zondag 20 oktober 2013

Uitnodigining wandeling 10 November 2013

Beste collega's, vrienden en familie,

Inmiddels ben ik weer een goede week thuis. De dagelijkse wandeltochten in de rust van de natuur en de onbezorgdheid van het pelgrimsleven hebben plaats gemaakt voor de geborgenheid en warmte van het alledaagse thuis met de nabijheid van iedereen die ik lief heb.

Via deze weg wil ik jullie, bloglezers, meestappers en supporters, hartelijk bedanken voor de enorme sympathie en steun, die ik voor, tijdens en na mijn tocht mocht ervaren. Telkens een aanmoediging van jullie me onderweg bereikte, werd het energietankske bijgevuld. En het is mede dankzij die aanmoedigingen dat mijn avontuur een onvergetelijke hoofdstuk werd in mijn levensverhaal.

Dikke, dikke, dikke merci. GRAZIE MILLE !!!

Voorts wil ik jullie laten weten dat ik op Zondag 10 November een stevige wandeling plan (een gedeelte van dag 3 van mijn tocht, vanaf de plaats waar ik drie maanden geleden afscheid nam van Emma tot Wissant te Frankrijk). Een uitnodiging voor deze wandeling zal ook per post gestuurd worden naar al diegene die aangaf een financiele bijdrage te willen leveren aan de vzw Colori di Laura.
Deze uitnodiging zal tevens de praktische info bevatten voor het overschrijven van het opgegeven bedrag.

Ik hoop alvast jullie op 10 November te zien. Er is niet weinig om bij te praten, niet ?

Lieve groet,

Pelgrim en Clochard
Geert
Vind ik leuk ·  · Bericht niet meer volgen · 2 seconden geleden

zondag 13 oktober 2013

Laatste verslagje

Dag 85-86 : Acquapendente - Viterbo
Tussenstop : Bolsena

In de ochtend van dag 86 namen Bernard en ik voor een laatste keer afscheid (nu zeker) op de Via. Het staat als een paal boven water dat ik deze bijzondere, ietwat eigenwijze man nog zal terugzien, in Parijs waar hij woont of in Gent waar hij altijd welkom is.
Bernard was ik voor het eerst tegengekomen in de rijstvelden  iet wat voor Vercelli. Onze eerste ontmoeting bestond uit niet meer dan een beleefd babbeltje. Niets deed vermoeden dat ik hem nog zou terugzien, en dat mede hij kleur gaf aan mijn tocht.
Twee dagen later, in Mortara,  zagen we elkaar voor een tweede keer.  In de resterende 5 weken zouden we een kleine 2 weken nog samenstappen. Bernard wou als jonge gast pastoor worden maar dat was buiten zijn moeder gerekend die dit geen goed idee vond.  En het was de moeder die de broek droeg thuis. Dan maar op 16-jarige leeftijd -2jaren vroeger dan normaal- naar de prep-school voor les grandes ecoles. Uiteindelijk kwam  Bernard in de goedbetalende IT sector terecht alwaar hij een interessante carriere opbouwde. In al die jaren bleef Bernard een verstokt vrijgezel. De reden voor het feit van zijn vrijgezel zijn was niet ver te zoeken gezien het lijstje aan crietria waaraan de vrouw moest voldoen.... Een van die criteria stipuleerde dat hij geen relatie kon hebben met een vrouw die rode wijn dronk. De reden hiervoor vond zijn oorsprong in een gebeurtenis uit zijn jeugd waarbij hij  in het dorp waar hij opgroeide, een lokale wijnboer met zijn voeten de druiven zag pletten en tegelijkertijd de boerin haar maandelijkse katoenen doeken zag wassen. Sedertdien heeft den Bernard een onwrikbare associatie gemaakt tussen rode wijn en de menstruatie van de vrouw waarvan hij trouwens vindt dat de Schepper de vrouw een grote oneer heeft aangedaan. Dus geen rode wijn voor vrouwen. Ook geen korte haren, .... Soit het lijstje was te lang om op te noemen en dus de verklaring voor het vrijgezel zijn. Wat niet betekende dat hij als Pastoor door het leven ging, integendeel zelfs. 

Dezelfde morgen nam ik ook afscheid van Albert, een 73jarige Duitser uit Essen. Het kontakt met Albert was minder intens, niettemin was het een warm afscheid. Een aantal daarvoor had Albert zich op een morgen niet zo goed gevoeld, een combinatie van lage bloeddruk en gebrek aan slaap. Omdat ik me een beetje om hem bekommerd had, was hij me bijzonder dankbaar. En dat liet hij dan ook merken bij het afscheid. Toch petje af voor de man die inmiddels ook al twee weken onderweg.

Op dag 86 op weg naar Viterbo stapte ik over een afstand van 2km langs een echte oude Romeinse Weg. De oude Via Cassia was een belangrijke Romeinse weg die Rome via Siena verbond met Firenze. Vandaar liep de weg door naar Lucca , waar ze aansloot op de via Aurelia. Mogelijk is ze genoemd naar de tirannendoder Gaius Cassius Longinus, of naar een iets latere republikeinse consul die eveneens Cassius Longinus heette.

.... Hier stoppen voorlopig mijn verslagen. Ben inmiddels goed en wel toegekomen in Rome. Ik hoop echt dat jullie het leuk vonden om een stukje met me mee te reizen. Nu kijk enorm uit om terug naar huis te gaan en zoals iedere goede pelgrim, clochard of vagabond het dient te doen : hij werpt zijn (volgens Vanessa stinkende) kledij  af, scheert zijn baard en neemt zijn rol in de maatschappij weer op.
Emma, here I come !,,m







Dag 83-84 : San Quirico d'Orcia - Acquqpendente

Dag 83-84 : San Quirico D'Orcia - Acquapendente
Tussenstop : Radicofani

Een goede 5 km na San Quirico d'Orcia stapte  ik het mondaine kuurplaatsje Bagno Vignoni met haar etherische sfeer en opstijgende waterdampen binnen. Het was nog te vroeg voor de sjieke gasten om wakker te zijn en trof het centrum met haar vijver -gebouwd door de Medici- waar het bronwater met temperaturen van vaak meer dan 50C in verzameld wordt,  desolaat aan. 
Zoals de vele pelgrims in Bagno Vignoni  in de Middeleeuwen hier halt hielden om te rusten, zo ook nam ik er een pauze, een kleine weliswaar. De tocht naar Radicofani was immers lang en door dunbevolkt gebied in de Orcia vallei. Een klein dorpje lag er tussen Radicofani en Bagno alwaar een bar gelegen was, en meer was er niet te vinden. 

Nog acht dagen en een goede 200km. In vergelijking met wat ik reeds had afgestapt leken de resterende kms een peulschil te zijn. Maar benen en geest waren moe. De laatste 8 km naar de top van de heuvel waar Radicofani gelegen was, waren dan ook sleep-en zwoegwerk.
Ik was doodop en hopelijk zou ik die nacht goed slapen ware het niet dat in onze kamer den Canadees besloten had alle Canadese bossen om te zagen. Het werd een lange nacht zonder veel slaap. 

In Acquqpendente, op dag 84, had ik gelukkig mijn eigen kamertje en kon dus goed bij slapen. Naast gezond eten, regelmatig en voldoende water drinken, is slaap onontbeerlijk om het iedere dag tot een goed einde te brengen. 
Dat laatste was soms wel wat moeilijk door een combinatie van snurkgedrag van collega-clochards (mogelijks staat hetzelfde geschreven in de dagboeken van de andere partij)  en de grote variatie aan hardheid van de matrassen waarop ik geslapen had, gaande van het matje op de grond in mijn tent tot een matras die dubbel plooide wanneer ik er in lag. Geloof me vrij, ik zal niet treuren als ik terug in mijn eigenste bedje kan liggen. 

In Het klooster van Acquapendente dat (voorlopig) nog gerund werd door twee nonnekes 
trof ik tevens een vijftal Fransen die me vriendelijk uitnodigde om samen het avondmaal te nuttigen. Zij zorgden voor het eten, ik kocht makkelijkerwijze een fleske rode wijn. 
De avond werd afsloten met het spelen van een gezelschapspel waarin le petit Belge zich niet onbetuigd liet.






Dag 81-82 : Siena -San Quirico d'Orcia

Dag 81-82 Siena - San Quirico d'Orcia
Tussenstop : Ponte d'Arbia

Dag 81 was voornamelijk een stevige wandeling door een heuvelachtige landschap van velden die allemaal bruinrood omgeakkerd waren. De wandelpaden lagen er ook behoorlijk zwaar bij door de regen van de afgelopen nacht. Er stond een stevige wind zodat ik voor het eerst een herfstgevoel had. De temperaturen van de andere kant waren dan weer niet te associeren met de temperaturen die wij in Belgie gewoon zijn rond deze tijd van het jaar. Nog steeds rond de 20C.  Ideaal stapweer dus.
En mijn vriend uit Noord Frankrijk was ook terug : de veldleeuwerik.

Op een zeker moment, in het laatste deel van de etappe werd mijn aandacht gevestigd op een hoge berg wiens vorm sterk geleek op een vulkaan. Vanuit het thuisfront werd ik geinformeerd dat dit Monte Amiate was, een uitgedoofde vulkaan -laatste eruptie was zo'n 180.000 jaar geleden- deeluitmakend van de Antiappennini, een aantal bergen dat losstaat van de Apennijnen in de 'laars' van Italië. De kegel rijst zo'n 600 meter uit boven het omliggende plateau en haalt een hoogte van 1732 meter, waarmee het na de Etna de hoogste vulkaan van Italië is. Monte Amiate zou de komende vijf dagen nadrukkelijk aanwezig zijn,

Voor het eerst ontmoette ik ook een Belgische clochard. Den Bart, van Schoten. Verpleger intensieve zorgen in het UZ te Antwerpen. Bart verzamelt overuren door te werken op Zondagen, door vele nachten te doen,  en door collega's te vervangen. Zo is hij in staat om 2a3 weken rond te trekken in de Lente en 2a3 weken in de Herfst. Op die manier is hij een tweetal jaar geleden vertrokken in Canterbury en hoopt hij ooit aan te komen in Brindisi om eventueel daarna de overzet te nemen naar ik weet niet goed waar, met de intentie Het Heilige Land te bereiken. Best wel een toffe gast voor een Antwerpenaar. (:-))
Bart deed me een beetje denken aan Peter, de Duitser, wat betreft zijn rugzak. Eveneens geladen als een ezel, kon je langs achteren kop, rug noch gat zien. Zijn rugzak woog misschien wel tussen de 18 en 20kg. Het gewicht op zijn rug vermeed echter niet dat hij, als positivo pur sang, vlot zijn babbeltje deed on the road, zodat ik schoon de kans zag om de mop van de krokodillen te vertellen...

Die avond at ik samen met 13 andere pelgrims, 8 Fransen, 2 Italiansen, 1 Canadees en zijn Poolse vriendin, en den Bart. Mario en Rosanna zorgden nog eens voor een lekkere rissoto, die zelfs bij de Fransen in de smaak viel. Nooit eerder had een van de Fransen (behalve Bernard) ooit een rissoto gegeten en ze stonden dan ook vol nieuwsgierigheid over de schouders van Mario heen mee te gluren. De Belgen verwierven eeuwige sympathie door de afwas te doen.

Het was lang geleden dat ik nog groot wild zag. In het Noorden van Frankrijk, vooral dan in de Champagne-Ardenne was het vaak gebeurd dat ik in de morgen een hertje of reetje spotte. In de morgen van dag 82 werden Bernard en ik getrakteerd op twee prachtige taferelen met jonge hertjes in de hoofdrol. De eerste ontmoeting met twee hertjes was het prachtigst, tegen het zonlicht in, aan de rand van een veld, hun warme adem telkens een wolkje vormend in de koudere ochtendlucht. Ze bleven een aantal tellen muisstil staan, met hun wasemende koppen heel aandachtig in onze richting om het dan meteen op de loop te zetten.
Het was de voorbode van meer schoonheid die dag. De regio ten Zuiden van Siena is immers uitgeroepen door de UNESCO als werelderfgoed. We stapten onder andere door de gemeente Montalcino. Wie Montalcino zegt of schrijft, zegt en schrijft dan ook meteen  Brunello wijn. De Brunello di Montalcino is een rode wijn die in 1967 de zevende wijn werd in Italië met de beschermde herkomstbenaming DOC en behoort tot de meest gewaardeerde Italiaanse wijnen.
De gebruikte druif, de Brunello druif, is een kloon van de in Italië (Chianti) veel gebruikte Sangiovesedruif. Bekende producenten van Brunello di Montalcino zijn onder meer Biondi Santi, Fuligni, Case Basse, Valdicava, Salvioni en Brunelli.
Op het moment dat ik door een van de wijngaarden stapte was men net aan het oogsten. En ook hier waren het geen mensenhanden die de oogst binnenhaalden maar machines speciaal ontwikkeld voor het oogsten van de druiven. 
 
San Quirico d'Orcia zal voor eeuwig in mijn geheugen gebeiteld zijn door de ontmoeting met Don Gianni. Don Gianni was de hoeder van de kerk, herder van zijn parochie. En de schaapjes hadden hem graag. Zowel jong als oud ondertekenden een petitie tegen zijn overplaatsing naar een andere gemeente. 2 op de 3 San Quiriconen maakte het de bisschop duidelijk : don't touch Don Gianni. Nooit eerder zag ik jong volk, zowel jongens als meisjes, zo uitbundig de pastor groeten, nooit eerder zag ik een pastor in short en gumpies (Nikes maar niet van den Aldi) zo gekscheren  met iedere parochiaan die hij ontmoette.  Ik schat dat hij achteraan in de dertig, vooraan in de veertig was.  Flamboyant, grappig, een beetje nonchalant. Hj presteerde het om te laat te zijn voor de eucharistievierg. Bovendien had hij de sleutel van de zijdeur van de Sacristie vergeten waardoor hij heel hard op de deur moest kloppen opdat een van de zusters aanwezig in de kerk hem zou horen en de deur zou opendoen. De misviering startte hierdoor met enkele minuten vertraging. Niettegenstaande zijn populariteit, was een enkeling komen opdagen voor zijn mis op deze doordeweekse dag. 
Markant figuur die Don Gianni.


maandag 7 oktober 2013

Dag 80 : Abbadia di Isola - Siena

Dag 80 Abbadia di Isola - Siena (7km  buiten)

Vanuit Abbadia di Isola was het een goede vijf kilometer stappen naar Monteriggioni. In de verte, hoog op een heuvel, prachtig mooi in het ochtendgloren konden we deze ommuurde Middeleeuwse stad zien.
Monteriggioni werd in de 13de eeuw gesticht als vestingsplaats door de stad Siena als bescherming tegen de stad Florence. De vesting was ook bedoeld om de oude Via Francigena te beheersen, de centrale weg van Noorwest-Europa naar Rome. De Via Francigena meed immers het moerassige laagland waar de rivier de Elsa vaak overstroomde.
Tot aan de twaalfde eeuw was de strategische, lucratieve weg in handen geweest van allerlei kleine adellijke families, maar daarna trachtten de steden, zoals Florence, Siena, San Gimignano en Poggibonsi de Via Francigena meer en meer te beheersen om het vrije handelsverkeer te bevorderen. Het gebied werd het toneel van de voortdurende gewapende concurrentie tussen Florence en Siena, waar de kleinere steden onderschikt aan waren geworden.
In de middeleeuwen werd Monteriggioni enkele malen belegerd, maar pas in 1554 viel de vesting door verraad, in handen van de vijand, de keizerlijke troepen van keizer Karel V, onze eigenste Gentenaar, waarna ook Siena viel. Monteriggioni kwam in handen van de Medici, die de vesting en de omgeving verkochten aan adellijke families. Pogingen van het moderne Siena om de gemeente Monteriggioni te annexeren, mislukten. Het gebied is sinds 1720 voor een groot deel in bezit van de familie Griccioli, die er wijn produceert, Terre della Grigia-chianti.

Langs de vele kleine bos- en veldpaden  waren er voorlopig weliswaar geen wijngaarden te bespeuren. Wel, een weide van loslopende varkens zoals ik het me kon herinneren van vroeger uit mijn kindertijd bij ons in Neerrepen, bij boer Gust. Die van Gaia zouden dit alleen maar fantastisch gevonden hebben, en ik trouwens ook.

Bij aankomst in Siena zag ik voor het eerst op een officiele wegwijzer Rome staan. Nog 10 dagen en ongeveer 250km scheidden me van de eindbestemming. Ik werd er even stil van. Aangekomen in Siena had ik niet bepaald veel zin in sightseeing vermits ik ook nog een 7tall kms verder moest stappen. Samen met Bernard lunchte ik wel nog op de Piazzo del Campo, eerder alleen om wille van het uitzicht dan wel omwille van de prijs-kwaliteitsverhouding van het gereserveerde. In het stadshuis geraakten we via een aantal administratieve omwegen uiteindelijk bij de juiste persoon terecht die een mooi stempeltje plaatste in mijn inmiddels aardig met inkt gevulde credentiali of pelgrimspaspoort

Bernard bleef dus in Siena, ik stapte voort naar de B&B la Colina, een 7tal km buiten Siena. Bij aankomst werd ik niet bepaald op een aardige manier ontvangen door de hond des huizes. Als de bazin niet in de buurt was geweest, ik had het beest doorspiest met mijn wandelstokken. Naast Italiaanse automobilisten, collega-clochards die geen goededag zeggen , heb ik tijdens deze trip ook een grondigd hekel gekregen aan blaffende honden. Dagelijks wordt me zeker honderdmaal  duidelijk gemaakt dat ik en andere clochards  niet welkom zijn. En na 80 dagen maal 100 blafbeurten,  heb je er werkelijk genoeg van. Terugblaffen wat ik een keer geprobeerd heb, helpt ,vrees ik, geen sikkepit, integendeel.



zaterdag 5 oktober 2013

Dag 79 : San Gimignano - Abbadia di Isola

Dag 79 San Gimignano - Abbadia di Isola

Het was de vastste en langste slaap sedert het begin. En dit deed zich ook gevoelen. Ik had er enorm veel zin in  en de adembenemende landschappen bij het verlaten van San Gimignano, badend in het vroege zonlicht en ochtendnevel, maakte me goed gezind.
De tocht liep langs kleine paden die echter door de regen van de dag ervoor herschapen waren in ware klei-ski-pistes, zeker op de plaatsen waar ik passeerde via de steile hellingen van de wijngaarden. Maar ook dat kon de pret niet bederven. Het was puur genot van alles wat zich die dag aandiende.

Halfweg kwam ik bovendien Bernard terug tegen die zichtbaar aan het ploeteren was in de moeilijk begaanbare en zware klei paden. Hij was dan ook zo blij als een kind en kon zijn emotie moeilijk de baas. We omarmden elkaar, gaven elkaar vier dikke bezen en nadat hij zijn krop had doorgeslikt, stapten we samen de resterende helft naar Abbadia di Isola.

In Abbadia di Isola verbleven we in het ontvangsthuis van het broederschap Sint Jacobus van Compostella. Onze gastheer, Mario, stelde zich volledig ten dienste van de passerende pelgrim wat zich niet alleen uitte in het leveren van 'water en brood' maar ook door het ritueel van het wassen van de voeten van de pelgrim in ere te houden. In Wisques bij Frere Yves was me dit ritueel ook te beurt gevallen ware het niet dat men het wassen van de voeten vervangen had door het wassen van de handen.
Mario noemde ons echter geen pelgrims want in Italie gaat een pelgrim door het leven alszijnde iemand die reis boekt met de "pulman" naar Lourdes, Fatima, Assissi, Rome,... Hij noemde ons daarentegen clochards wat volgens mij ook niet meteen de lading dekt. Maar goed.

In het ontvangsthuis ontmoette ik ook Rosanna en Mario. Dit Italiaanse koppel dat een goed mondje vol Frans sprak  zorgde voor een bijzonder lekkere avondmaal. 
In gezelschap van Bernard, onze gastheer Mario en het Italiaanse bracht ik een fijne avond door die qua warmte en vriendschap de tegenpool was van de avond ervoor. En zo eindigde dag 79 zoals hij bogonnen was : in majeur.


Dag 78 : San Miniato -San Gimignano

Dag 78 San Miniato -San Gimignano

De langste en moeilijkste etappe stond op het programma. Quasi 40km, beschreven als "very strenous", terug op mijn ukkie, en er was regen aangekondigd.
De regen bleef uit tot 13u en dan gingen de hemelsluizen volledig open. Het reeds verlaten en troosteloze landschap kreeg iets angstjagends te meer de bliksem en donder gedurende meer dan een uur ook van de partij waren. 

Met een blik op oneindig, het verstand quasi op nul, inmiddels met water in de schoenen en met alle krachten in mijn lijf zette ik mijn tocht verder richting San Gimignano waar ik een goede 10 uren na vertrek snel op zoek ging naar mijn plaats van verblijf.
In de B&B kon ik beschikken over een haardroger die ik gebruikte om alle kleren en schoenen zo goed als mogelijk te drogen. Er was bovendien ook WIFI zodat ik mijn wekelijkse babbel kon hebben met Emma. En om 20u was mijn pijpke uit en verzonk in een diepe slaap.