ik u misschien nog kwijt : uit haar rugzak toverde ze twee Vosbergskes te voorschijn. 

Beste lezer,  Vosberg is de naam van een nieuw Belgisch Triple bier gebrouwen door Patje Bruylant. Ik prijs me vereerd dat  ik alvast een van de eerste flesjes mocht  proeven. Als dat geen vloeibaar regal was. 

Dag 12 : Arras - Bapaume

Dag 12 :

Aan het ontbijt, en godzijdank had ik bijna gedaan, kwamen drie Italiaanse gepensioneerden binnenvallen. 

Hardnekkig eentalig op uitzondering van de uitdrukking "bon courage ", weliswaar uitgesproken met een duidelijk herkenbaar accent en  'ge' uitgesproken als de che van Che Guevara,  probeerden ze me duidelijk te maken dat ze met de fiets delen van de  Francigena aan het doen waren e en bicicletta e piu difficile que en piedi... Dan was la latte e troppo calda, dove e il cafe ma no e forte....en zo maar door en door en door.   ( pardonneer me mijn gebrekkige kennis van het Italiaans)

Beste lezer, ik sta op een beetje rust aan het ontbijt e alore het duurde niet lang vooraleer ik mijn biezen pakte en snel vertrok.

Snel ? Men zou zeggen dat een rustdag goed doet, maar niks was minder waar. Het was puffen de eerste kilometers. Mijn rugzak woog als lood. En ik weet niet welk ander zwaar metaal in mijn schoenen was geschoven, maar het was doffe ellende. Na een goeie 5 km kwam het ritme er iet wat in maar het was nooit de grote vorm op dag 12.

Het Italiaanse trio (1 man, twee vrouwen) zou ik verder in de etappe op km 7 terugzien. De eerste en de enigste woorden waren " bon courage" met dezelfde che achteraan.

Zij zouden die dag rijden naar Peronne, ik zou halverwege stoppen in Bapaume.

Dag 12 koesterde geen mooie levendige ontmoeting. Wel was er de ontmoeting  met de dood, de dood van de Grote Oorlog, Wereld Oorlog 1

Op mijn pad kruiste menig begraafplaats van enerzijs Common Wealth soldaten en anderzijds ook van Duitse strijders met de typische zwarte kruizen. 

Het eerste militaire kerkhof waar ik halt hield was de Sunken Road Cemetery op zoek naar het jongste slachtoffer dat er begraven lag. Ik kwam uit op ene Private P.S Guest van Liverpool, 18 jaar oud. Ik heb bij zijn gedenksteen een goed kwartier halt gehouden, het landschap overschouwend met mijn gedachten bij mijn jeugd, de jaren dat ik 18 jaar oud was. 

Het waren van de mooiste en meest onbezorgde momenten van mijn leven : afgestudeerd van het St Aloysiusinstituut waar de enige reden van zorgen het behoorlijk afleggen van de examens waren geweest, klaar om naar de States te vertrekken met AFS  interculturele programma's waarbij de hamvraag bij aanvang was : zal mijn gastfamilie wel meevallen? of de algemene vraag die me lang heeft bezig gehouden : Wanneer ga ik nu eens een goei lief tegenkomen?

 In dezelfde periode van zijn leven, vocht Private P.S Guest aan het West Front, waarschijnlijk vanuit een economische noodzaak, in omstandigheden die onze verbeelding ver te boven gaat. Nu was het er vredig en de omgeving blaakte in perfecte stilte op het geruis van de blaadjes van de ranke populieren op de achtergrond na.

Maar het moet er l'enfer geweest zijn.

In de geografische driehoek Bapaume, Albert, Peronne werd immers vanaf juni 1916 de slag om de Somme gestreden.

Om een uitweg te forceren uit de afschuwelijke patstelling van een loopgravenoorlog of stellingenoorlof probeerden de gezamenlijke Franse en Britse legers een doorbraak te forceren. Als plaats van handeling werd gekozen voor de glooiende hoogvlakte ten noorden van de rivier de Somme vlak bij de plaatsen Albert, Péronne en Bapaume, goed 100 km ten noorden van de buitenwijken van Parijs.

Op 25 juni 1916 werd gestart met een vrijwel onafgebroken bombardement op de Duitse linies door 1437 kanonnen, houwitsers en mortieren met 1.508.652 allerhande granaten. 

Op 1 juli 1916, om exact 07.30 uur, werd het sein gegeven voor de aanval. Enige minuten daarvoor werden ondertunnelde Duitse posities met mijnen van wel 23 ton opgeblazen. Deze tunnels waren in de maanden voorafgaand hieraan met bloed, zweet en tranen uitgegraven door speciaal daarvoor opgerichte eenheden.

Over een breedte van dertig kilometer klommen 140.000 geallieerde soldaten uit hun loopgraven en liepen in de richting van de Duitse loopgraven. De Duitsers hadden drie grote loopgraafsystemen achter elkaar aangelegd. Het doel was het eerste systeem te nemen op de eerste dag.

Het lange bombardement was bedoeld om de Duitse loopgraven te vernietigen en het prikkeldraad in het tussenliggende niemandsland te vernielen. 

Het bleek echter om vele redenen een grote vergissing:

1.  De Duitsers hadden zich beter en dieper ingegraven dan verwacht - de Britten hadden slechts 34 zware houwitsers die in staat waren de harde kalkgrond te doorboren;

2. Een belangrijk deel van de granaten was gericht op de tweede linie van Duitse loopgraven en veel granaten waren blindgangers waardoor het niet lukte de Duitse artillerie uit te schakelen;

3. Het Britse bombardement stopte enkele minuten voor aanvang van de aanval. Men hoopte dat de Duitsers nog een tijd in dekking zouden blijven, maar dat bleek onjuist: ze betrokken onmiddellijk hun stellingen;

4. Verschillende mijnen explodeerden of te vroeg - zodat de Duitsers gewaarschuwd werden - of te laat - zodat de eigen troepen bedolven werden;

5. De aanval vond niet tijdens de ochtendschemering plaats maar in vol daglicht;

6. Het prikkeldraad was - ondanks het feit dat ongeveer de halve munitievoorraad besteed was aan het vernietigen ervan - nagenoeg ongeschonden zodat dit de soldaten ernstig hinderde;

7. Door de bombardementen en het uiterst slechte weer was het gebied extra moeilijk begaanbaar en de Engelse soldaten droegen zo'n 30 kilo aan wapens en bepakking; 

Het resultaat was een slachting. Op de eerste dag verloren de geallieerden 60.000 soldaten aan doden en gewonden, waarvan 30.000 in het eerste uur van de aanval. Op de meeste plaatsen lukte het niet eens om het niemandsland over te steken.

Voor de Britten zijn de exacte verliescijfers van de eerste dag bekend: 19.240 doden, 35.493 gewonden, 2152 vermisten en 585 krijgsgevangenen, in totaal 57.470 man. De Duitsers die, qua manschappen, zeven keer zo zwak waren, hadden ook maar een zevende van die verliezen: 8000 man.

Toch waren deze verliezen maar een klein deel van alle doden en gewonden die het Verenigd Koninkrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog zou hebben te betreuren: tot 1 juli 1916 waren dat er 522.206; daarna nog eens 2.183.930.

De legerleiding weigerde het falen van de actie in te zien en de strijd ging nog drie maanden door. Tegen het invallen van de winter was slechts een honderdtal vierkante kilometers veroverd ten koste van onnoemelijk vele mensenlevens.

Pas op 18 november 1916 staakte de geallieerde legerleiding de aanval. De tol was hoog: Het Verenigd Koninkrijk verloor 420.000 manschappen, Frankrijk 200.000 en Duitsland 450.000.

Adolf Hitler was een van de soldaten bij de Slag aan de Somme. Hij liep tijdens deze slag lichte verwondingen op aan het gezicht.

Mogelijks haalde hij veel inspiratie uit deze slag. Inspiratie die twintig jaar later zou zorgen voor het begin van een nieuwe oorlog.

Waarom is het collectieve geheugen van de mensheid van zo'n korte duur ? Waarom maken we telkens dezelfde fouten met hetzelfde menselijke leed voor gevolg. 

Ik koester daarom de Europese gedachte. Nog nooit is er immers zo lang onafgebroken vrede geweest in onze contreien. Nooit eerder werd er zoveel menselijk leed vermeden. 

Hopelijk  blijft dit gelden voor de generaties van onze kinderen, kleinkinderen, achter kleinkinderen,..... 

Let's not have another 18 year old private P.S Guest !

Dag 11 : rustdag te Arras

Dag 11 

Op 14 juli 1789 schreef Louis XIV in zijn dagboek : Rien

Niet dat er niks te gebeuren viel maar qua toevallige ontmoetingen waaraan een verhaal kon ontleend worden was het eerder beperkt. De dag kondigde zich nochthans anders aan doordat ik op een van de mooie pleinen niemand minder dan le roi du chicon tegen het lijf liep. Samen dronken we een koffietje op een terrasje voor het stadhuis van Arras en kwamen we terug op onze toevallige ontmoeting van de dag voorheen. 

Veel tijd had hij niet maar op een of andere manier had ik het gevoel dat ik hem en zijn vrouw nog wel eens zou terugzien.

Iets na negen kreeg ik tevens een sms van een door Arras trekkende collega en zijn eega met het aanbod iets te drinken, wat gezien de vertraging in hun reisschema veranderde in aanbod om te lunchen.

Intussen zag ik de mogelijkheid om ook wat cultuur op te doen in het verrassende mooie Arras. Voor hen die op zoek zijn naar een niet voor de hand liggende dagtrip die wel heel dichtbij gelegen is :  go to Arras en maak kennis met een Frans Vlaamse stad die sterke bindingen heeft met ons verleden, ontdek er het Oorlogsverleden (1ste wereldoorlog) met destrasteuze gevolgen, en geniet van de heropgebouwde stad met de vele pleinen.

Echt de moeite ! 

Dag 10 : Comblain St Abbe - Arras

Dag 10 :

Na de ochtendmis volgens de oude ritus, was er nog een ontbijt voorzien door frere Joseph. Inmiddels hadden ook een Argentijnse en Spaanse frere het gezelschap versterkt en het ontbijt was geanimeerd. 

Ik was niet bepaald gehaast vermits de tocht niet meer dan een goede 20 km was.

Rond 9u30 zette ik dan aan richting Arras waar ik een dagje zou rusten. Het landschap verschilde niet veel van de afgelopen dagen. Agrarisch gebied -gevuld met gewassen zoals aardappelen, koolzaad, porei, aardbeien, mais, graan, gerst - vulde de lege ruimte tussen de verschillende dorpjes die zich telkens eerst met de toren van hun kerk aandienden. 

Arras naderend verdween het agrarische karakter en werd er plaats gemaakt voor een riviertje met heelwat groen aan de oevers. Op een gegeven ogenblik werd mijn aandacht gevestigd op een diertje aan de overkant dat met haar snuitje op zoek was naar, ik vermoed, voedsel in lange slierten van groen. Het duurde even vooraleer het kleine dier - zie perfecte Belgian Army T- shirt camouflage - door had dat er een natuurlijke vijand aan de overkant in alle rust aan het toekijken was. Snel ging het op de loop. Weet niet welk diertje het was, kan zelfs een gewone rat zijn geweest. Toch heb ik zeker 10 minuten naar het  tafereel aan de overkant staan kijken. Ook dat is Pelgrimmen.

Geen 30min later hoorde ik plots een vrouwelijke stem achter me. 

Het was met een Engels van het alo alo- gehalte dat de mevrouw me uitnodigde om iets te komen drinken. Haar echtgenoot en zij hadden me zien passeren en in een vlaag van menselijke goedheid hadden ze snel beslist om een eenzame aan hun tafel uit te nodigen. Het drankje werd een volledige lunch tijdens de welke ik kennis maakte met la reine de la confiture, Josette, en le roi du chicon, Philippe.

Josette, had net confiture gemaakt en hare Philippe noemde haar plagerig la reine de la...

Zelf doopte hij zichzelf als roi du chicon, goed wetende dat hij net een Belg in huis had gehaald . Zijn grootvader op zoek naar diversificatie van zijn gewassen was tijdens een bezoek aan Belgie op het idee gekomen om ook Witloof in Frankrijk te laten wassen. De eerste 2 jaren van zijn agrarisch initiatief trok hij telkens naar Belgie om zaadjes te kopen. 

Maar, volgens de familiale overlevering, werd de Fransman het derde jaar omdat hij steeds meer zaad vroeg door de argwanende Belgen met slecht zaad terug naar Frankrijk gestuurd. Dan maar zelf voor zaad zorgen en zo gebeurde, en hoe? Volgens roi Philippe kopen de Belgen nu het zaad in Frankrijk en wordt dit niet langer in Belgie gedaan.

Het wassen van de chicons daarentegen blijft een metier apart en door hun savoir- faire blijven de Belgische chicons het neusje van de zalm onder de chicons.

Philippe, werkzaam in de landbouw, wist tevens te vertellen dat de Belgen de grootste kwekers van tomaten zijn. Dus niet alleen bier, chicons en chocolat maar ook tomaten, jawel rode tomaten.

Het was een ongelooflijk fijn gesprek met deze twee grote kleine kinderen die na vele jaren samen nog zichtbaar elkaar bijzonder graag zagen.

Even werd het een beetje emotioneel toen Josette aan me vroeg om ergens in Rome een kaars te branden voor haar oudste zoon Mathieu die al meer dan 20 jaar geleden aan een overdosis was gestorven. 

Als ik er geraak,  Josette, ik ken al een plaats !

Dag 9 : Amettes - Comblain St Abbe

Dag 9 :

Change of plans today. 

Volgens het boekje zou ik op dag 9 naar Bruay La Buissiere moeten. 

Echter Colette gaf aan dat Bruay teveel aan zou doen als het grauwe en grijze Charleroi. Bovendien was de weg er naartoe ook niet bijzonder mooi te noemen. Als alternatief werd Comblain St Abbe als eindbestemming geformuleerd. In plaats van ten noorden van de D341 moest ik ten zuiden van deze departementale weg stappen.

Op mijn eindbestemming zou ik tevens in een katholieke prive school mijn onderdak kunnen vinden. De geestelijken die het runnen zijn traditionalisten had Colette terloops gezegd, niet echt wetende wat ze ermee bedoelde. Het zou alvast de basis vormen voor een mooi nieuw verhaal maar daarvoor later meer.

Het was wederom warm, de warmste dag wederom tot dusver. Bovendien met 34 lange kilometers zou ik het op de eindbestemming echt voor het eerst voelen aan de knoken, voeten, en zelfs een beetje aan mijn rug.

Een goede 6 liter water slokte ik gulzig binnen. Denk niet dat ik dit eerder ooit gedaan heb. Quasi in elk dorpje dat ik aandeed, belde ik ergens aan om mijne 'bidon' te vullen. Ik denk in dorp 3 of 4 van de dag, vulde een inmiddels op pensioen gestelde werknemer van de firma Bridgestone mijn drinkfles. Het was rond de middag en de brave man, niet verlegen om zelf ook een beetje gezelschap - althans die indruk gaf hij me- nodigde mij uit om mijn 'stuten ' in zijn keuken te komen opeten. 

Al gauw kwam ik te weten dat de man als onderhoustechnieker heel Europa afgereisd had voor Bridgestone. Zijn hele leven had hij voor hetzelfde bedrijf gewerkt maar het was maar bij de overname door Bridgestone dat het allemaal ten goede veranderd  was. Die Japanners waren geen gewone jongens met hun werkmethodes zoals Kaizen,... Au debut je n'y croyais pas mais au fur a mesure... Waar hebben we dit nog gehoord?

De man kon moeilijk geloven dat een Pelgrim die zo zot was om 2000kms te stappen ook iets wist te vertellen had over Kaizen, 5why, Pdca!..Soit, het was zeker een a-typisch gesprek voor deze tocht tot dusver maar daarom niet minder het vermelden waard.  Drie kwartier nadat ik bezweet mijn plaats nam in de keuken van 'homme de pneus', zette ik mijn tocht verder om snel te botsen op een familie poreistekers, een moderne variant van de aardappeleters van Van Gogh maar dan vrolijker. 

Ook met deze mensen deed ik een praatje en hier ook botste ik op het nodige ongeloof over mijn initiatief. Ik heb een foto gemaakt van hun familie-uitstap naar de poreivelden want er zat zoveel echtheid en puurheid in hun gezichten. Allen waren ze getekend door het harde werk maar toch behielden ze een zekere fierheid in wat ze deden. Au moins, on est encore les seuls en France qui  travaillent. Schitterend.

Het was tegen 18u dat ik arriveerde in Ecole St Benoit de la Salle in Comblain St Abbe. 

Frere Joseph bracht me meteen naar de infirmiere waar de pelgrims doorgaans gehuisvest werden. Er hing een apart sfeertje, enerzijds omdat alle kinderen op vakantie waren en de school er verlaten en troosteloos bij lag maar anderzijds ook omdat er vele beelden stonden van Maria, Jezus, Jezus en Maria,  en veel andere heiligen die in verhouding te groot waren voor de ruimtes in de school met wel heel lage plafonds.  Het leek alsof die beelden gemaakt waren voor een wereld van reuzen.

De verwelkoming was anderzijds uitermate hartelijk. Wel geen biertje zoals in Amettes. 

Rond 20u werd ik verwacht aan de avondtafel die men voor de gelegenheid buiten had gezet, gezien de aangename temperaturen van de vallende avond. Aan tafel verscheen naast frere Joseph, ook Antoine - oud student die aan het helpen was met de bouw van een nieuwe kapel en pere X die samen met mij hoofdzakelijk aan het woord zouden zijn de rest van de avond.

Bij een bijzonder lekkere maaltijd, door de frere klaargemaakt, ontspon een gesprek over in volgorde van "interessantheid" : 1. mijn tocht; 2. Belgie en 3. Het geloof en in het bijzonder het geloof van de pere, frere en Antoine.

Zoals Colette had gezegd waren het geestelijken die men ook wel traditionalisten - en volgelingen van Monseigneur Lefevbre-  noemt omdat zij trouw zijn gebleven aan de oude Tridentijnse ritus en verwerpen ze de Novus Ordo zoals die door het 2de Vaticaans Concilie in de begin jaren 60 (62-65) werd voorgeschreven.

Geinteresseerd in de verschillen heb ik wat zitten op te zoeken en hieronder vind je  beknopt de grootste verschillen :

1. Latijn

Hoewel de Novus Ordo perfect in het Latijn kan opgedragen is dit al meer dan 30 jaar - op enkele uitzonderingen na - praktisch nergens het geval. 

De oude ritus daarentegen mag enkel in het Latijn opgedragen worden.

Het Epistel (lezing), het Evangelie en de preek zijn natuurlijk wel gewoon in de volkstaal. De gelovigen kunnen alles gewoon volgen met hun missaal waarin, naast het Latijn, ook de vertaling in de moedertaal staat. 

2. Gregoriaans

Een belangrijk aspect van de oude, Tridentijnse ritus, is het gebruik van het Gregoriaans. Gezangen in de volkstaal zijn niet toegestaan, dit in tegenstelling tot de Novus Ordo waarin het Gregoriaans zo goed als verdwenen is.

3.Gebedsrichting van de priester

Binnen het Christendom is het oosten de richting waarnaar men zich keert tijdens het gebed. Vanaf de derde eeuw is deze gewoonte gebaseerd op bijbels-symbolische gronden: Christus als 'Licht van de Wereld' en de 'Zon der Gerechtigheid' en de verwachting van de wederkomst van Christus uit het oosten om de levenden en doden te oordelen: "Want zoals de bliksem vanuit het oosten komt en tot in het westen zichtbaar is, zo zal het zijn met de komst van de Mensenzoon" (Matt. 24:27 en Openb. 7:2). 

De priester in de oude ritus draagt dus de H.Mis op richting het oosten, richting God. 

Elk kerkgebouw van voor 1962 is trouwens "ge-oost". 

Na Vaticanum II staat de priester in de Novus Ordo met zijn gezicht naar het volk gericht. 

 Interessant en zo zou ik het ook aanvoelen :

Tegenstanders van de oude ritus spreken altijd zeer denigrerend over de oosting. Ze spreken over: " de priester staat met zijn rug naar het volk". De waarheid volgens de aanhangers van de oude ritus is echter dat de priester zich, tesamen met de gelovigen, naar God, onze Heiland keert.

4. Enkel de Romeinse Canon en in stilte wordt gebeden

De Novus Ordo heeft een heleboel nieuwe Eucharistische Gebeden terwijl in de oude ritus enkel en alleen de Romeinse Canon (Te igitur clementissime Pater) gebruikt wordt. De Romeinse Canon gaat volgens historische bronnen zelfs terug tot Apostolische tijden. In de Novus Ordo wordt het Eucharistisch gebed hardop gebeden terwijl dit in de oude ritus in stilte of met zachte stem gedaan wordt.

5. Enkel tongcommunie bij Tridentijnse ritus

In tegenstelling tot de Novus Ordo is handcommunie in de oude, Tridentijnse ritus NIET toegestaan. Er wordt uitsluitend de tongcommunie gegeven. Wegens de vele misbruiken met handcommunie heeft ook paus Benedictus besloten om enkel nog de tongcommunie toe te passen in het Vaticaan. Met tongcommunie is heiligschennis en profanisatie van het Allerheiligste uitgesloten.

De volgende morgen zou ik een misviering in de school bijwonen en kon ik aan den lijve ondervinden wat de oude Tridentijnse ritus in de praktijk inhield. Als puntje 6 kan je alvast toevoegen : veel op uw knieen 'zitten'.

Of met deze ritus, zoals de pere en de frere beweerden, de kerken terug zouden vollopen lijkt me iets te kort  door de bocht maar ik was hen alvast dankbaar om nader kennis te maken met dat determinerende stuk van hun leven.

Ik herinner uit mijn tijd in het internaat dat mijn ouders ongeveer 14.000 bfr betaalden voor een Trimester Zepperen, bij de Assumptionisten. Voor deze school dient men echter 700 Euro iedere maand neer te leggen. Het is dan ook vanuit een sterke overtuiging en het grote gelijk dat ouders hun kinderen naar deze alles behalve luxueuze school sturen.

In de denkwereld van deze mensen is er naast het bewaren van de oude ritus ook weinig ruimte voor nieuwe en andere culturen. Diversiteit op zich  houdt in zekere mate gevaar in

 Ik bespaar jullie de vele vragen die ik die avond gesteld heb maar eentje wil ik jullie niet onthouden toen we het hadden over het grote protest van de Franse bevolking tegen het homohuwelijk en homofilie in het algemeen. Op de vraag of zij een kind van een homokoppel zouden toelaten tot hun school was het antwoord van pere X heel duidelijk omdat dit kind in hun ogen niet met de juisten waarden en het juiste referentiekader werd opgevoed en zou kunnen zorgen voor contaminatie in de eenheid van denken van de school. Een kind heeft immers een vader en een moeder nodig om in balans te zijn. Een rotte appel...het antwoord was dus over duidelijk Non !

Ik ben hier verder niet op ingegaan en maakte een eind aan dit thema door een andere vraag te stellen met in mijn achterhoofd, als man en vrouw zo belangrijk zijn in de opvoeding van een kind : waarom werd er (dan)zo weinig neergepend over Jozef?

Niettegenstaande onze kijk op de wereld zo wezenlijk verschilde, was het wederom een avond om te koesteren en dankbaar te zijn voor de gastvrijheid en in een bepaalde zin ook openheid van deze drie mensen. Het gaat ze goed !

Dag 8 : Therouane - Amettes

Dag 8 :

Het was een bijzonder warme dag in Het hartje van Frans Vlaanderen. Veel, heel veel drinken was de boodschap, tijdig een plekje in de schaduw opzoeken en frequent en goed rusten evenzeer.  Het zou ook een lange tocht worden, wederom door pakweg 5 km verkeerd te hebben gelopen. Die gele borden van de via francigena GR 145 zal ik geenszins meer volgen. Voortaan zweer ik plechtig getrouwheid aan mijn gids, zoals Filip1 dit voortaan zal doen aan de grondwet en het Belgische volk. 

Dag 8 viel op 21 Juli  2013. Met mijn Belgisch vlagske in de zijzak van mijn rugzak,  en mijn groene, onverslijtbare T-shirt van mijn legerdienst, nu 21 jaar geleden, rond  mijn steeds strakker wordend en spierrijker lijf leek het wel alsof ik ieder dorp in Frans Vlaanderen terug inlijfde tot het historische verleden van Vlaanderen, en dus tot nader order ook Belgie.  Nergens was er een kat te bespeuren, als loper en ontmijner baande ik me een weg naar Amettes. 

Dit dorp staat voorlopig genoteerd  in mijn rangschikking van pelgrimsdorpen op numero uno. 

Als geboorte dorp van saint Benoit-Joseph Labre kan dit natuurlijk ook niet anders. Pardon, Benoit-Joseph wie? 
Benedictus Jozef Labre (Benoît Joseph Labre) is een heilige van de Katholieke Kerk. Hij probeerde bij verschillende kloosterordes toe te treden. Toen dat niet lukte besloot hij "vagebond van God" te worden en trok hij als pelgrim zonder geld heel Europa rond. Na meer dan 30000 km stappen stierf hij op ongeveer 35 jarige leeftijd, op de trappen van de Santa Maria dei Monti in Rome, alwaar hij begraven ligt. Allen daarheen, dus. Heb me alleszins voorgenomen om van daaruit een kaartje te sturen naar de familie Cevas, maar daar dadelijk meer over. Benedictus werd heilig verklaard in 1881.  

Zijn feestdag is op 16 april, zijn sterfdag. 

 Ik heb de waarheid oneer aangedaan door te zeggen dat er geen kat te bespeuren was. Op die 4 andere pelgrims, Twee Franse koppels, na was er inderdaad geen kat te bespeuren.  De vier waren zo vriendelijk een deel van hun water met me te delen. En na wat gedachten met elkaar te hebben uitgewisseld ging elkeen terug son propre chemin. Enkele uren later zouden we samen een avondmaal nuttigen bij jawel de familie Cevas en meteen ook de tweede reden om Amettes op 1 te plaatsen. 

De familie Cevas is een boerenfamilie met een hart voor pelgrims. 

Bij aankomst in hun boerderij annex gite kreeg ik meteen een fris Frans-Vlaams biertje voorgezet. Het was duidelijk dat dit een oord van Vagebonden van God was. Een fotoboek met de persoonlijke gegevens van elke passant werd snel boven gehaald en het ene, na het andere verhaal volgde. Zo ook het verhaal van een Oostenrijkse vrouw die helemaal tot in Rome geraakte in een rolstoel. Il faut le faire. 

Een goed half uur later strompelden de 4 pelgrims die onderweg zo vriendelijk waren geweest wat water te delen, ook binnen. Het was de voorbode op een leuke avond aan een grote tafel in een boerderij in Frans Vlaanderen vol verhalen, de kost van de boerin des huizes, de beste wijn van de boer des huizes. 

De televisie op de achergrond zorgde voor een moord op  Kennedy-moment. Zo 'n moment waarvan je jaren later nog weet waar je was.  Onze nieuwe koning die een knuffel kreeg van zijn papa en ons Mathilde die ontroerd en tegelijkertijd bijzonder fier was door en op haar ventje ( spijtig dat die kus op het balkon weer niet wou lukken) kwamen ruim aan bod in het Franse nieuws van 20 u.  

Froome zou die avond ook als eerste (blanke) Afrikaan de 100ste ronde van Frankrijk winnen.  

Andere anekdote : de Franse koppels waren niet op de hoogte van het bestaan van de duivensport of zoals wij dat ook noemen 'de duivenmelkerij '. De uitleg van boer Jean Baptiste gaf meteen ook aan hoe de twee Vlaanderens in vele opzichten, zelfs tot op de dag van vandaag, meer met elkaar verbonden zijn dan Frans Vlaanderen met de rest van Frankrijk. 

Meerdere keren die dag onderweg had ik ook echt de indruk dat we "thuis" waren. - 

Dag 7 : Wisques - Therouane

Dag 7 

Een korte dag stappen. Slechts 15 km. En ik mocht in de vroege namiddag als luxe pelgrim bezoek verwachten. Fam Vos die op doorreis was naar Bretagne en Vanessa pikten mij op in Therouane, eindstation van dag 7. We reden naar St Omer een stadje een goede 10 km van Therouane gelegen. Dat heten ze dan vloeken in de kerk voor een plegrim te voet. Gewoon ter info : de dag erna zou ik op dezelfde plek terug worden afgezet. 

Het was wel even wennen, na een handvol dagen onafgebroken alleen stappen. Je raakt immers snel in een eigen ritme, in trance als het ware. Snel vormt men een eigen  kleine  wereld. 

Het duurde toch een goed half uurtje vooraleer ik mijn draai goed terugvond. 

De picnic samen was uitermate lekker en rijkelijk. In tegenstelling tot het quasi dagelijkse blikje tonijn, mocht ik me opmaken voor verse zalm. Quel regal !

Het was bovendien levendig door het jonge vrouwelijke geweld met de naam Carlotta. 

Snel reed de familie Vos weer verder naar hun vakantiebestemming. Bleven Vanessa en mezelf met zijn tweetjes achter, meteen wetende wat te doen. Tijdens het schrijven van de tekst van dag 6, net na het stuk over dingen verliezen, wou ik een fotoshoot doen van Pierlapie, herinner u, de knuffel van dochter Emma, in de abdij van St Paul te Wisques. Echter knuffel P was nergens te vinden. Rugzak duizend keer doorzocht, de weinige spullen die ik meegenomen had honderduizend keer nagekeken,... Geen Pierlapie te bespeuren. Tijdens een van mijn stops had ik, hoe origineel, een foto genomem van knuffel P op een verlaten draaimolen in een al even verlaten dorp. Vanaf dat punt tot mijn eindbestemming had ik nog twee stops ingelast. Het enige wat me plausibel leek was dus dat P. tijdens  een van mijn stops uit de rugzak was gekropen. Vanessa en mezelf dus eerst terug naar dat in slaap zijnde dorp, ons ervan gewissend dat P. niet was blijven zitten op de molen... Helaas... Dan op naar de volgende stop op een heel druk rond punt aan de oprit van A26. Maar waar had ik nu ook weer gestaan, een beetje twijfelend, snuffelend als een hond.... En daar lag ie dan, ietwat in het hoge gras bijna verstikt van de uitlaatgassen. P. zit nu terug veilig in mijn rugzak op een plek waar hij niet zo makkelijk meer kan uitkruipen. Moet nog gezegd worden dat ik me een stukje verlost voelde van een klein schuldcomplex jegens mijn dochter. Die Pelgrimstocht werkt, God is me nabij.

Dag 6 : Licques - Wisques

Dag 6 

 Inmiddels ben ik gearriveerd te Arras, plaats van mijn eerste rustdag. De afgelopen dagen waren gevuld met interessante ontmoetingen en gebeurtenissen waardoor er weinig tijd over bleef om te bloggen. In Arras zal ik zeker tijd hebben om het verhaal terug te brengen naar mijn actuele  fysieke lokatie.  Het verhaal van dag 6 stond lang in de steigers maar Wifi ontbrak om dit verhaal met jullie te delen. Wat hierna dus volgt is het relaas van dag 6 : 

 Vermits het tot dusver de langste tocht zou zijn, was ik er vroeger uit dan anders. Rond 9 u  was ik dan gepakt en gezakt om te tocht aan te vatten. Even nog langs de lokale bakker voor een vers baguetteje, de lokale supermarkt voor beleg, fruit en groenten en dan naar de tabac-cafe voor een grand-creme and off we went. 

De mevrouw van de kassa van de lokale supermarkt kwam me nog even narennen omdat ik mijn wandelstok in de winkel vergeten was, net nadat ik in diezelfde supermarkt een nieuwe pet en zonnebril gekocht had om redenen van eerder verlies. Ik en dingen vergeten, horrible. Buiten  stappen, eten, drinken en slapen ga ik de komende drie maanden niet veel moeten. Maar zorg dragen voor mijn spullen zal wel een werkpunt zijn vanaf  vandaag.  Ik heb er goed aangedaan om een nieuwe pet te kopen. Ik ben namelijk door heelwat open ruimtes gestapt  en de zon stond hevig. De warmte op zich viel nog mee omdat er een strakke wind stond maar de uv-stralen van onze ster-zon deden hun werk.  

Vanaf de eerste stappen was het duidelijk dat er geen bewegwijzering voorzien was. Dan  maar terugvallen op de gids tot km 6 want vanaf dat punt - ik moet zeker iets verkeerd geinterpreteerd hebben- tot en met km 17 trok  ik mijn plan met google maps. Vanaf km 17 dan weer de gids en weer had ik prijs : 3.5 km extra aan mijn been. Goede oefening voor die andere dagen van meer dan 30km -always look on the bright side of life- maar toch een beetje moe.

 Toegekomen in de abdij van St-Paul te Wisques werd ik door de monnik verantwoordelijk voor pelgrims en andere gasten bijzonder vriendelijk welkom geheten. Zijn naam was Yves en al 47 jaar monnik in deze abdij.  Voor het avondmaal kreeg ik de nodige instructies van de 71 jarige monnik want er zou een ritueel aan het eetmaal voorafgaan  : de abdijoverste zou naar me toestappen en mij een aantal vragen stellen -die ik natuurlijk in perfect Frans beantwoord heb (begon te stotteren)-, daarna zou ik mijn handen in een schaal moeten leggen waar de overste dan water zou over gieten, mijn handen zou wassen en afdrogen. 

En zo geschiedde ook waarna ik mij als enige 'pelgrim' naar de refectoire mocht begeven waar in het midden van deze veel te grote eetzaal voor de 14 resterende monniken een tafel van 10 enkel gedekt was voor mij als gast. Links van me zat de abdij overste op een verhoog ook alleen aan een tafel en voor en achter mij zaten de resterende monniken op een rijtje aan diverse smalle en lange tafels ( dus geen tafels waar men tegenover elkaar zit). Het avondmaal werd ingezet door een lezing van een niet aan tafel zittende monnik vanop een spreekgestoelte. Na een goede 5 minuten gaf de overste dan een sein door met zijn wijsvinger hard op zijn tafel te kloppen waarna de rest ging zitten en iedereen in perfecte stilte begon te eten.  Het was een eenvoudige maaltijd zoals dit monniken betaamt. Als enige, kreeg ik een St Omerke -lokaal biertje- bij het eten  gereserveerd als blijk van hun gastvrijheid. Ik kan niet zeggen dat ik er stil van werd want dat was ik al maar het deed wel iets.  Monnik Yves zat schuin tegenover me en gaf op non verbale wijze teken wanneer we de in schemer gehulde en met glasramen omringde mystieke eetzaal konden verlaten. Wat daarna volgde was een verhaal voor man bijt hond. 

Monnik Yves vertelde me dat hij na de avondgebeden nog een fles Duits bier in het geniep wou ledigen met me. En zo gebeurde ook. Terwijl alle monniken na het gebed richting hun slaapkamer gingen, meldde pere hotelierYves, goed observerend of hij niet gevolgd werd, zich aan in de eetzaal waar de gasten het ontbijt doorgaans verorberen. Uit een kast waar alleen hij toegang toe had, haalde hij een fles te voorschijn. Nu niks speciaals onder de zon, een gewoon Duits lagertje bovendien te warm geserveerd maar het idee alleen maakte er op z' n minst een West Vleteren van. Na eerst wat beleefde vraagjes aan elkaar gesteld te hebben, vertelde pere Yves dat hij na 47 lange jaren deel uit te maken van het meubilair een nieuwe wending zou geven aan zijn carriere en dit allemaal om wille van de macht van het getal. Ik verklaar me nader : in tegenstelling tot de uitstervende populatie van de abdij St Paul te Wisques blijken andere abdijen in de regio met een overtal te kampen. En dus zou een transfert van 15 nieuwe monniken nieuw leven in de brouwerij brengen te Wisques ter ontlasting van overvolle abdijen elders. Ware het niet dat het aankomend contingent een andere, meer traditionele leer in het Latijn erop na wou houden dik tegen de zin van meer dan de helft van de bestaande groep van geestelijken, waaronder dus ook pere Yves. In volle loop ventileerde hij zijn kwaadheid waardoor hij voor mij een stuk meer mens werd. Bovendien was hij bijzonder open en eerlijk over zijn angsten gelinkt aan zijn nieuwe leven buiten de abdij en zijn nieuwe job als priester in een home voor bejaarden. Tu sais Geert, je n'ai jamais du acheter des vetements... Maar anderzijds was hij moedig en had hij heel veel zin om het werk van God met toch wel een grotere sociale impact in te vullen. Ik zal de ontmoeting met pere Yves niet snel vergeten. Angstig en kwaad was hij zeker maar op 71 jarige leeftijd nog zoveel courage om aan een nieuwe start te beginnen. 

 Bewonderenswaardig.

Dag 5 : Guines - Licques

Dag 5 : Guines - Licques

De luxe camping bleek dan wel een zwembad te hebben, anderzijds werden de eendagscampeerders geplaatst aan de rand van de camping aan de kant van een - zo bleek deze morgen - een bijzonder drukke baan. Bovendien huisde denk ik een 50-tal duiven in de kruinen van de bomen boven me. The bird was er niets tegen. In de aflevering van the Dove werd er volle bak gekird (of hoe zeggen ze dit?) en volle bak aan het nageslacht gedacht. De combinatie van het straatverkeer en het onaangename geluid van de duiven zorgden er dus voor dat de nachtrust niet dat was. Dit liet zich meteen gevoelen tijdens de eerste kilometers van de tocht vandaag. Niets forceren was de boodschap, en na een uurtje of zo kwam ie er dan ook helemaal door. 

De tocht was eerder van korte aard, net geen 20 km en verschilde van de eerdere tochten door de aanwezigheid van bossen, grote bossen waar een mens al eens zijn weg kan kwijt geraken, zeker als de bewegwijzering te lijden had van overwoekerend groen of hout etende insecten. Het kompas er dus vandaag even moet bijhalen zodoende ik zeker de juiste richting aanhield. Een maal terug in een open vlakte was het dan nog een kwestie van zich te orienteren. 

Zoals ik gisteren reeds zei : geen zeezichten meer maar daarentegen vergezichten van glooiend landschap.  Mooi, heel mooi.

Voorlopig gaan mijn gedachten tijdens het stappen uit naar al het moois dat mijn ogen opnemen en het proberen in te beelden hoe ik me zal voelen over pakweg 2 weken. En voorts, wordt er nog niet veel gedacht. 

Gisteren waren mijn buren op de camping Veerle en Lorenz, een koppel jawel uit Gent. Niet echt exotisch maar wel supertof als je een ganse dag nog geen 10 woorden uitgesproken hebt. Veerle, 6 jaar ouder dan hare Lorenz, die Geschiedenis studeert,  is een spraakwaterval maar van het goedhartigste soort. Lorenz, een beetje atypisch, want naast zijn studie Geschiedenis, zijn eerder Robinson Croesoe-look en zijn aanleg voor avontuurlijk reizen (met de vrienden) sjot hij in tweede provenciale. Ik ga hier geen bedragen noemen maar menigeen in non profit sector zou niet goed worden van de gages van die mannen. Toffe kerel wel. 

Zij zouden verder zuidwaarts reizen, richting Normandie, ware het niet dat hun gps van Italiaanse makelij is (en Lorenz van het avontuurlijke type), en ik ze vanavond heel toevallig terug aantrof op de camping waar ik mijn tentje ook heb opgeslaan. Of zouden het mijn eerste groupies zijn?

Dag 4 : Wissant - Guines

 Deze morgen heb ik de buren uit Arnhem niet meer gezien -stiekem wel nog een fotootje van de auto genomen- maar bij het passeren van hun tent weerklonk er nog een laatste groet :" vaarwel buurman, het ga je goed".


Wat een manier om een eerste dagtocht van meer dan 20 km te starten.   De man aan de receptie van de gemeentelijke camping 'la source' was bovendien ook in een goede bui bij de afrekening : un pelerin et une tente, ca fait 4,5 euro. En na de gebruikelijke stempel in mijn pelgrimspaspoort, werd me tevens het allerbeste toegewenst. Het gonste van de activiteit op het Marktplein in Wissant door het wekelijkse marktgebeuren. Een visser was zelfs met zijn sloep tot op het marktplein geraakt en was er zijn netten aan het ledigen. Hoe vers kan vis zijn? 

Maar niet bepaald praktisch om mee te nemen in je rugzak. De lokale Spar rekende me 9,5 euro aan voor een blik tonijn, 2 tomaten, 1 komkommer, 2 appelsienen, en een Frans broodje. Pure schande maar geen andere keuze, de rest van de dag zou ik immers geen andere winkel tegenkomen. Bij het verlaten van Wissant meteen al een dilemma : ofwel gids volgen die de GR 128 aangeeft ofwel de bewegwijzering die er zeer recent geplaatst werd en die de Francigena via de GR145 aangeeft. Ik vertrouw op de nieuwe bewegwijzering. Uiteindelijk  bleek deze weg iets langer te zijn, maar daarentegen steeds langs kleine bos- en veldwegen. Een goede keuze dus !  Ik wandel echt op mijn gemak. Ik heb trouwens de ganse dag, en in functie van de toevalligheden onderweg : een uitzicht, een boom of struik die schaduw biedt, een voet die begint op te spelen - na 20 km begint dit een beetje-, een droge keel, maak ik een stop, eet een kleintje, drink een beetje, zorg voor mijn apostelpaarden, doe wat strethoefeningetjes,... De stops zijn niet altijd even goed gekozen zoals deze middag voor de 'lunch'. Mijn maag begon te grommen, het was dus tijd om het blik tonijn soldaat te maken. Op dat moment bevond ik me naast de autoweg en het leek niet dat er de eerste kms een leuk plekje zou opdagen. Dus dan maar de eerste struik met voldoende schaduw. De tonijn was lekker, het tomaatje en de komkommer zorgden voor de nodige vitaminen. Het heeft gesmaakt maar het zou ongetwijfeld veel gezelliger zijn geweest had ik ongeveer 1 km verder gestapt. Een uitgestrekt bos lag immers op mijn pad. Anderzijds had die struik voor de laatste schaduw in meer dan een uur gezorgd. En mijn maag begon nu eenmaal te grommen... Vandaag 3 fietsers en 2 lopers tegengekomen en voor de rest geen levende ziel. Ik schat een goede 22 km gestapt te hebben vandaag. Noordoostwaarts, terug een beetje naar de Belgische grens en landinwaarts. Vanaf morgen geen zichten meer van de zee. Vandaag, vermits ik op een hoogplateau aan het stappen was, waren de vergezichten van Calais nog talrijk. Vanaf morgen alleen maar oostwaarts parallel met de Belgische grens tot in Reims. Mijn eindbestemming van de dag is Guines en de camping hier blijkt echt wel top te zijn. Er is  zelfs een zwembad, onnodig te zeggen dat de plons in het frisse water zalig was. Pure Luxe!

Verslag Canterbury - Wissant (dag1-3)

Dag 1 begon met een luid verbasterd Engels van een Australier, die al te nadrukkelijk wou duidelijk maken aan al diegene die aan de ontbijttafel van de jeugdherberg zat, wat hij allemaal wist en wat hij allemaal in zijn leven al gedaan had. Even gingen de hemel sluizen open en viel lichte ochtendregen over Canterbury. Maar snel kwam de zon piepen en ze zou de hele dag van de partij zijn. Nadat we de jeugdherbeg verlaten hadden, verkenden we Canterbury. Onze eerste stop was het museum van de tot voor kort voor mij onbekende Canterbury Tales. Na het aanhoren van veel vunzigheid was het tijd om ons te begeven naar de kathedraal, waar om elf uur de mis begon. De eucharistieviering was een hele beleving: Twee orgellisten en een mannen/jongenskoor luisterden de mis op met haast hemelse muziek. Het was alsof engelen aan het zingen waren. De priesters, decanen, vicars, presidents,... en nog veel van dat schoon volk in vol ornaat maakten er een onvergetelijke viering van, zelfs de preek was grappig  en to the point. Na de viering volgden we toevallig een van de priesters naar de hoofduitgang van de kathedraal. Bleek dat de brave man op weg was naar een merksteen dat als startpunt van de francigena geldt om er een Canandeese pelgrim die ook naar Rome zou stappen, de zegen te geven. Ik heb me dan maar bij het ritueel aangesloten. Wie weet komen we elkaar onderweg nog tegen.  Om 1 uur zijn Emma en ik dan vertrokken uit Canterbury. Het was een mooie wandeling door het landschap van Kent vol met rode klaprozen en het hoge gras. We volgden de North Downs Way, 1 van de vijftig National Foottrails. Onderweg passeerden we een brug over een autoweg (A2). We pakten ons Belgische vlag ske en begonnen te zwaaien naar de automobilisten. De reacties van de automobilisten en in het bijzonder van de Belgen en de vrachtwagen&buschauffeurs deden ons lachen als kleine kinderen.

Zes uur na ons vertrek in Canterbury arriveerden we in Coldred, een dorpje van 150 inwoners. We verbleven er bij de lokale peningmeester, Barell, en zijn vrouw. Onze gastheer was zelf een fervente stapper. Hij stond en staat bovendien in voor het onderhoud van de bewegwijzering van de North Downs Way. 

Emma deed het super en verdiende dus dan meer dan normaal een Fish en Chips avondmaal. En smullen dat het was. 

De morgen van dag 2 stond in schril contrast met het lawaaierige begin van dag 1. Onze gastvrouw verwende ons met een echt Engels ontbijt in de stilte van een Engelse tuin. How more British can it get. Dag 2 werd een korte wandeling van 15 km wederom door het mooie Kentse landschap. En alle complimenten aan Barell want geen meter verkeerd gestapt door de prima bewegwijzering. De paden te midden door de graanvelden zijn het vermelden waard. Volgens mij bedekken de boeren de aarde waar het pad loopt alvorens te zaaien waardoor je zonder veel moeite diagonaal over meerdere honderden meters door het veld kan stappen. Een aparte gewaarwording, bijzonder rustgevend. Emma deed het wederom prima ook al had ze een beetje pijn aan haar enkel door een lichte val in dag 1. Om 16u40 namen we dan terug de ferry  naar, zoals de Engelsen dat zeggen, het CONTINENT. Een laatste avond met Emma op een terras in Calais volgde. Vanaf dag 3 I'm on my own....

Dag 3 en 53km staan op de teller. De weergoden waren me weer goedgezind. Misschien iets te warm om goed te zijn maar daar gaan we niet over klagen. Het was een prachtige wandeling langs de cote opale. De eerste tien km vormden een strandwandeling, daarna was het de GR120 volgen 

doorheen een natuurpark vanwaar een in smog ( van de zeeschepen)gehuld zicht op de krijtrotsen van Dover en de iets minder ver gelegen obelisk van cap blanc nez. 

Vanuit Cap Blanc Nez kon ik mijn eindbestemming van de dag zien liggen.

Binnen handbereik zo leek, maar nog een goede 2 uur stappen. Wissant, afgeleid van wit zand, doet zijn naam alle eer aan. Het zand is inderdaad wit. 

Voor de eerste keer op deze tocht mijn tentje opgeslagen. Naast me staat een megatent van een Nederlandse familie uit Arhnem. Mijn tentje verdwijnt in het niets daartegen. Maar goed het mijne weegt ook maar 880 gr (lichter dan een i-pad) en stond er in een wip. Mijn Nederlandse vrienden zijn na een uurtje bijna geinstalleerd. Voor een keer zijn de verhoudingen in de grootte van wonen even omgekeerd. Het is hen gegund. Aardige mensen trouwens en een bijzonder leuke wagen (Een azuurblauwe volvo station van 1972)  Heb al een fruitsappie in ontvangst mogen nemen. 

De quote van de dag kwam van een Fransoos die op de dijk van Calais met zijn kleinzoon aan de leiband aan het wandelen was. C'est pas mal, c'est comme des chiens....

Mensen zijn voorts nieusgierig en vragen soms wel waar de reis naartoe gaat.

Emma werd deze morgen door haar mama opgepikt. Ze heeft dat werkelijk goed gedaan. Het afscheid was op zijn Emma's : me ns goed vastpakken, met haar handje geruststellend op mijn rug kloppend en dan in mijn oor fluisterend :" ge gaat dat goed doen papa". Geen traan, geen gesnik, geen gezever,... En mijn hart verschrompelen tot een gedroogde rozijn.

Ge hebt zelf gezocht. Be a man !!!